Περί μαγείας (Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου)(mp3)

http://hristospanagia1.wordpress.com/2012/01/25/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%b5%ce%af%ce%b1%cf%82-%e1%bc%81%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%b4%ce%ae%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6-%e1%bc%81%ce%b3/

Ἡ ἀλήθεια γιά τή Νέα Ἐποχή (mp3)

http://hristospanagia1.wordpress.com/2012/01/24/%e1%bc%a1-%e1%bc%80%ce%bb%ce%ae%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%ac-%cf%84%ce%ae-%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%e1%bc%90%cf%80%ce%bf%cf%87%ce%ae-mp3/

”Πάντα να λες, καλώς ήλθες αρρώστια, καλώς ήλθες αποτυχία, καλώς ήλθες μαρτύριο. Αυτό φέρνει την πραότητα”

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης.

Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο, μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δενσυμμαρτυρεί με τον Θεό. Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας.Γι’ αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε τί κάνει ο άλλος. Αν έρθουν αν μου μιλήσουν για άλλους, θα τους κλείσω το στόμα ή θα σηκωθώ να φύγω.Και αν κάποιος έρθει να μου πει τον πόνο του, θα του πω, δεν έχεις Γέροντα; στον Γέροντά σου να μιλήσεις. Και αν μου απαντήσει ότι δεν έχει, θα του πω: Να βρεις!Εγώ δεν είμαι Πνευματικός … πήγαινε να βρεις έναν Πνευματικό που θα μπορεί να σε παρακολουθεί. Ξέφυγε δηλαδή εσύ την αμαρτία του άλλου. Όσο μένεις άτρωτος απότα κακά του άλλου, τον βοηθάς.Καταστρέφεται όλως διόλου η αγάπη μας και προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους, εφ’ όσον αναμειγνυόμεθα στην ιδιωτική ζωή τους. Αυτή είναι υπόθεση μόνο τουαρμοδίου προσώπου και ποτέ εμού του μοναχού ή λαϊκού.
με την χαρά τους, με την λύπη τους, παρεμβαίνουν στην πορεία μας. Γι’ αυτό χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και αντιδράσωμε στα προσκόμματα που μας βάζουν καιδιασαλευθή η ειρήνη του νου και της καρδιάς μας, μήπως δηλαδή προκαλέσωμε τον χωρισμό από τον Θεόν. Χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και περιφρονήσω τοναδελφό μου, μην τυχόν νομίζω ότι αυτός είναι υπεύθυνος για τις συμφορές μου, διότι αυτό είναι ξεπεσμός μου από τον Θεόν. Ο άγιος Ισαάκ τονίζει: «Ουδέποτε φταίει ο άλλοςγια κάποιο παράπτωμα, πάντοτε φταις εσύ». Δεν σου φταίει ο άλλος επειδή εσύ κουράσθηκες, αμάρτησες, δυσπίστησες, αλλοιώθηκες. Βλέπεις κάποιον να τρώη με τα χέριατου και αγανακτείς. Αυτό δείχνει σαφώς ότι δεν άρχισες ακόμη την πνευματική σου ζωή. Η άσκησίς σου είναι στα προοίμια.
Το να αγαθοποιώ όσους με κακοποιούν, με οδηγεί στην ειρήνη. Διότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς μας βάζουν προσκόμματα. Με έναν λόγο, με ένα βλέμμα, με το περπάτημά τους,
Για να μπορέσης να ξεπεράσης αυτούς του σκοπέλους, να αγαθοποιής όποιον σε κακοποιεί. Σκόρπα, όσο μπορείς, αγαθότητα. Είσαι στον κόσμο; Μπορείς να του βρειςδουλεία. Είσαι στο μοναστήρι; Εάν σε καταρασθή, να τον ευλογήσης, εάν σε χτυπήση από την δεξιά σιαγώνα, να του πης, χτύπα με και από την άλλη. Δείξε την αγάπη σου,ανάλογα με το πώς σου ανοίγει δρόμο ο ίδιος ο Θεός.
Όμως διαρκώς συμβαίνουν στην ζωή μας απρόοπτα. Έρχεσαι στο μοναστήρι για να βρης πνευματική ζωή, και συναντάς κακούς. Είναι απρόοπτο. Ζητάς κελλί από την πλευράτου μοναστηριού που δεν έχει υγρασία, το αποκτάς, διαπιστώνει όμως ότι η θάλασσα σου προκαλεί αλλεργία, οπότε δεν μπορείς να χαρής ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα.Αμέσως θα σου πη ο λογισμός, σήκω να φύγης. Είναι απρόοπτο. Σε πλησιάζω με την ιδέα ότι είσαι καλός άνθρωπος και βλέπω ότι είσαι ανάποδος. Απρόοπτο.
Παρουσιάζονται συνεχώς απρόοπτα ενώπιόν μας, διότι έχομε θέλημα και επιθυμίες. Τα απρόοπτα είναι αντίθετα προς το θέλημα και την επιθυμία μας, γι’ αυτό και μας φαίνονταιαπρόοπτα, στην ουσία όμως δεν είναι. Διότι άνθρωπος που αγαπά τον Θεόν προσδοκά τα πάντα και λέγει πάντοτε «γενηθήτω το θέλημά σου». Θα έρθη βροχή, λαίλαπα,χαλάζι, κεραυνός; «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον». Επειδή αυτά κοστίζουν στην σαρκικότητά μας, γι’ αυτό εμείς τα βλέπομε ως απρόοπτα.
Για να μην ταράσσεσαι λοιπόν κάθε φορά και στεναχωριέσαι, για να μην αγωνιάς και προβληματίζεσαι, να τα περιμένης όλα, να μπορής να υπομένης ότι έρχεται. Πάντα να λες,καλώς ήλθες αρρώστια, καλώς ήλθες αποτυχία, καλώς ήλθες μαρτύριο. Αυτό φέρνει την πραότητα, άνευ της οποίας δεν μπορεί να υπάρχη καμία πνευματική ζωή.
http://www.xristianos.gr/
http://ahdoni.blogspot.com/2012/01/blog-post_9592.html
agios-dimitrios.blogspot.com

hristospanagia3.blogspot.com

Περί τῆς χαρᾶς τῆς ψυχῆς πού ἀρχίζει νά ζεῖ γιά τόν Θεό (Γ΄)

ΑΒΒΑΣ ΑΜΜΩΝΑΣ
ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ – ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ
ΜΕΡΟΣ Γ΄
Ὅποιος λοιπόν θέλει νά τιμηθεῖ μέ τίς ἀρετές αὐτές, πρέπει νά παύσει νά ἀσχολεῖται καί νά κατακρίνει ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, καί νά ἑτοιμάσει τόν ἑαυτό του γιά θάνατο. Καί ὅσες φορές προσεύχεται, ἄς ἐξετάζει τί τόν χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί ἄς τό ἀπομακρύνει. Ἄς μισήσει τόν κόσμο αὐτό καί ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ σύντομα θά τοῦ χαρίσει τίς ἀρετές. Μάθε καί τοῦτο: Κάθε ἄνθρωπος πού τρώγει καί πίνει χωρίς μέτρο ἤ πού ἀγαπᾶ κάτι τό κοσμικό, δέν πρόκειται οὔτε νά φθάσει, οὔτε κἄν νά πλησιάσει τίς ἀρετές. Ζῆ ἀπατώντας τόν ἑαυτό του.

Παρακαλῶ καθένα πού θέλει νά μετανοήσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά προφυλαχθεῖ ἀπό τήν μέθη. Αὐτή ξυπνᾶ ὅλα τά πάθη καί διώχνει ἀπό τήν ψυχή τόν φόβο τοῦ Θεοῦ. Ἐσύ ὅμως μέ ὅλη σου τήν δύναμι παρακάλεσε τόν Θεό νά σοῦ χαρίσει τόν φόβο Του, ὁπότε ἡ σφοδρή ἐπιθυμία σου πρός Αὐτόν θά ἀφανίσει ὅλα τά πάθη πού πολεμοῦν τήν ταλαίπωρη ψυχή σου καί θέλουν νά τήν ἀπομακρύνουν ἀπ’ Αὐτόν, γιά νά τήν καταλάβουν. Ἴσως γι’ αὐτό οἱ ἐχθροί πολεμοῦν μέ ὅλη τους τήν δύναμι, ὅταν κάνουν ἐπίθεση στόν ἄνθρωπο.
Μήν ἀποβλέπεις, ἀδελφέ, σέ ἀναπαύσεις, ἐνόσῳ βρίσκεσαι σωματικά σ’ αὐτόν τόν κόσμο. Οὔτε ποτέ νά ἐμπιστευθεῖς τόν ἑαυτό σου, ὅταν τόν βλέπεις νά ἡσυχάζει ἀπό τόν πόλεμο τῶν παθῶν, διότι οἱ δόλιοι ἐχθροί κρύβονται προσωρινά μέ πανουργία, μέχρις ὅτου ὁ ἄνθρωπος νομίζοντας ὅτι σταμάτησε ὁ πόλεμος, χαλαρώσει τήν ἐσωτερική ἐπαγρύπνηση. Τότε ὁρμοῦν ξαφνικά στήν ταλαίπωρη ψυχή, τήν ἁρπάζουν «ὡς στρουθίον» καί ἀφοῦ τήν κυριεύσουν, τήν ἐξευτελίζουν χωρίς ἔλεος μέ κάθε ἁμαρτία. Τήν ἐξευτελίζουν μέ ἁμαρτίες χειρότερες ἀπ’ ὅσες ἔκανε προηγουμένως καί παρακαλοῦσε νά συγχωρηθεῖ.
Ἄς σταθοῦμε λοιπόν μέ φόβο Θεοῦ καί ἄς ἀγωνισθοῦμε ν’ ἀποκτήσουμε ὅλες τίς ἀρετές, πού ἐμποδίζουν τήν κακία τῶν ἐχθρῶν. Οἱ κόποι καί οἱ μόχθοι τῆς πρόσκαιρης αὐτῆς ζωῆς ὄχι μόνο μᾶς σώζουν ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀλλά καί ἑτοιμάζουν στεφάνια γιά τήν ψυχή, πρίν ἐγκαταλείψει τό σῶμα.
Ἄς ἀποφύγουμε, ἀδελφοί, τόν κόσμο καί τά κοσμικά ἀγαθά, γιά νά κληρονομήσουμε τά ἐπουράνια. Τά ἀγαθά τοῦ κόσμου αὐτοῦ εἶναι ὁ χρυσός, ὁ ἄργυρος, τά σπίτια, τά ἐνδύματα, πράγματα πού ὄχι μόνο μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἁμαρτίες, ἀλλά καί πού πεθαίνοντας τά ἐγκαταλείπουμε. Ἐνῶ τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέτρητα. Εἶναι ὅσα «ὀφθαλμός οὐκ εἶδε, καί οὖς οὐκ ἤκουσε, καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (πρβλ. Ἡσ. ξδ΄ 3 καί Α΄ Κορ. Β΄, 9). Αὐτά χαρίζει ὁ Θεός σέ ὅσους Τόν ὑπακούουν στήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή. Καί δέν τά χαρίζει δωρεάν, ἀλλά σάν ἀμοιβή γιά τόν ἄρτο καί τό νερό καί τό ἔνδυμα πού προσέφεραν στούς φτωχούς, γιά τήν φιλανθρωπία καί τήν ἁγνότητα τοῦ σώματος, γιά τήν ἀποφυγή τῆς βλάβης τοῦ πλησίον, τήν ἀκακία τῆς καρδιᾶς καί τήν τήρηση τῶν ὑπολοίπων ἐντολῶν.
Ὅσοι φυλάγουν αὐτά, θά βροῦν ἀνάπαυση. Στόν κόσμο αὐτό θά τούς σεβαστοῦν οἱ ἄνθρωποι, καί στήν ἄλλη ζωή θ’ ἀπολαύσουν αἰώνια χαρά. Ἐνῶ ὅσοι ζοῦν μέ τά ἁμαρτωλά τους θελήματα καί δέν θέλουν νά μετανοήσουν, ἀλλά μέσα στήν ταραχή τῶν ἡδονῶν καί στήν αὐταπάτη ἁμαρτάνουν, λένε λόγια εὐτράπελα, λογομαχοῦν, δέν φοβοῦνται τήν κρίση τοῦ Θεοῦ, δέν ἐλεοῦν τούς φτωχούς καί κάνουν καί τά ὑπόλοιπα ἁμαρτήματα, θά εἶναι γεμᾶτοι μέ ντροπή καί θά τούς περιφρονοῦν οἱ ἄνθρωποι στόν κόσμο αὐτό, καί στήν ἄλλη ζωή τό ὄνειδος καί ἡ αἰσχύνη θά τούς ὁδηγήσουν στήν γέεννα τοῦ πυρός.
Ὁ Θεός ἔχει τήν δύναμη νά μᾶς ἐνισχύσει καί νά μᾶς ἀξιώσει νά προκόψουμε στίς ἐντολές Του, νά προφυλαχθοῦμε ἀπό κάθε ἁμαρτία, γιά νά μπορέσουμε νά σώθουμε τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, πού πρόκειται νά ἔλθει σέ ὅλο τόν κόσμο. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός δέν θά ἀργήσει, ἀλλά θά ἔλθει γιά νά ἀμείψει τόν καθένα. Τούς ἀσεβεῖς θά τούς στείλει στό αἰώνιο πῦρ, ἐνῶ στούς δικούς Του θά δώσει τόν δίκαιο μισθό. Θά εἰσέλθουν μαζί Του καί θ ἀναπαυθοῦν αἰώνια στήν βασιλεία Του. Ἀμήν.
Μή κουρασθεῖς, ἀδελφέ, νά διαβάζεις καθημερινά αὐτά. Ἴσως ἔτσι νά ἐλεηθοῦμε κι ἐμεῖς μαζί μ’ ἐκείνους πού ἔκρινε ἀξίους ὁ Χριστός. Φρόντισε, ἀγάπητε, νά τηρήσεις τίς ἐντολές πού ἀναφέραμε, γιά νά μπορέσεις νά σωθεῖς μαζί μέ τούς ἁγίους πού φύλαξαν τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὅποιος διαβάζει αὐτά καί δέν τά ἐφαρμόζει, μοιάζει μ’ ἐκεῖνον πού κοίταξε τό πρόσωπό του στόν καθρέπτη καί ἀμέσως ξέχασε πῶς ἦταν (πρβλ. Ἰακ. Α΄ 23-24). Ὅποιος ὅμως διαβάζει αὐτά καί τά ἐφαρμόζει, μοιάζει μέ σπόρο πού ἔπεσε σέ εὔφορη γῆ καί καρποφόρησε (πρβλ. Ματθ. ιγ΄ 8).
Ὁ Θεός ἔχει τήν δύναμη νά μᾶς συναριθμήσει μ’ ἐκείνους πού ἀκούουν καί ἐφαρμόζουν τίς ἐντολές Του, γιά νά δεχθεῖ καί ἀπό μᾶς ἀκέραιο τόν καρπό μέ τήν βοήθεια τῆς χάριτός Του, διότι σ Αὐτόν ἀνήκει πάντοτε ἡ Δύναμις καί ἡ Δόξα καί ἡ Ἐξουσία. ΑΜΗΝ.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΩΣ ΑΤΤΙΚΗ
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com

Συγκλονιστική συνέντευξη γι' αυτά που έρχονται από τον πατέρα Ελπίδιο

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ... Από τον Πατέρα Ελπίδιο

http://www.pentapostagma.gr/2012/01/blog-post_7747.html#ixzz1iihUcN93

Ο Μεγάλος Αγιασμός

Γιά το Μεγάλο Αγιασμο και τη χρήση του
Ο Μεγαλος Αγιασμος τελεῖται κάθε χρόνο τήν 5η καί 6η Ἰανου­α­ρίου. Πολλοί εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ρωτοῦν ἄν ὁ Ἁγιασμός αὐτός πίνεται, χρησιμοποιεῖται γιά ραντισμό, φυλάσσεται στά σπίτια καί ἄν ἀντι­καθιστᾶ τή θεία Κοινωνία.Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ, μεταγλωττισμένο στή νεοελληνική, ἀποτελεῖ «εἰδική γνωμοδότηση περί τοῦ θέματος τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, δηλ. πῶς λαμβάνεται αὐτός παρά τῶν χριστιανῶν, ἐάν φυλάσσεται καί ἐάν ἀπ' αὐτόν μεταλαμβάνουν» οἱ πιστοί, συν­τα­χθέν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νικο­δή­μου. Ἀρχικῶς αὐτή δημοσιεύθηκε στά ΔΙΠΤΥΧΑ τοῦ ἔτους 1999 (σσ. οη΄-π΄), πρός ἐνημέρωση τῶν εὐλαβέστατων Ἐφημερίων καί πληρο­φόρη­ση τῶν πιστῶν. 1. Ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στό Μεγάλο Ἁγιασμό πού τελεῖται τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων καί ἐκεῖνον τῆς κύριας ἡμέρας τῆς ἑορτῆς;Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός πού τελεῖται τήν παραμονή τῶν Θεο­φανείων καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς εἶναι ἀκριβῶς ὁ ἴδιος. Ἐσφαλ­μένα κάποιοι θεωροῦν ὅτι δῆθεν τελεῖται τήν παραμονή ὁ «μικρός Ἁγιασμός» καί τήν ἑπόμενη ὁ «Μέγας». Καί στίς δύο περιπτώσεις τελεῖται ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός.Μικρός Ἁγιασμός τελεῖται τήν πρώτη μέρα κάθε μήνα, κα­θώς καί ἐκτάκτως ὅταν τό ζητοῦν οἱ χριστιανοί σέ διάφορες περι­στά­σεις (ἐγκαίνια οἰκιῶν, καταστημάτων καί ἱδρυμάτων, σέ θεμελίωση κτισμάτων κ.λπ.). Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός τελεῖται μόνο δύο φορές τό χρόνο (τήν 5η καί 6η Ἰανου­α­ρίου) στό Ναό.2. Ποῦ φυλάσσεται ὁ Μέγας Ἁγιασμός καί γιά ποιό λόγο;Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός φυλάσσεται ὅλο τό χρόνο στό Ναό. Φυλάσσεται ὄχι ἄνευ λόγου. Καί ὁ λόγος δέν εἶναι ἄλλος, παρά γιά νά «μεταλαμβάνεται» ἀπό τούς πιστούς ὑπό ὁρισμένες συνθῆ­κες καί προϋποθέσεις. Συνηθισμένη εἶναι η περίπτωση πού ἀφορᾶ στούς διατελοῦντες ὑπό ἐπιτίμιο τοῦ Πνευματικοῦ, πού ἐμποδίζει τή συμμετοχή τους στη θεία Κοινωνία, γιά ὁρισμένο καιρό, καί εἴ­θισται νά δίδεται σέ αὐτούς, γιά εὐλογία καί παρηγοριά τους, Μέγας Ἁγιασμός. Κανένα κώλυμα δέν ὑφίσταται πρός τοῦτο, ἐφ' ὅσον μάλιστα βρίσκονται «ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει».Ἀπαραίτητα ὅμως πρέπει νά συνειδητοποιοῦν ὅτι ὁ Μέγας Ἁγιασμός δέν ὑποκαθιστᾶ οὔτε ἀντικαθιστᾶ τή θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ὁποία ὀφείλουν μέ τή μετάνοια νά προετοιμάζονται, γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά κωλύματα τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νά ἀξιωθοῦν νά κοινωνήσουν τό ταχύτερο.3. Μπορεῖ ὁ Μέγας Ἁγιασμός νά φυλάσσεται στό σπίτι καί νά πίνουν ἀπ' αὐτόν σέ καιρό ἀσθένειας ἤ γιά ἀποτροπή βασκανίας καί κάθε σατανικῆς ἐνέργειας;Ἡ ἀπάντηση εἶναι θετική. Παρέχεται ἀπ' αὐτό τοῦτο τό ἱερό κείμενο τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, πού προβλέπει «ἵνα πάντες οἱ ἀρυόμενοι καί μεταλαμβάνοντες ἔχοιεν αὐτό (τό ἡγιασμένον ὕδωρ...) πρός ἰατρείαν παθῶν, πρός ἁγιασμόν οἴκων, πρός πᾶσαν ὠφέλειαν ἐπιτήδειον», καί δή καί «δαίμοσιν ὀλέθριον, ταῖς ἐναντίαις δυνάμεσιν ἀπρόσιτον» (πρβλ. καί τή συναφή εὐχή σέ βασκανία· «φυγάδευσαν καί ἀπέλασαν πᾶσαν διαβολικήν ἐνέρ­γειαν, πᾶσαν σατανικήν ἔφοδον καί πᾶσαν ἐπιβουλήν... καί ὀφθαλ­μῶν βασκανίαν τῶν κακοποιῶν ἀνθρώπων»).Ἀναντίρρητα χειραγωγεῖται μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ πιστός νά ἀποφεύγει ἄλλες διεξόδους («ξόρκια», μαγεῖες καί ἄλλες μεθοδεῖες τοῦ πονηροῦ), καί νά καταφεύγει στά ἔγκυρα «ἁγιάσματα» τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι ὁ Μέγας Ἁγιασμός, ἀλλά καί ὁ «μικρός» λεγόμενος Ἁγιασμός, ὡς συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ταμειούχου τῆς θείας χάριτος, καί μέτοχος τῶν ἁγιαστικῶν της μέσων.Προϋποτίθεται βέβαια ὅτι στίς οἰκίες ὅπου φυλάσσεται ὁ Μέγας Ἁγιασμός, καί τό καντήλι θά ἀνάβει καί θά καίει ἐπιμελῶς, καί ἡ εὐλάβεια θά ὑπάρχει στά μέλη τῆς οἰκογενείας, τούς συζύγους καί τά παιδιά, καί θά ἀποφεύγεται κάθε αἰτία πού ἀπο­διώχνει τή θεία χάρη (ὅπως βλασφημίες ἤ ἄλλες ἀσχημοσύνες).4. Ποιά ἡ σχέση νηστείας καί Μεγάλου Ἁγιασμοῦ;Ἡ ἱστορική ἀρχή τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ εἶναι ἡ ἑξῆς: Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων -ὅπως τήν παρα­μονή τοῦ Πάσχα καί τῆς Πεντηκοστῆς- γινόταν ἡ βάπτιση τῶν Κατηχουμένων, δηλ. τῶν νέων χριστιανῶν. Τά μεσάνυχτα τελοῦ­νταν ὁ ἁγιασμός τοῦ ὕδατος γιά τήν τελετή τοῦ Βαπτίσματος· τότε εἰσήχθη ἡ συνήθεια -ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος- οἱ χριστιανοί νά παίρνουν ἀπό τό ἁγιασμένο νε­ρό καί νά πίνουν ἤ νά τό μεταφέρουν στά σπίτια τους γιά εὐ­λογία καί νά τό διατηροῦν ὁλόκληρο τό χρόνο· «Διά τοῦτο καί ἐν μεσο­νυκτίῳ κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἅπαντες ὑδρευσάμενοι, οἴκα­δε τά νάματα ἀποτίθενται, καί εἰς ἐνιαυτόν ὁλόκληρον φυλάττουσιν» (Λόγος εἰς τό ἅγιον βάπτισμα τοῦ Σωτῆρος· ΡG 49, 366).Ἀργότερα ὅμως, σέ καιρούς λειτουργικῆς παρακμῆς, ἡ ἀκο­λουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ ἀπομονώθηκε ἀπό αὐτή τοῦ Βαπτίσματος, παρόλο πού διατήρησε πολλά στοιχεῖα του. Παρέμεινε ἡ συνή­θεια ὥστε οἱ πιστοί νά παίρνουν ἀπό τό ἁγιασμένο νερό «πρός ἁγιασμόν οἴκων», ὅπως ἀναφέρει ἡ καθαγιαστική εὐχή τοῦ Με­γάλου Ἁγιασμοῦ.
Νωρίς ἐπίσης ἐπικράτησε ἡ συνήθεια τῆς νηστείας πρίν ἀπό τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, γιά δύο λόγους: Πρῶτο, οἱ δύο μεγά­λες ἑορτές τῶν Χριστουγέννων καί τῶν Θεοφανείων στήν ἀρχαία Ἐκκλησία ἦταν ἑνωμένες σέ μία, αὐτή τῶν Θεοφανείων ἤ Ἐπι­φα­νείων, πού τελοῦταν τήν 6η Ἰανουαρίου (συνήθεια πού διατη­ρεῖ­ται στήν Ἀρμενική Ἐκκλησία μέχρι σήμερα)· ὅμως ὁ ἅγιος Ἰωάν­νης ὁ Χρυσόστομος (4ος αἰ.) χώρισε τίς δύο γιορτές καί ὅρισε ἡ μέν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ νά γιορτάζεται τήν 25η Δεκεμβρίου, ἡ δέ Βάπτιση καί φανέρωση τῆς ἁγίας Τριάδας τήν 6η Ἰανουαρίου. Πρίν ἀπό κάθε Δεσποτική ἑορτή προηγοῦνταν νηστεία γιά τήν ψυχική καί σωματική κάθαρση τῶν πιστῶν. Ἄς θυμηθοῦμε πώς ἡ νηστεία ἔχει μέσα της τό στοιχεῖο τοῦ πένθους γιά τίς ἁμαρτίες. Ἔτσι ὅταν χώρισαν οἱ δύο ἑορτές, ἡ νηστεία πού προηγοῦνταν ἀκο­λούθησε τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων· γι' αὐτό ἡ Ἐκκλησία ὅρισε νά νηστεύουμε μόνο τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων σάν προετοι­μασία γιά τήν ἑορτή, καί ὄχι περισσότερες ἡμέρες, γιατί βρι­σκόμαστε σέ ἑορταστική περίοδο, τό ἅγιο Δωδεκαήμερο.Καί δεύτερο· ἀρχαία συνήθεια ἦταν ἐπίσης αὐτοί πού θά βα­πτίζονταν νά νηστεύουν καί μαζί μέ αὐτούς οἱ Ἀνάδοχοι, οἱ συγ­γενεῖς, ἀλλά καί ἄλλοι χριστιανοί οἱ ὁποῖοι τηροῦσαν ἐθελοντικά νηστεία «ὑπέρ τῶν βαπτιζομένων». Δέν ἦταν λοιπόν δύσκολο στή συνείδηση τῶν χριστιανῶν νά συνδεθοῦν ἡ πόση τοῦ ἁγιασμοῦ καί ἡ νηστεία, χωρίς νά ὑπάρχει αἰτιώδης σχέση μεταξύ αὐτῶν.Ἔτσι λοιπόν, μεταφέροντας τό ζήτημα στή σημερινή ἐποχή μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ τακτικῶς μεταλαμβάνοντες τῶν ἁγίων Μυστηρίων καί τηροῦντες τίς νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καί τῆς 5ης Ἰανουαρίου, εἶναι ἤδη ἕτοιμοι ὥστε νά πιοῦν ἀπό τό Μεγάλο Ἁγιασμό τῆς 5ης καί 6ης Ἰανουαρίου. Σέ ἄλλη περίπτωση, ἐνδείκνυται νά τελοῦν σχετική νηστεία, ὅπως ὁρίζει σ' αὐτούς ὁ Πνευματικός τους.Τέλος ὅσοι ἐκτάκτως πίνουν ἀπό τό Μεγάλο Ἁγιασμό πού φυλάσσουν στό σπίτι τους, σέ ὧρες ἀσθενειῶν καί κινδύνων κ.λπ., μετά ἤ ἄνευ νηστείας, ἄς μήν ὑστεροῦν στήν πνευματική νηστεία ἀπέχοντες «ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός τε καί πνεύματος, ἐπι­τελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 7,1).
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ.
http://www.imns.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=139:2010-01-04-20-57-44&catid=17:arthtra&Itemid=119

Ἡ Ὁμοιπαθητική «ἰατρική» ὡς ἀσυμβίβαστη μέ τή Χριστιανική πίστη Β’

Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ «ΙΑΤΡΙΚΗ» ΩΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΕ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ Β΄
(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο
«Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 77, Νοε. – Δεκ. 2011).
Ἡ «μύηση» τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ γιατροῦ
Στὸ προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας δημοσιεύσαμε τὸ πρῶτο μέρος τῆς ἀναφορᾶς μας στὴν Ὁμοιοπαθητικὴ «ἰατρική», μιὰ ἀπὸ τὶς λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες», θέμα ποὺ ἀπασχολεῖ (καὶ παραπλανᾶ) πάρα πολλοὺς στὴν ἐποχή μας. Εἴδαμε τὶ ἀκριβῶς εἶναι ἡ Ὁμοιοπαθητική, ποιὸ εἶναι τὸ «πνευματικὸ» – ἀποκρυφιστικό της ὑπόβαθρο, τὶ πιστεύει γιὰ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο κ.λπ. Ἔγινε, πιστεύουμε, σαφές, ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ ἐπιστημονικὴ ἰατρικὴ μέθοδο, ἀλλὰ γιὰ «θεραπευτικὴ» πρακτικὴ ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου. Στὸ τεῦχος αὐτὸ θὰ συνεχίσουμε καὶ θὰ ὁλοκληρώσουμε τὴν ἀναφορά μας στὸ θέμα, ὥστε νὰ δοθεῖ μιὰ πλήρης καὶ σφαιρικὴ κατὰ τὸν δυνατὸ εἰκόνα του, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ πῶς ἐκπαιδεύεται ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρός.
Ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη τόσο ἀπὸ σπουδές, ὅσο ἀπὸ μύηση. Εἴδαμε στὸ πρῶτο μέρος ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ταυτίζει τὸν θεραπευτικὸ μὲ τὸν πνευματικὸ νόμο, ἡ παράβαση τοῦ ὁποίου προκαλεῖ τὴ νόσο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ μεγάλος ὁμοιοπαθητικὸς Pierre Schmidt, σὲ συνέδριο τῆς Διεθνοῦς Ἕνωσης Ὁμοιοπαθητικῆς, λέει γιὰ τὸν ὁμοιοπαθητικὸ γιατρὸ ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φάρμακο πρέπει νὰ δώσει στὸν ἀσθενὴ ἀκριβεῖς ὁδηγίες «ὡς πρὸς τὴν ὑγιεινή, ἠθικῆς καὶ ψυχικῆς φύσεως, ὥστε να μὴν ξαναπέσει στὰ ἴδια σφάλματα ποὺ εἶχε κάνει πρίν, παραβιάζοντας τὸν νόμο καὶ ἔτσι προκαλώντας τὴν νόσο του, ἢ σ’ αὐτὰ ποὺ εἶχαν διαπραχθεῖ ἀπὸ τοὺς προγόνους του …Ὁραματιζόμαστε ἕναν ἐξαγνισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου γένους… Ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς ποὺ ἀξίζει τὸ ὄνομα αὐτό, πρέπει νὰ εἶναι ἕνας συνθετικὸς σοφὸς καὶ συγχρόνως ἕνας πνευματικὰ μυημένος. Λοιπόν, τί μᾶς ἔχουν διδάξει ἡ σοφία τῶν αἰώνων καὶ ἡ θρησκεία ὅλων τῶν ἀνθρώπων; Ὅτι ὁ περιορισμὸς τῶν ἐπιθυμιῶν, ἡ ὑποκατάσταση ἢ ἡ μετουσίωση τῶν παθῶν, ὁ διαλογισμός …, εἶναι οἱ πιὸ σίγουροι τρόποι γιὰ νὰ λάβει κανεὶς τὴ χαρὰ τῆς ἀνάπτυξης καὶ τῆς τελείας ὑγείας… Χρειάζεται ἐκπαίδευση τοῦ ἀσθενοῦς, ὥστε νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς εὐθυγράμμισής του μὲ τὶς ἱερὲς ἐντολὲς τοῦ νόμου… Μπορεῖτε νὰ πεῖτε ὅτι ὁ γιατρὸς δὲν χρειάζεται νὰ δίνει μαθήματα βιολογικῆς Μεταφυσικῆς στὸν ἀσθενὴ ποὺ ζητάει βοήθεια, ἀλλὰ ἐδῶ ἔγκειται ἡ μεγάλη διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν ἀλλοπαθητικὸ ποὺ θεραπεύει τὸ ὑλικὸ σῶμα, αὐτὸ ποὺ ἀπορρίπτεται μὲ τὸ θάνατο καὶ στὸν ὁμοιοπαθητικὸ ποὺ τρέφει αὐτὸ ποὺ ζεῖ καὶ ὑποφέρει, αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ καμμιὰ ἐπιστήμη δὲν ἔχει ἀκόμη προσδιορίσει, τὸν ἴδιο τὸν ζῶντα ἄνθρωπο. Ἀνανεῶστε τοὺς ἑαυτούς σας, ἀναζωογονῆστε τοὺς ἀσθενεῖς σας, ἀποδεσμεῦστε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ χρόνιο μίασμα, ἀπελευθερῶστε τον μὲ τὴν Ὁμοιοπαθητική, μὲ τὴν καθαρὴ Ὁμοιοπαθητική, ἀπὸ αὐτὴν τὴν καταστροφὴ ποὺ ἀποκαλοῦμε ψώρα, κάντε τον κατάλληλο γιὰ τὴν “ Κλίμακα τοῦ Θεοῦ”» (περ. Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική, τεῦχ. 2, 1992, σ. 6-7).
Ἀκόμη καὶ μιὰ οὐσιαστικὴ γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς σωστῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς διαδικασία, ὅπως εἶναι ἡ λήψη τοῦ ἱστορικοῦ ἀπὸ τὸν θεράποντα ἰατρό, γιὰ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἐξομολόγηση, ἀφοῦ ἡ ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία προχωρεῖ ἀπὸ «τὴν ψυχὴ πρὸς τὸ νοῦ καὶ τὸ σῶμα» (Σπ. Διαμαντίδη, Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική, Ἀθήνα 1989, σ. 113). Ὁ Γ. Βυθούλκας ἀναφέρεται στὴ λήψη τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ ἱστορικοῦ μὲ τὸν ὅρο «ἐξομολόγηση» (Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, Ἀθήνα 1990, σ. 202), ἐνῶ δὲν διστάζει νὰ πεῖ ὅτι τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ κυρίως τὴν ἐνδιαφέρουν ὅσα «στὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη θεωροῦνται σὰν βαθιά, σκοτεινὰ ἁμαρτήματα» (ὅ.π., σ. 193).
Τὸ ἰνδουϊστικὸ «κάρμα» στὴν ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία
Ἀξιοσημείωτη εἶναι καὶ ἡ ἀναφορὰ τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ Γιώργου Βυθούλκα στὸν ἰνδουϊστικὸ νόμο τοῦ «κάρμα», σὲ σχέση μὲ τὴν ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία (ὅ.π., σ. 201-202). Ἔτσι, ἐκτὸς ἀπό τὴν ὁλιστικὴ θεώρηση τοῦ κόσμου, τὰ πνευματιστικά, ἀλχημιστικὰ καὶ μαγικὰ στοιχεῖα, ποὺ περιέχει ἡ Ὁμοιοπαθητική, κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ «φάρμακο», ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸ «θεῖο στοιχεῖο», γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει τὴ ῥοὴ τῆς θείας οὐσίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς ἀναλαμβάνει τὸν ρόλο τοῦ μεσάζοντος, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπολύτρωση ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ φυσικὸ καὶ πνευματικὸ κακό. Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι σφετερισμὸς ἀποστολικῆς κλήσεως καὶ θρησκευτικῆς λειτουργίας, τότε τί εἶναι; Ἐμεῖς, ὡς Χριστιανοί, γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη ποὺ μπορεῖ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποκαταστήσει τὴ σχέση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, μέσα, ὅμως, ἀπὸ τὴν μέθεξη τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μέσα ἀπὸ μιὰ ψευδὴ ταύτιση τῆς οὐσίας τους (ἀφοῦ, ὅπως διευκρινίζει ἄριστα ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἶναι παντελῶς ἀδύνατη ἡ κοινωνία τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο).
Πρὶν κλείσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ θέμα, θὰ ἀναφερθοῦμε σύντομα σὲ τρεῖς ἀκόμη πλευρές του: α) στὰ αἴτια τῆς διαδόσεως τῶν «ἐναλλακτικῶν» «θεραπευτικῶν» μεθόδων, ὅπως ἡ Ὁμοιοπαθητική, β) στὸ πῶς ἑρμηνεύεται ἡ δράση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ «φαρμάκου» στὶς περιπτώσεις ποὺ παρατηρεῖται κάποιο θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα, καὶ γ) στὸ ἐὰν εἶναι πράγματι ἀκίνδυνο τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ὑποστηρικτές του.
Τὰ αἴτια τῆς διαδόσεως τῶν λεγόμενων «ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν»
Δὲν εἶναι ἄμοιροι τῆς εὐθύνης γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῶν «ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν» κάποιοι κακοὶ ἐκπρόσωποι τῆς κλασσικῆς Ἰατρικῆς. Μὲ τὴν πολυφαρμακία καὶ τὴν ἀπρόσωπη ἀντιμετώπιση τοῦ ἀσθενοῦς ἀπὸ τὸν γιατρὸ ποὺ τὸν παρακολουθεῖ, σὲ πολλὲς περιπτώσεις προξενεῖται ἀπογοήτευση, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀφοριστικὲς γενικεύσεις γιὰ τὸ σύνολο τῆς ἰατρικῆς κοινότητας καὶ τὴ φιλοχρηματία τους. Αὐτές, ὅμως, οἱ καταστάσεις, ποὺ ὁπωσδήποτε σοβοῦν καὶ πρέπει νὰ παταχθοῦν, ὀφείλονται κυρίως στὴ μὴ σωστὴ ἄσκηση τῆς ἰατρικῆς τέχνης καὶ στὴ μωροφιλοδοξία τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ ζοῦν δίχως Θεό! Ἐξάλλου, πολλοὶ κλασσικοὶ γιατροὶ δὲν ἔχουν τὴν ὑπομονὴ νὰ πάρουν ἕνα ἐκτενὲς ἱστορικό, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τὴ βασικότερη προϋπόθεση γιὰ τὴν ὀρθὴ διάγνωση, ἢ νὰ κουβεντιάσουν λίγο μὲ τὸν πάσχοντα συνάθρωπό τους καὶ νὰ συμμεριστοῦν τὴν ἀγωνία του. Ἡ σωστὴ ψυχικὴ ἐπικοινωνία γιατροῦ-ἀρρώστου ἀσκεῖ ἀφ’ ἑαυτῆς θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα, ἰδιαίτερα στὶς περιπτώσεις τῶν χρονίων ψυχοσωματικῶν ἀσθενειῶν. Πάντως ἡ ἐξάπλωση τῶν λεγομένων ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν (Ὁμοιοπαθητικὴ κ.ἄ.) δὲν εἶναι ἄσχετη καὶ πρὸς τὴν ἐν γένει διάδοση τῶν αἱρέσεων τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης καὶ τῆς συγχύσεως, ποὺ καλλιεργεῖται στὴν ἐποχή μας. Ὅταν σὲ δημοσιογράφο μεγάλης ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδας ἐτέθη τὸ ἐρώτημα γιατί προβάλλονται καθημερινῶς τόσες ἀνορθόδοξες «θεραπευτικὲς μέθοδοι», ἐκεῖνος ἀπάντησε ἀφοπλιστικὰ γιὰ τὸ «πόσο πουλάει ἡ ἀνθρώπινη βλακεία»… Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ θέλουμε νὰ σημειώσουμε ὅτι οἱ «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» δὲν πρέπει νὰ συγχέονται μὲ τὴ φυσικὴ ὑγιεινὴ καὶ θεραπευτικὴ (βοτανοθεραπεία κ.λπ.), ποὺ βασίζονται στὴ συνταγὴ τοῦ Ἱπποκράτη «οἱ τροφὲς νὰ γίνονται φάρμακα».
Ἑρμηνεία τῆς δράσεως τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου
Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ποὺ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο ἔχει ἀποτελέσματα, αὐτὰ θὰ πρέπει νὰ ἀποδοθοῦν κυρίως στὴ δράση τοῦ εἰκονικοῦ φαρμάκου (placebo), τὸ ὁποῖο σύμφωνα μὲ ἰατρικὲς ἔρευνες ἔχει ἀποτελεσματικότητα ἕως καὶ 30% στὶς περιπτώσεις ποὺ χορηγεῖται. Ὡστόσο, δὲν εἶναι σωστὸς ὁ ἰσχυρισμὸς μερικῶν ὅτι μᾶς ἐνδιαφέρει ἀποκλειστικὰ τὸ θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα. Μὴν ξεχνοῦμε ὅτι καὶ στὸν χῶρο τῆς μαγείας ἔχουμε «θεραπεῖες», ὅπως καὶ στὸν χῶρο τῶν λεγομένων «χαρισματικῶν» Προτεσταντῶν κ.ἄ. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ μακαριστὸς Γέρων Πορφύριος ἔκανε λόγο γιὰ ὁμοιοπαθητικὰ χάπια «διαβασμένα» ἀπὸ μάγους (Ἀθ. Ἀβραμίδη, Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης, σ. 39). «Θεραπεῖες» ἔχουμε καὶ μὲ τὴν ἐξωφρενικὴ Οὐροθεραπεία (χορήγηση οὔρων εἴτε ἀπὸ τὸ στόμα, εἴτε μὲ ἄλλους τρόπους (βλ. ἀποκρυφιστικὸ περ. Τρίτο Μάτι, τεῦχ. Ἰαν. 1998, σ. 26-34). Οἱ «θεραπεῖες», ὅμως, αὐτὲς εἶναι συνήθως προσωρινές. Ἡ ἀρρώστεια μετὰ χτυπᾶ κάπου ἀλλοῦ. Ἐξάλλου, ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας γνωρίζουμε ὅτι ὁ Πονηρὸς μπορεῖ σὲ κάποιες περιπτώσεις νὰ «θεραπεύσει» τὸ σῶμα, γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν θὰ πρέπει, λοιπόν, νὰ ἀποκλείσουμε καὶ τὸ δαιμονικὸ στοιχεῖο στὶς «θεραπεῖες», ἰδιαίτερα ὅταν αὐτὲς ἀσκοῦνται σὲ συσχετισμὸ μὲ πρακτικὲς ἀνατολικῆς προελεύσεως. Πάντως, οἱ «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» «πιάνουν» κυρίως σὲ περιπτώσεις ἀσθενειῶν ψυχοσωματικῆς αἰτιολογίας, ἐνῶ στὰ ὀξέα περιστατικὰ «σηκώνουν τὰ χέρια ψηλὰ» καὶ δὲν διαθέτουν οὐσιαστικὴ πρόταση γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή τους. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος -μέχρι τῆς κοιμήσεώς του διετέλεσε Γραμματεὺς τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ συντονιστὴς τῆς ἀντιαιρετικῆς προσπαθείας σὲ διορθόδοξο ἐπιπεδο, πραγματικὴ αὐθεντία στὰ ζητήματα αὐτὰ- πραγματεύεται τὸ θέμα τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ἐντάσσοντάς το στὸ εὐρύτερο κεφάλαιο ποὺ ἐπιγράφεται «Ἀλχημεία» (π. Ἀντ. Ἀλεβιζόπουλου, Ὁ ἀποκρυφισμὸς στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τεῦχ. Γ΄: Ἀλχημεία, Ἀθήνα 1995, σ. 77-80). Πράγματι, οἱ λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» δὲν εἶναι ἄλλο φαινόμενο ἀπὸ τὴν ἐπάνοδο τοῦ ἀρχαίου μάγου-γιατροῦ στὴ ζωὴ τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν (D. Sneed & Sh. Sneed, Κριτικὴ στὴν Ἰατρικὴ τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἔκδ. Στερέωμα, σ. 13).
Εἶναι ἀκίνδυνα τὰ ὁμοιοπαθητικὰ φάρμακα;
Τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο στὶς συνήθεις ἀραιώσεις ποὺ δίνεται, δὲν περιέχει πρακτικῶς σχεδὸν οὔτε μόριο τῆς ἀρχικῆς οὐσίας (Ἀθ. Ἀβραμίδη, ὅ.π., σ. 8-11), ὁπότε δεν ἔχει παρενέργειες, οὔτε θεραπευτικὲς ἰδιότητες βεβαίως, ἀφοῦ εἶναι κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενον «νεράκι κοπανιστό». Ἔχουμε, ὅμως, καὶ τὴν περίπτωση τῶν λεγομένων «νοσωδῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων» (nosodes), ποὺ παρασκευάζονται ἀπὸ καρκινωματώδεις ἱστούς, ὑγρὸ φυματιωδῶν σπηλαίων, συφιλιδικὰ ἐκκρίμματα, ἐκκρίμματα γονοκοκκικῆς οὐρηθρίτιδος κ.λπ. (Γ. Βυθούλκα, ὅ.π., σ. 145, 172). Τὰ «φάρμακα» αὐτὰ εἶναι δυνητικῶς ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν ὑγεία αὐτῶν ποὺ τὰ χρησιμοποιοῦν καὶ ἀντιβαίνουν στὴν ἰατρικὴ ἠθικὴ καὶ δεοντολογία. Ἐκεῖ, ὅμως, ὅπου τὰ περὶ ἀκινδυνότητος τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου δὲν ἰσχύουν καθόλου, εἶναι ἡ περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία ἀσθενεῖς ποὺ πάσχουν ἀπὸ σοβαρὲς ἀρρώστειες ἐγκαταλείπουν τὴν θεραπεία ποὺ ἔκαναν στὸ πλαίσιο τῆς κλασσικῆς ἰατρικῆς, προκειμένου νὰ ἀκολουθήσουν κάποια «ἐναλλακτικὴ θεραπευτικὴ μέθοδο» (Ὁμοιοπαθητικὴ κ.ἄ.). Σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἡ πορεία τῆς ἀσθενείας τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, ὅταν πλέον διαπιστώσουν τὸ λάθος τους καὶ ἐπιστρέψουν στὴν κλασσικὴ θεραπεία ποὺ ἐφήρμοζαν, ἔχει γίνει πλέον μὴ ἀναστρέψιμη καὶ ἡ εὐθύνη γι’ αὐτὸ βαρύνει τὶς «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» (βλ. σχετικῶς τὴν ἀναλυτικὴ ἀναφορὰ καὶ τεκμηριωμένη κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖ ὁ Ἰατρικὸς Σύλλογος Ἀθηνῶν (I.Σ.A.) στὶς λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες», ἢ πιὸ σωστὰ «Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μεθόδους», σύμφωνα μὲ τὴν ὁρολογία τοῦ I.Σ.A., καὶ ἡ ὁποία δημοσιεύεται στὸ βιβλίο τοῦ Ἀθ. Ἀβραμίδη μὲ τίτλο Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μέθοδοι τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἐκδ. «Φωτοδότες», Ἀθήνα 1998, σ. 165, ἑξ.).
Πρὸς τὸ πλανῆσαι εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς…
Ἀπὸ ὅσα ἀναπτύξαμε ὡς τώρα, καθίσταται φανερὸ ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητική, ἐνῶ δεν ἔχει καμμία ἐπιστημονικὴ βάση, ἔχει ὅμως σαφέστατη θεμελίωση στὸν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Σὲ εἰσήγησή του ὁ παιδοψυχίατρος Ἀρχιμανδρίτης Ἀντώνιος Στυλιανάκης ἀποφάνθηκε ἐπιγραμματικά: «Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ εἶναι κομπογιαννιτισμὸς μὲ λίγα στοιχεῖα ἰατρικῆς ἢ ψυχιατρικῆς ἢ ὑποβολῆς», ἐνῶ ἀνέφερε παραδείγματα τῆς συμπεριφορᾶς ἀρρώστων, ποὺ ζητοῦν στὸ φάρμακο τὴ «μαγικὴ» λύση καὶ ὑπενθύμισε τὸ «ἰαματικὸ νερὸ τοῦ Καματεροῦ». Ἐπανερχόμενος στὴν δῆθεν «ὁλιστικὴ» ἀντιμετώπιση τοῦ ἀνθρώπου, ἔθεσε τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: «Πέστε μου τώρα ἐσεῖς ἄν, καὶ ἄθελά του ἀκόμη, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπαίνει σιγὰ-σιγὰ σὲ ἕνα ἀποκρυφιστικὸ κανάλι, ἔστω καὶ ἂν ὁ γιατρός του εἶναι χριστιανὸς ὀρθόδοξος». Καὶ κατέληγε: «Νὰ γιατὶ ἡ ἐξάσκηση τῆς νέας ἰατρικῆς (ἀντι-ιατρικῆς θὰ τὴν ἔλεγα) δὲν εἶναι ἀκίνδυνη, ὅπως χαίρονται νὰ διαδίδουν …. Δὲν ἀρκεῖ νὰ λὲς ὅτι βλέπεις συνολικὰ τὸν ἄνθρωπο, πρέπει νὰ ξέρεις κιόλας νὰ τὸ κάνεις, καὶ ἡ ἐναλλακτικὴ θεραπευτικὴ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει, ἁπλὰ διότι δὲν ξέρει!…. Ἂν διαβάσει κανεὶς τὰ ὁμοιοπαθητικὰ κείμενα, θὰ βρεῖ περισσότερη θεωρία καὶ δόγματα, παρὰ ἐπιστήμη».
Τὸ ὕπουλο εἶναι ὅτι μερικοὶ -ἀδαεῖς στὴν καλύτερη περίπτωση- παραπλανοῦν, λέγοντας ὅτι τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ καὶ τὶς λοιπὲς «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» ἀσκοῦν πιστοὶ χριστιανοί, ποὺ ζοῦν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, νηστεύουν κ.λπ., λὲς καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ εἶναι διαφήμιση γιὰ προσφορὰ ἐπαγγελματικῶν ὑπηρεσιῶν. Στὸ περ. Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική, τεῦχ. 38, Δεκ. 2006, ἀναφέρεται μὲ ἔμφαση ὅτι μεταξὺ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς ἐναλλακτικῆς αὐτῆς ἰατρικῆς ὑπῆρξαν καὶ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, ποὺ ἐγκαινίασε μία κλινική, ποὺ τὴν χρησιμοποιοῦσαν γιὰ ἀσθενεῖς τους ὁμοιοπαθητικοὶ ἰατροί, καὶ ὁ ἅγ. Ἰγνάτιος Μπριατσιανίνωφ, ποὺ εἶχε πνευματικὰ παιδιὰ ποὺ ἐφάρμοζαν αὐτὴ τὴν μέθοδο. Οἱ Ἅγιοι μπορεῖ νὰ δίνουν εὐλογίες γιὰ γενικότερη ὠφέλεια, π.χ. γιὰ τὴν ἴαση ἀσθενειῶν, καὶ νὰ ἔχουν ἐπιτυχία στὸν τομέα αὐτὸ οἱ διάφορες κλινικές, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀποδέχονται κάθε εἶδος θεραπείας, ἢ ὅτι στὴ Ρωσία χρησιμοποιοῦνταν τότε φάρμακα διαβασμένα μὲ τὶς παγανιστικὲς προσευχὲς τοῦ Χάνεμαν (ἱδρυτῆ τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς). Ἂν δεν ἀποσυνδεθεῖ ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ἀπὸ τὶς παγανιστικὲς ἀντιλήψεις, γιὰ νὰ διαμορφωθεῖ σὲ μία ἀποκλειστικὰ ἐπιστημονικὴ καὶ ἐρευνητικὴ βάση μὲ ἀξιόπιστα ἐρευνητικὰ πρωτόκολλα καὶ διαφανὴ φαρμακολογικὴ προσέγγιση, τότε καὶ Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ νὰ μᾶς συμβουλεύει ὑπὲρ αὐτῆς, δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸν ἀκούσουμε. Ἄλλωστε, εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ γέρων Παΐσιος χαρακτήριζε τὰ ὁμοιοπαθητικὰ φάρμακα σὰν δαιμονικὸ ὑποκατάστατο τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ δὲν δεχόταν αὐτοῦ τοῦ εἴδους θεραπεῖες, ἀλλὰ καὶ ὁ γέρων Πορφύριος παραδεχόταν μόνο τὴν κλασσικὴ ἰατρικὴ καὶ ὄχι τὶς λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς» μεθόδους. Τὸ ἐπιχείρημα ὅτι καὶ τὸ Ἅγιο Ὄρος δέχεται τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ εἶναι τουλάχιστον ἀστεῖο. Ὁ πατὴρ Ἀρτέμιος Γρηγοριάτης μᾶς πληροφορεῖ ὅτι κάποιο πνευματικοπαίδι του εἶχε συμβουλευτεῖ τὸν γέροντα Πορφύριο, γιὰ τὸ ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσει ἡ γυναῖκα του, πάσχουσα ἀπὸ νευρογενὴ ἀνορεξία, τὴν μέθοδο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Γέροντος ἦταν: «Ὄχι! Νὰ μὴν πᾶτε σ’ αὐτούς. Διότι θὰ τῆς δώσουν κάποια ὕποπτα χάπια. Τὰ μὲν μικρὰ χάπια εἶναι ἀκίνδυνα. Ὅμως τὸ μεγάλο χάπι, ποὺ θὰ τῆς δώσουν, εἶναι παραγγελία ἀπὸ ἐργοστάσιο τῆς Ὁλλανδίας καὶ ἔχει διαβαστεῖ ἀπὸ μάγους». Λογικό, καθὼς «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. 6, 24).
Ἐπίλογος
Μὲ τὰ δύο τελευταῖα τεύχη τοῦ ἐντύπου μας δὲν θελήσαμε νὰ ἐπιμείνουμε μόνο στὴ θρησκευτικὴ ἄποψη τοῦ φαινομένου «Ὁμοιοπαθητική», ἀλλὰ καὶ στὴν ἐπιστημονικοφανὴ ἐκδοχή του, καθὼς στὴν ἑλληνική ἐπικράτεια ἀνθοῦν οἱ ἐπιχειρήσεις ἐναλλακτικῆς «ἰατρικῆς» καὶ ἡ ἀνταλλαγὴ θεραπευτικῶν βοτάνων καὶ μαγικῶν «μαντζουνιῶν», ποὺ ὑπόσχονται θαυματουργικὰ ἀποτελέσματα. Ἡ ποιμαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν ἀδιαφορεῖ οὔτε γιὰ τὰ θύματα οὔτε γιὰ τοὺς θύτες, τοὺς ὁποίους προσκαλεῖ καλοπροαίρετα σὲ μετάνοια. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν προειδοποιήσει τὰ ὑποψήφια θύματα γιὰ τοὺς ὄχι καὶ τόσο «ἐπιστημονικοὺς» στόχους τῶν ἐναλλακτικῶν μεθόδων θεραπείας. Ὅσο γιὰ τὴ συνήθη αἰτίαση, ποὺ προβάλλουν οἱ ὁμοιοπαθητικοὶ σὲ ὅσους τολμοῦν νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν ἐπιστημονικὴ βάση τῆς «ἐπιστήμης» τους, ὅτι δηλαδὴ «μόνο οἱ γιατροὶ ἐπιτρέπεται νὰ μιλοῦν γιὰ τὰ πράγματα ποὺ ξέρουν», θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀνταπαντήσει μὲ τὸ «Κοίτα ποιός μιλάει!».
Κλείνουμε μὲ τὸν εὔγλωττο τίτλο ἄρθρου τῆς ἐγκυρότατης ἰατρικῆς ἐπιθεώρησης The Lancet (τόμ. 350, 20 Σεπτ. 1997, Commentary, σ. 824) «Homeopathy trials: going nowhere» («Οἱ ὁμοιοπαθητικὲς δοκιμὲς δὲν ὁδηγοῦν πουθενά»), ποὺ στηρίχθηκε στὴν ἐπιστημονικὴ μετα-ανάλυση 89 προηγηθέντων δημοσιευμάτων ἀπὸ τὴν παγκόσμια βιβλιογραφία. Στὸ συγκεκριμένο ἄρθρο ἐκφράστηκε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἡ τεκμηριωμένη ἀμφισβήτηση τῆς παγκόσμιας ἰατρικῆς κοινότητας γιὰ τὶς διατυμπανιζόμενες ἐπιτυχίες τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς. Τὰ λόγια περιττεύουν…
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
http://www.egolpion.com/omoiopa8htikh_asimvivasti_b.el.aspx