Ἡ Ὁμοιπαθητική «ἰατρική» ὡς ἀσυμβίβαστη μέ τή Χριστιανική πίστη Β’

Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ «ΙΑΤΡΙΚΗ» ΩΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΕ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ Β΄
(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο
«Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 77, Νοε. – Δεκ. 2011).
Ἡ «μύηση» τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ γιατροῦ
Στὸ προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας δημοσιεύσαμε τὸ πρῶτο μέρος τῆς ἀναφορᾶς μας στὴν Ὁμοιοπαθητικὴ «ἰατρική», μιὰ ἀπὸ τὶς λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες», θέμα ποὺ ἀπασχολεῖ (καὶ παραπλανᾶ) πάρα πολλοὺς στὴν ἐποχή μας. Εἴδαμε τὶ ἀκριβῶς εἶναι ἡ Ὁμοιοπαθητική, ποιὸ εἶναι τὸ «πνευματικὸ» – ἀποκρυφιστικό της ὑπόβαθρο, τὶ πιστεύει γιὰ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο κ.λπ. Ἔγινε, πιστεύουμε, σαφές, ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ ἐπιστημονικὴ ἰατρικὴ μέθοδο, ἀλλὰ γιὰ «θεραπευτικὴ» πρακτικὴ ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου. Στὸ τεῦχος αὐτὸ θὰ συνεχίσουμε καὶ θὰ ὁλοκληρώσουμε τὴν ἀναφορά μας στὸ θέμα, ὥστε νὰ δοθεῖ μιὰ πλήρης καὶ σφαιρικὴ κατὰ τὸν δυνατὸ εἰκόνα του, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ πῶς ἐκπαιδεύεται ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρός.
Ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη τόσο ἀπὸ σπουδές, ὅσο ἀπὸ μύηση. Εἴδαμε στὸ πρῶτο μέρος ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ταυτίζει τὸν θεραπευτικὸ μὲ τὸν πνευματικὸ νόμο, ἡ παράβαση τοῦ ὁποίου προκαλεῖ τὴ νόσο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ μεγάλος ὁμοιοπαθητικὸς Pierre Schmidt, σὲ συνέδριο τῆς Διεθνοῦς Ἕνωσης Ὁμοιοπαθητικῆς, λέει γιὰ τὸν ὁμοιοπαθητικὸ γιατρὸ ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φάρμακο πρέπει νὰ δώσει στὸν ἀσθενὴ ἀκριβεῖς ὁδηγίες «ὡς πρὸς τὴν ὑγιεινή, ἠθικῆς καὶ ψυχικῆς φύσεως, ὥστε να μὴν ξαναπέσει στὰ ἴδια σφάλματα ποὺ εἶχε κάνει πρίν, παραβιάζοντας τὸν νόμο καὶ ἔτσι προκαλώντας τὴν νόσο του, ἢ σ’ αὐτὰ ποὺ εἶχαν διαπραχθεῖ ἀπὸ τοὺς προγόνους του …Ὁραματιζόμαστε ἕναν ἐξαγνισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου γένους… Ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς ποὺ ἀξίζει τὸ ὄνομα αὐτό, πρέπει νὰ εἶναι ἕνας συνθετικὸς σοφὸς καὶ συγχρόνως ἕνας πνευματικὰ μυημένος. Λοιπόν, τί μᾶς ἔχουν διδάξει ἡ σοφία τῶν αἰώνων καὶ ἡ θρησκεία ὅλων τῶν ἀνθρώπων; Ὅτι ὁ περιορισμὸς τῶν ἐπιθυμιῶν, ἡ ὑποκατάσταση ἢ ἡ μετουσίωση τῶν παθῶν, ὁ διαλογισμός …, εἶναι οἱ πιὸ σίγουροι τρόποι γιὰ νὰ λάβει κανεὶς τὴ χαρὰ τῆς ἀνάπτυξης καὶ τῆς τελείας ὑγείας… Χρειάζεται ἐκπαίδευση τοῦ ἀσθενοῦς, ὥστε νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς εὐθυγράμμισής του μὲ τὶς ἱερὲς ἐντολὲς τοῦ νόμου… Μπορεῖτε νὰ πεῖτε ὅτι ὁ γιατρὸς δὲν χρειάζεται νὰ δίνει μαθήματα βιολογικῆς Μεταφυσικῆς στὸν ἀσθενὴ ποὺ ζητάει βοήθεια, ἀλλὰ ἐδῶ ἔγκειται ἡ μεγάλη διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν ἀλλοπαθητικὸ ποὺ θεραπεύει τὸ ὑλικὸ σῶμα, αὐτὸ ποὺ ἀπορρίπτεται μὲ τὸ θάνατο καὶ στὸν ὁμοιοπαθητικὸ ποὺ τρέφει αὐτὸ ποὺ ζεῖ καὶ ὑποφέρει, αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ καμμιὰ ἐπιστήμη δὲν ἔχει ἀκόμη προσδιορίσει, τὸν ἴδιο τὸν ζῶντα ἄνθρωπο. Ἀνανεῶστε τοὺς ἑαυτούς σας, ἀναζωογονῆστε τοὺς ἀσθενεῖς σας, ἀποδεσμεῦστε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ χρόνιο μίασμα, ἀπελευθερῶστε τον μὲ τὴν Ὁμοιοπαθητική, μὲ τὴν καθαρὴ Ὁμοιοπαθητική, ἀπὸ αὐτὴν τὴν καταστροφὴ ποὺ ἀποκαλοῦμε ψώρα, κάντε τον κατάλληλο γιὰ τὴν “ Κλίμακα τοῦ Θεοῦ”» (περ. Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική, τεῦχ. 2, 1992, σ. 6-7).
Ἀκόμη καὶ μιὰ οὐσιαστικὴ γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς σωστῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς διαδικασία, ὅπως εἶναι ἡ λήψη τοῦ ἱστορικοῦ ἀπὸ τὸν θεράποντα ἰατρό, γιὰ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἐξομολόγηση, ἀφοῦ ἡ ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία προχωρεῖ ἀπὸ «τὴν ψυχὴ πρὸς τὸ νοῦ καὶ τὸ σῶμα» (Σπ. Διαμαντίδη, Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική, Ἀθήνα 1989, σ. 113). Ὁ Γ. Βυθούλκας ἀναφέρεται στὴ λήψη τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ ἱστορικοῦ μὲ τὸν ὅρο «ἐξομολόγηση» (Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, Ἀθήνα 1990, σ. 202), ἐνῶ δὲν διστάζει νὰ πεῖ ὅτι τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ κυρίως τὴν ἐνδιαφέρουν ὅσα «στὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη θεωροῦνται σὰν βαθιά, σκοτεινὰ ἁμαρτήματα» (ὅ.π., σ. 193).
Τὸ ἰνδουϊστικὸ «κάρμα» στὴν ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία
Ἀξιοσημείωτη εἶναι καὶ ἡ ἀναφορὰ τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ Γιώργου Βυθούλκα στὸν ἰνδουϊστικὸ νόμο τοῦ «κάρμα», σὲ σχέση μὲ τὴν ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία (ὅ.π., σ. 201-202). Ἔτσι, ἐκτὸς ἀπό τὴν ὁλιστικὴ θεώρηση τοῦ κόσμου, τὰ πνευματιστικά, ἀλχημιστικὰ καὶ μαγικὰ στοιχεῖα, ποὺ περιέχει ἡ Ὁμοιοπαθητική, κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ «φάρμακο», ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸ «θεῖο στοιχεῖο», γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει τὴ ῥοὴ τῆς θείας οὐσίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς ἀναλαμβάνει τὸν ρόλο τοῦ μεσάζοντος, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπολύτρωση ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ φυσικὸ καὶ πνευματικὸ κακό. Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι σφετερισμὸς ἀποστολικῆς κλήσεως καὶ θρησκευτικῆς λειτουργίας, τότε τί εἶναι; Ἐμεῖς, ὡς Χριστιανοί, γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη ποὺ μπορεῖ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποκαταστήσει τὴ σχέση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, μέσα, ὅμως, ἀπὸ τὴν μέθεξη τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μέσα ἀπὸ μιὰ ψευδὴ ταύτιση τῆς οὐσίας τους (ἀφοῦ, ὅπως διευκρινίζει ἄριστα ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἶναι παντελῶς ἀδύνατη ἡ κοινωνία τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο).
Πρὶν κλείσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ θέμα, θὰ ἀναφερθοῦμε σύντομα σὲ τρεῖς ἀκόμη πλευρές του: α) στὰ αἴτια τῆς διαδόσεως τῶν «ἐναλλακτικῶν» «θεραπευτικῶν» μεθόδων, ὅπως ἡ Ὁμοιοπαθητική, β) στὸ πῶς ἑρμηνεύεται ἡ δράση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ «φαρμάκου» στὶς περιπτώσεις ποὺ παρατηρεῖται κάποιο θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα, καὶ γ) στὸ ἐὰν εἶναι πράγματι ἀκίνδυνο τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ὑποστηρικτές του.
Τὰ αἴτια τῆς διαδόσεως τῶν λεγόμενων «ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν»
Δὲν εἶναι ἄμοιροι τῆς εὐθύνης γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῶν «ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν» κάποιοι κακοὶ ἐκπρόσωποι τῆς κλασσικῆς Ἰατρικῆς. Μὲ τὴν πολυφαρμακία καὶ τὴν ἀπρόσωπη ἀντιμετώπιση τοῦ ἀσθενοῦς ἀπὸ τὸν γιατρὸ ποὺ τὸν παρακολουθεῖ, σὲ πολλὲς περιπτώσεις προξενεῖται ἀπογοήτευση, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀφοριστικὲς γενικεύσεις γιὰ τὸ σύνολο τῆς ἰατρικῆς κοινότητας καὶ τὴ φιλοχρηματία τους. Αὐτές, ὅμως, οἱ καταστάσεις, ποὺ ὁπωσδήποτε σοβοῦν καὶ πρέπει νὰ παταχθοῦν, ὀφείλονται κυρίως στὴ μὴ σωστὴ ἄσκηση τῆς ἰατρικῆς τέχνης καὶ στὴ μωροφιλοδοξία τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ ζοῦν δίχως Θεό! Ἐξάλλου, πολλοὶ κλασσικοὶ γιατροὶ δὲν ἔχουν τὴν ὑπομονὴ νὰ πάρουν ἕνα ἐκτενὲς ἱστορικό, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τὴ βασικότερη προϋπόθεση γιὰ τὴν ὀρθὴ διάγνωση, ἢ νὰ κουβεντιάσουν λίγο μὲ τὸν πάσχοντα συνάθρωπό τους καὶ νὰ συμμεριστοῦν τὴν ἀγωνία του. Ἡ σωστὴ ψυχικὴ ἐπικοινωνία γιατροῦ-ἀρρώστου ἀσκεῖ ἀφ’ ἑαυτῆς θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα, ἰδιαίτερα στὶς περιπτώσεις τῶν χρονίων ψυχοσωματικῶν ἀσθενειῶν. Πάντως ἡ ἐξάπλωση τῶν λεγομένων ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν (Ὁμοιοπαθητικὴ κ.ἄ.) δὲν εἶναι ἄσχετη καὶ πρὸς τὴν ἐν γένει διάδοση τῶν αἱρέσεων τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης καὶ τῆς συγχύσεως, ποὺ καλλιεργεῖται στὴν ἐποχή μας. Ὅταν σὲ δημοσιογράφο μεγάλης ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδας ἐτέθη τὸ ἐρώτημα γιατί προβάλλονται καθημερινῶς τόσες ἀνορθόδοξες «θεραπευτικὲς μέθοδοι», ἐκεῖνος ἀπάντησε ἀφοπλιστικὰ γιὰ τὸ «πόσο πουλάει ἡ ἀνθρώπινη βλακεία»… Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ θέλουμε νὰ σημειώσουμε ὅτι οἱ «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» δὲν πρέπει νὰ συγχέονται μὲ τὴ φυσικὴ ὑγιεινὴ καὶ θεραπευτικὴ (βοτανοθεραπεία κ.λπ.), ποὺ βασίζονται στὴ συνταγὴ τοῦ Ἱπποκράτη «οἱ τροφὲς νὰ γίνονται φάρμακα».
Ἑρμηνεία τῆς δράσεως τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου
Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ποὺ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο ἔχει ἀποτελέσματα, αὐτὰ θὰ πρέπει νὰ ἀποδοθοῦν κυρίως στὴ δράση τοῦ εἰκονικοῦ φαρμάκου (placebo), τὸ ὁποῖο σύμφωνα μὲ ἰατρικὲς ἔρευνες ἔχει ἀποτελεσματικότητα ἕως καὶ 30% στὶς περιπτώσεις ποὺ χορηγεῖται. Ὡστόσο, δὲν εἶναι σωστὸς ὁ ἰσχυρισμὸς μερικῶν ὅτι μᾶς ἐνδιαφέρει ἀποκλειστικὰ τὸ θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα. Μὴν ξεχνοῦμε ὅτι καὶ στὸν χῶρο τῆς μαγείας ἔχουμε «θεραπεῖες», ὅπως καὶ στὸν χῶρο τῶν λεγομένων «χαρισματικῶν» Προτεσταντῶν κ.ἄ. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ μακαριστὸς Γέρων Πορφύριος ἔκανε λόγο γιὰ ὁμοιοπαθητικὰ χάπια «διαβασμένα» ἀπὸ μάγους (Ἀθ. Ἀβραμίδη, Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης, σ. 39). «Θεραπεῖες» ἔχουμε καὶ μὲ τὴν ἐξωφρενικὴ Οὐροθεραπεία (χορήγηση οὔρων εἴτε ἀπὸ τὸ στόμα, εἴτε μὲ ἄλλους τρόπους (βλ. ἀποκρυφιστικὸ περ. Τρίτο Μάτι, τεῦχ. Ἰαν. 1998, σ. 26-34). Οἱ «θεραπεῖες», ὅμως, αὐτὲς εἶναι συνήθως προσωρινές. Ἡ ἀρρώστεια μετὰ χτυπᾶ κάπου ἀλλοῦ. Ἐξάλλου, ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας γνωρίζουμε ὅτι ὁ Πονηρὸς μπορεῖ σὲ κάποιες περιπτώσεις νὰ «θεραπεύσει» τὸ σῶμα, γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν θὰ πρέπει, λοιπόν, νὰ ἀποκλείσουμε καὶ τὸ δαιμονικὸ στοιχεῖο στὶς «θεραπεῖες», ἰδιαίτερα ὅταν αὐτὲς ἀσκοῦνται σὲ συσχετισμὸ μὲ πρακτικὲς ἀνατολικῆς προελεύσεως. Πάντως, οἱ «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» «πιάνουν» κυρίως σὲ περιπτώσεις ἀσθενειῶν ψυχοσωματικῆς αἰτιολογίας, ἐνῶ στὰ ὀξέα περιστατικὰ «σηκώνουν τὰ χέρια ψηλὰ» καὶ δὲν διαθέτουν οὐσιαστικὴ πρόταση γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή τους. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος -μέχρι τῆς κοιμήσεώς του διετέλεσε Γραμματεὺς τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ συντονιστὴς τῆς ἀντιαιρετικῆς προσπαθείας σὲ διορθόδοξο ἐπιπεδο, πραγματικὴ αὐθεντία στὰ ζητήματα αὐτὰ- πραγματεύεται τὸ θέμα τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ἐντάσσοντάς το στὸ εὐρύτερο κεφάλαιο ποὺ ἐπιγράφεται «Ἀλχημεία» (π. Ἀντ. Ἀλεβιζόπουλου, Ὁ ἀποκρυφισμὸς στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τεῦχ. Γ΄: Ἀλχημεία, Ἀθήνα 1995, σ. 77-80). Πράγματι, οἱ λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» δὲν εἶναι ἄλλο φαινόμενο ἀπὸ τὴν ἐπάνοδο τοῦ ἀρχαίου μάγου-γιατροῦ στὴ ζωὴ τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν (D. Sneed & Sh. Sneed, Κριτικὴ στὴν Ἰατρικὴ τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἔκδ. Στερέωμα, σ. 13).
Εἶναι ἀκίνδυνα τὰ ὁμοιοπαθητικὰ φάρμακα;
Τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο στὶς συνήθεις ἀραιώσεις ποὺ δίνεται, δὲν περιέχει πρακτικῶς σχεδὸν οὔτε μόριο τῆς ἀρχικῆς οὐσίας (Ἀθ. Ἀβραμίδη, ὅ.π., σ. 8-11), ὁπότε δεν ἔχει παρενέργειες, οὔτε θεραπευτικὲς ἰδιότητες βεβαίως, ἀφοῦ εἶναι κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενον «νεράκι κοπανιστό». Ἔχουμε, ὅμως, καὶ τὴν περίπτωση τῶν λεγομένων «νοσωδῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων» (nosodes), ποὺ παρασκευάζονται ἀπὸ καρκινωματώδεις ἱστούς, ὑγρὸ φυματιωδῶν σπηλαίων, συφιλιδικὰ ἐκκρίμματα, ἐκκρίμματα γονοκοκκικῆς οὐρηθρίτιδος κ.λπ. (Γ. Βυθούλκα, ὅ.π., σ. 145, 172). Τὰ «φάρμακα» αὐτὰ εἶναι δυνητικῶς ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν ὑγεία αὐτῶν ποὺ τὰ χρησιμοποιοῦν καὶ ἀντιβαίνουν στὴν ἰατρικὴ ἠθικὴ καὶ δεοντολογία. Ἐκεῖ, ὅμως, ὅπου τὰ περὶ ἀκινδυνότητος τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου δὲν ἰσχύουν καθόλου, εἶναι ἡ περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία ἀσθενεῖς ποὺ πάσχουν ἀπὸ σοβαρὲς ἀρρώστειες ἐγκαταλείπουν τὴν θεραπεία ποὺ ἔκαναν στὸ πλαίσιο τῆς κλασσικῆς ἰατρικῆς, προκειμένου νὰ ἀκολουθήσουν κάποια «ἐναλλακτικὴ θεραπευτικὴ μέθοδο» (Ὁμοιοπαθητικὴ κ.ἄ.). Σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἡ πορεία τῆς ἀσθενείας τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, ὅταν πλέον διαπιστώσουν τὸ λάθος τους καὶ ἐπιστρέψουν στὴν κλασσικὴ θεραπεία ποὺ ἐφήρμοζαν, ἔχει γίνει πλέον μὴ ἀναστρέψιμη καὶ ἡ εὐθύνη γι’ αὐτὸ βαρύνει τὶς «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» (βλ. σχετικῶς τὴν ἀναλυτικὴ ἀναφορὰ καὶ τεκμηριωμένη κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖ ὁ Ἰατρικὸς Σύλλογος Ἀθηνῶν (I.Σ.A.) στὶς λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες», ἢ πιὸ σωστὰ «Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μεθόδους», σύμφωνα μὲ τὴν ὁρολογία τοῦ I.Σ.A., καὶ ἡ ὁποία δημοσιεύεται στὸ βιβλίο τοῦ Ἀθ. Ἀβραμίδη μὲ τίτλο Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μέθοδοι τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἐκδ. «Φωτοδότες», Ἀθήνα 1998, σ. 165, ἑξ.).
Πρὸς τὸ πλανῆσαι εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς…
Ἀπὸ ὅσα ἀναπτύξαμε ὡς τώρα, καθίσταται φανερὸ ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητική, ἐνῶ δεν ἔχει καμμία ἐπιστημονικὴ βάση, ἔχει ὅμως σαφέστατη θεμελίωση στὸν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Σὲ εἰσήγησή του ὁ παιδοψυχίατρος Ἀρχιμανδρίτης Ἀντώνιος Στυλιανάκης ἀποφάνθηκε ἐπιγραμματικά: «Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ εἶναι κομπογιαννιτισμὸς μὲ λίγα στοιχεῖα ἰατρικῆς ἢ ψυχιατρικῆς ἢ ὑποβολῆς», ἐνῶ ἀνέφερε παραδείγματα τῆς συμπεριφορᾶς ἀρρώστων, ποὺ ζητοῦν στὸ φάρμακο τὴ «μαγικὴ» λύση καὶ ὑπενθύμισε τὸ «ἰαματικὸ νερὸ τοῦ Καματεροῦ». Ἐπανερχόμενος στὴν δῆθεν «ὁλιστικὴ» ἀντιμετώπιση τοῦ ἀνθρώπου, ἔθεσε τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: «Πέστε μου τώρα ἐσεῖς ἄν, καὶ ἄθελά του ἀκόμη, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπαίνει σιγὰ-σιγὰ σὲ ἕνα ἀποκρυφιστικὸ κανάλι, ἔστω καὶ ἂν ὁ γιατρός του εἶναι χριστιανὸς ὀρθόδοξος». Καὶ κατέληγε: «Νὰ γιατὶ ἡ ἐξάσκηση τῆς νέας ἰατρικῆς (ἀντι-ιατρικῆς θὰ τὴν ἔλεγα) δὲν εἶναι ἀκίνδυνη, ὅπως χαίρονται νὰ διαδίδουν …. Δὲν ἀρκεῖ νὰ λὲς ὅτι βλέπεις συνολικὰ τὸν ἄνθρωπο, πρέπει νὰ ξέρεις κιόλας νὰ τὸ κάνεις, καὶ ἡ ἐναλλακτικὴ θεραπευτικὴ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει, ἁπλὰ διότι δὲν ξέρει!…. Ἂν διαβάσει κανεὶς τὰ ὁμοιοπαθητικὰ κείμενα, θὰ βρεῖ περισσότερη θεωρία καὶ δόγματα, παρὰ ἐπιστήμη».
Τὸ ὕπουλο εἶναι ὅτι μερικοὶ -ἀδαεῖς στὴν καλύτερη περίπτωση- παραπλανοῦν, λέγοντας ὅτι τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ καὶ τὶς λοιπὲς «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» ἀσκοῦν πιστοὶ χριστιανοί, ποὺ ζοῦν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, νηστεύουν κ.λπ., λὲς καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ εἶναι διαφήμιση γιὰ προσφορὰ ἐπαγγελματικῶν ὑπηρεσιῶν. Στὸ περ. Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική, τεῦχ. 38, Δεκ. 2006, ἀναφέρεται μὲ ἔμφαση ὅτι μεταξὺ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς ἐναλλακτικῆς αὐτῆς ἰατρικῆς ὑπῆρξαν καὶ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, ποὺ ἐγκαινίασε μία κλινική, ποὺ τὴν χρησιμοποιοῦσαν γιὰ ἀσθενεῖς τους ὁμοιοπαθητικοὶ ἰατροί, καὶ ὁ ἅγ. Ἰγνάτιος Μπριατσιανίνωφ, ποὺ εἶχε πνευματικὰ παιδιὰ ποὺ ἐφάρμοζαν αὐτὴ τὴν μέθοδο. Οἱ Ἅγιοι μπορεῖ νὰ δίνουν εὐλογίες γιὰ γενικότερη ὠφέλεια, π.χ. γιὰ τὴν ἴαση ἀσθενειῶν, καὶ νὰ ἔχουν ἐπιτυχία στὸν τομέα αὐτὸ οἱ διάφορες κλινικές, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀποδέχονται κάθε εἶδος θεραπείας, ἢ ὅτι στὴ Ρωσία χρησιμοποιοῦνταν τότε φάρμακα διαβασμένα μὲ τὶς παγανιστικὲς προσευχὲς τοῦ Χάνεμαν (ἱδρυτῆ τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς). Ἂν δεν ἀποσυνδεθεῖ ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ἀπὸ τὶς παγανιστικὲς ἀντιλήψεις, γιὰ νὰ διαμορφωθεῖ σὲ μία ἀποκλειστικὰ ἐπιστημονικὴ καὶ ἐρευνητικὴ βάση μὲ ἀξιόπιστα ἐρευνητικὰ πρωτόκολλα καὶ διαφανὴ φαρμακολογικὴ προσέγγιση, τότε καὶ Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ νὰ μᾶς συμβουλεύει ὑπὲρ αὐτῆς, δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸν ἀκούσουμε. Ἄλλωστε, εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ γέρων Παΐσιος χαρακτήριζε τὰ ὁμοιοπαθητικὰ φάρμακα σὰν δαιμονικὸ ὑποκατάστατο τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ δὲν δεχόταν αὐτοῦ τοῦ εἴδους θεραπεῖες, ἀλλὰ καὶ ὁ γέρων Πορφύριος παραδεχόταν μόνο τὴν κλασσικὴ ἰατρικὴ καὶ ὄχι τὶς λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς» μεθόδους. Τὸ ἐπιχείρημα ὅτι καὶ τὸ Ἅγιο Ὄρος δέχεται τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ εἶναι τουλάχιστον ἀστεῖο. Ὁ πατὴρ Ἀρτέμιος Γρηγοριάτης μᾶς πληροφορεῖ ὅτι κάποιο πνευματικοπαίδι του εἶχε συμβουλευτεῖ τὸν γέροντα Πορφύριο, γιὰ τὸ ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσει ἡ γυναῖκα του, πάσχουσα ἀπὸ νευρογενὴ ἀνορεξία, τὴν μέθοδο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Γέροντος ἦταν: «Ὄχι! Νὰ μὴν πᾶτε σ’ αὐτούς. Διότι θὰ τῆς δώσουν κάποια ὕποπτα χάπια. Τὰ μὲν μικρὰ χάπια εἶναι ἀκίνδυνα. Ὅμως τὸ μεγάλο χάπι, ποὺ θὰ τῆς δώσουν, εἶναι παραγγελία ἀπὸ ἐργοστάσιο τῆς Ὁλλανδίας καὶ ἔχει διαβαστεῖ ἀπὸ μάγους». Λογικό, καθὼς «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. 6, 24).
Ἐπίλογος
Μὲ τὰ δύο τελευταῖα τεύχη τοῦ ἐντύπου μας δὲν θελήσαμε νὰ ἐπιμείνουμε μόνο στὴ θρησκευτικὴ ἄποψη τοῦ φαινομένου «Ὁμοιοπαθητική», ἀλλὰ καὶ στὴν ἐπιστημονικοφανὴ ἐκδοχή του, καθὼς στὴν ἑλληνική ἐπικράτεια ἀνθοῦν οἱ ἐπιχειρήσεις ἐναλλακτικῆς «ἰατρικῆς» καὶ ἡ ἀνταλλαγὴ θεραπευτικῶν βοτάνων καὶ μαγικῶν «μαντζουνιῶν», ποὺ ὑπόσχονται θαυματουργικὰ ἀποτελέσματα. Ἡ ποιμαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν ἀδιαφορεῖ οὔτε γιὰ τὰ θύματα οὔτε γιὰ τοὺς θύτες, τοὺς ὁποίους προσκαλεῖ καλοπροαίρετα σὲ μετάνοια. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν προειδοποιήσει τὰ ὑποψήφια θύματα γιὰ τοὺς ὄχι καὶ τόσο «ἐπιστημονικοὺς» στόχους τῶν ἐναλλακτικῶν μεθόδων θεραπείας. Ὅσο γιὰ τὴ συνήθη αἰτίαση, ποὺ προβάλλουν οἱ ὁμοιοπαθητικοὶ σὲ ὅσους τολμοῦν νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν ἐπιστημονικὴ βάση τῆς «ἐπιστήμης» τους, ὅτι δηλαδὴ «μόνο οἱ γιατροὶ ἐπιτρέπεται νὰ μιλοῦν γιὰ τὰ πράγματα ποὺ ξέρουν», θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀνταπαντήσει μὲ τὸ «Κοίτα ποιός μιλάει!».
Κλείνουμε μὲ τὸν εὔγλωττο τίτλο ἄρθρου τῆς ἐγκυρότατης ἰατρικῆς ἐπιθεώρησης The Lancet (τόμ. 350, 20 Σεπτ. 1997, Commentary, σ. 824) «Homeopathy trials: going nowhere» («Οἱ ὁμοιοπαθητικὲς δοκιμὲς δὲν ὁδηγοῦν πουθενά»), ποὺ στηρίχθηκε στὴν ἐπιστημονικὴ μετα-ανάλυση 89 προηγηθέντων δημοσιευμάτων ἀπὸ τὴν παγκόσμια βιβλιογραφία. Στὸ συγκεκριμένο ἄρθρο ἐκφράστηκε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἡ τεκμηριωμένη ἀμφισβήτηση τῆς παγκόσμιας ἰατρικῆς κοινότητας γιὰ τὶς διατυμπανιζόμενες ἐπιτυχίες τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς. Τὰ λόγια περιττεύουν…
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
http://www.egolpion.com/omoiopa8htikh_asimvivasti_b.el.aspx