Πολιτική παράταξη "Κοινωνία" - Ο πρόεδρός της, Μιχάλης Ηλιάδης, προτείνει λύσεις

http://www.koinwnia.com/2010-01-19-10-29-58/tautotita/orama-politikes-arxes


Σχετικά με την πολιτική παράταξη Κοινωνία έχω να πω ότι ιδρύθηκε το 2008, υποστηρίζει τις πολύτεκνες μητέρες, δίνει προτεραιότητα στην παιδεία με αρχές, προτείνει ακύρωση των μνημονίων.


Πιστεύει ότι η ορθόδοξη πίστη μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα.

Δε θα επιβάλλει το χριστιανισμό αλλά και δε θα επιτρέψει να επιβληθεί η αθεΐα ως επίσημη έκφραση του κράτους.

Θα πολεμήσει την παγκοσμιοποίηση γιατί είναι ο πνευματικός θάνατος του ανθρώπου.

Η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι με προϋποθέσεις.

Διαπραγμάτευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλιώς να επιστρέψουμε στο δικό μας νόμισμα.

Προτείνει λογιστικό έλεγχο του χρέους.

Εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος.


Το να ψηφίσουμε την πολιτική παράταξη Κοινωνία το θεωρώ πολύ σωστή επιλογή για τη σωτηρία της πατρίδας μας.

Διάλογος περί τηλεοράσεως μέ τόν γέροντα Πετρώνιο. (Μέρος Γ΄

Διάλογος περί τηλεοράσεως




μέ τόν γέροντα Πετρώνιο (†)

Δικαῖον τῆς Ρουμάνικης Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὅρους



Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε



– Μᾶς ὡμιλήσατε, πάτερ , καί γιά τόν διασκορπισμό τοῦ νοῦ…



-Γιά νά κάνη κάποιος προσευχή, πρέπει νά συγκεντρώση τόν νοῦ του. Φυλακή τοῦ νοῦ καί προσευχή εἶναι, ὅπως λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δεμένα τό ἕνα μέ τό ἄλλο, ὅπως τό σῶμα μέ τήν ψυχή. Δέν ὑπάρχει προσευχή χωρίς τήν φυλακή τοῦ νοῦ.

Ἡ περισυλλογή τοῦ νοῦ εἶναι ἡ περιφύλαξις τῶν πέντε αἰσθήσεων, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Φυλακή τῆς ὁράσεως, τῆς ἀκοῆς, τῆς γεύσεως ἀπ᾿ ὅλες τίς προκλήσεις πού ἔρχονται διά τῶν αἰσθήσεων, πού ἔρχονται σάν χείμαρρος στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά βάζη φραγμούς γιά νά φυλάγεται ἀπ᾿ αὐτές, οἱ ὁποῖες ἐρημώνουν ψυχικά τόν ἄνθρωπο καί τοῦ διασκορπίζουν τόν νοῦ του.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μία καί μοναδική ὕπαρξις, πλασμένη ἀπό τόν Θεό κατ᾿ εἰκόνα καί ὁμοίωσίν Του. Καί ὁ Θεός εἶναι Ἕνας, Αὐτός μόνος καί μοναδικός Θεός. Ὁ διάβολος ὅμως εἶναι διασκορπισμός, ἐρήμωσις καί ἐξωτερίκευσις. Λέγεται στήν Παλαιά Διαθήκη καί τό λέμε κι ἐμεῖς στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς Ἕνα Θεό…». Εἴδατε τότε, ὅταν ὁ Σωτήρ ἐρώτησε τόν διάβολο, ἐκεῖνος τοῦ ἀπήντησε: Εἴμεθα λεγεών, δηλαδή πάρα πολλοί». Ὁ διάβολος, λοιπόν, διασκορπίζει καί ταράζει καί σκοτίζει τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι ἡ τηλεόρασις εἶναι ἕνα δαιμονικό ἐργαλεῖο, διά τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος μολύνεται καί κατά τό πρότυπό του καί μέ τόν διασκορπισμό πού τοῦ φέρει ὁ διάβολος στόν νοῦ του.

Δέν εἶναι δυνατόν νά διασκορπίζεσαι νοερά, νά ἐξωτερικεύεσαι, νά ἀσχολῆσαι μέ πολλές ὑποθέσεις καί νά θέλης νά ἑνωθῆς μέ τήν προσευχή. Στήν προσευχή πρέπει νά ἑνωθῆ ὁ νοῦς καί ἡ αἴσθησις, νά γίνουν ἕνα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Διότι αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς νοερᾶς προσευχῆς.

Ὄχι νά λέγης πολλές προσευχές, νά λέγης μία προσευχή, καί ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου νά εἶναι προσηλωμένος σέ μία ἰδέα, τήν μνήμη τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Καί νά λέγει στόν ἑαυτό του ὅτι: «Ἐσύ, εἶσαι ὁ ἕνας, ἐνώπιον τοῦ μόνου Θεοῦ».

Τότε θά εἶναι πλέον ἡ προσευχή ἀληθινή. Ὁ ἕνας ἄνθρωπος ἑνωμένος μέ τόν Ἕνα καί μοναδικό Θεό κι αὐτός ὁ ἕνας ἄνθρωπος ἑνωμένος σωματικά καί ψυχικά. Ἀλλά, πῶς νά ἑνωθῶ, ἐάν διασκορπίζεται ὁ νοῦς μου βλέποντας καθημερινά τήν τηλεόρασι; Τώρα ἡ κονιορτοποίησις εἶναι παντοτεινή. Δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος στόν αἰῶνα νά φθάση στήν πνευματική ἕνωσι, οὐδέποτε! Δέν γίνεται! Δέν μπορῶ σήμερα νά σκοτίζω τήν ψυχή μου καί αὔριο νά τήν περιμαζεύω πάλι. Ἀποκλείεται! Εἶναι δύο πράγματα τά ὁποῖα δέν ταιριάζουν καί δέν συμφιλιώνονται οὐδέποτε.



- Καί παρ᾿ ὅλα αὐτά πολλοί χριστιανοί, ἀφοῦ ἰδοῦν τό βράδυ τηλεόρασι, μετά πᾶνε νά κάνουν τήν βραδυνή τους προσευχή.



- Αὐτή δέν εἶναι προσευχή! Εἶναι μόνο μία τυπική προσευχή! Εἶναι ἁμαρτία, καί δέν εἶναι προσευχή, γιά νά μή φαντάζεσαι ὅτι μπορεῖς ταυτόχρονα νά ὑπηρετῆς καί τόν Θεό. Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος μᾶς λέγει ἕνας λόγο πολύ αὐστηρό γι᾿ αὐτό τό θέμα. Ὅταν στέκεσαι στήν προσευχή ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους, μπορεῖς νά στέκεσαι μέ τίς πλάτες σου στόν ἄνθρωπο μέ τόν ὁποῖον συνομιλεῖς; Νά βλέπης σέ ἄλλο μέρος καί νά συνομιλῆς μαζί του; Φυσικά, δέν μπορεῖς. Στάσου πρόσωπο μέ πρόσωπο, συνωμίλησε μέ τόν ἄνθρωπο, δώσε προσοχή στά λόγια του, πρόσεχε τί θά τοῦ εἰπῆς καί ἀπάντησέ του στά δικά του θέματα. Συνεπῶς εἶναι μία στάσις σεβασμοῦ, καλῆς σχέσεως καί ἐπικοινωνίας.

Ὅταν στέκεσαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ αἰσθάνεσαι διαφορετικά κοντά Του καί ἀγαπᾶς νά εἶσαι ἔτσι μέ τόν Θεό παρά μέ τούς ἀνθρώπους; Ἡ προσευχή εἶναι συνομιλία ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, εἶναι ἀνύψωσις τοῦ νοῦ. Πρέπει νά ἔχουμε τήν συνείδησι ὅτι ἀπευθυνόμεθα πρός τόν Θεό καί ὄχι στόν κ. Ποπέσκου ἤ στόν ἀρχηγό τοῦ κράτους τόν κ. Ἰονέσκου. Ἀπευθύνομαι στόν Δημιουργό καί Δεσπότη μου, ὁ ὁποῖος μέ βλέπει μέχρι τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου καί ξέρει τί γίνεται στήν ψυχή μου. Αὐτός εἶναι ὁ Δεσπότης μου κι ἐγώ εἶμαι σκουλήκι. Αὐτός εἶναι ὁ Δημιουργός κι ἐγώ εἶμαι κτίσμα του. Πάντοτε πρέπει νά ἔχουμε ἀπέναντί του σεβασμό, εὐγνωμοσύνη, εὐλάβεια, φόβο καί τρόμο, ἰδιαίτερα εὐχαριστία. Ἐάν μποροῦσες νά εἶσαι ἔτσι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, ἔτσι θά εἶσαι κι ὅταν ἀπευθύνεσαι μέ τήν προσευχή σου σ᾿ Αὐτόν.

Ἔτσι λοιπόν, δέν μπορῶ νά ἀπευθύνομαι στόν Θεό ὅπως νἆναι. Πρέπει νά ἀπευθύνομαι μέ τήν συνείδησι ὅτι λέγω κάτι στόν Θεό. Νά ξέρω τί εἶναι αὐτό πού τοῦ λέγω. Ὅταν πηγαίνω σ᾿ ἕνα πρόσωπο ἀπό τό ὁποῖον ἔχω ἀνάγκη νά μέ βοηθήση μέ κάτι, πῶς τοῦ ὁμιλῶ; Εὑρίσκομαι σέ δυστυχία, σέ δυσκολία, ἔχω ἀνάγκη νά μέ δανείση μερικά χρήματα. Τοῦ λέγω παρακλητικά: «Κύριε, σᾶς παρακαλῶ πάρα πολύ ἔχω μεγάλη, μεγάλη ἀνάγκη». Δέν μπορεῖς νά λέγης: «Κύριε, δός μου μερικά χρήματα!» Δέν τοῦ μιλᾶς ἔτσι. Τοῦ τό ζητεῖς μέ παράκλησι, μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή μέ μία συγκεκριμένη ψυχική συμπεριφορά. Ἤ, ὅταν συγχαίρης ἕνα ἄνθρωπο, δέν τοῦ λέγεις μόνο ἔτσι, ξαφνικά: «Ἄνθρωπε, νά ζήσης!, ἀλλά μέ χαρά: «Νά ζήσετε, συγχαρητήρια». Βασικά, οἱ σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων γίνονται μέ αἰσθήματα πού περιέχονται σ᾿ αὐτό τό ὁποῖον ἐμεῖς ἔχουμε ψυχική ἐπικοινωνία. Καί, ὅταν λέγης στόν Θεό κάτι, πρέπει νά γίνεται μέ ἐκφράσεις ποῦ βγαίνουν μέσα ἀπό τήν ψυχική σου κατάστασι, δηλαδή μέ εὐλάβεια καί ταπείνωσι. Ὅταν κάνης αὐτή τήν ἐπικοινωνία χωρίς σοβαρότητα καί μέ εἰρωνεία, ἁμαρτάνεις πολύ περισσότερο. Ὁπότε τί προσευχή εἶναι αὐτή, πού γίνεται μέ τόν νοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀλλοῦ διασκορπισμένος. Μέ ποιόν νά ὁμιλήσω, ἀφοῦ δέν μπορῶ νά σκεφτῶ τί νά τοῦ εἰπῶ. Πρέπει νά σκέπτομαι καί νά αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά, πῶς εἶναι δυνατόν νά συγκεντρωθῶ, νά αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι μπροστά στόν Θεό, πῶς εἶναι δυνατόν νά σκέπτομαι τά λόγια τά ὁποῖα λέγω, ὅταν ὁ νοῦς μου εἶναι φορτωμένος μέ αὐτά πού ἄκουσε κι αὐτά πού εἶδε στήν τηλεόρασι καί τά πάθη εἶναι ἔντονα μέσα στήν καρδιά; Ἀλλά ὁ ἐχθρός γιατί μᾶς τά φέρει στόν νοῦ; Γιά νά πῶ μερικά στερεότυπα λόγια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί νά κάνω αὐτή τήν ἁμαρτία. Ἔε..αὐτό δέν εἶναι προσευχή.



- Εἴπατε ἐνωρίτερα ὅτι τό μεγαλύτερο σήμερα κακό στόν κόσμο εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ πλέον νά προσεύχεται, διότι παραμένει μακριά ἀπό τόν Θεό.



- Αὐτό εἶναι ἔργο τό ὁποῖον εἶναι πολύ δύσκολο νά τό κάνουμε. Ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι ἀναρριχημένος στήν τηλεόρασι, δέν μπορεῖ πλέον νά προσεύχεται. Ὄντας ψυχικά ἐρημωμένος, δέν μπορεῖ ἔκτοτε νά προσεύχεται καί χάνει τό καλλίτερο πρᾶγμα στήν ζωή του, τήν προσευχή. Ὁ Σωτήρ μᾶς λέγει: «νά προσεύχεσθε συνεχῶς» καί ἐννοεῖ αὐτό τό ἔργο.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι ἀδιάκοπη προσευχή σημαίνει νά διατηρῆται ὁ νοῦς σέ ἕνα παντοτεινό δεσμό μέ τόν Θεό. Ἔτσι πρέπει νά εἶναι καί ἔτσι εἶναι, διότι ἐγώ εὑρίσκομαι πάντοτε κάτω ἀπό τήν παρουσία Του. Δέν μπορῶ νά στέκομαι μπροστά στόν Θεό καί ὁ νοῦς μου νά σκέπτεται ἄλλα πράγματα. Νά μή κυττάζω Αὐτόν!

Διότι αὐτό εἶναι ἔλλειψις σεβασμοῦ στό πρόσωπό Του. Ἐπειδή ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών, πρέπει κι ἐμεῖς νά προσευχώμεθα ἀδιαλείπτως. Νά εἴμεθα πάντοτε σέ ἐσωτερικό δεσμό μέ τόν Θεό. Ὅπως δέν μποροῦμε νά ζήσουμε χωρίς τήν ἀναπνοή, ἔτσι δέν πρέπει νά ἀφήνουμε καί τήν προσευχή. Γι᾿ αὐτό λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες νά μάθουμε, ἀντικρύζοντας τά ἔργα καί βλέποντας πῶς διέρχονται μέσα στόν χρόνο, παράλληλα μαθαίνουμε καί γιά τόν σκοπό τους, τίς αἰτίες τῆς ὑπάρξεώς τους, μαθαίνουμε γιά τούς τρόπους ἀποκτήσεως τῶν ἀρετῶν καί πῶς νά γίνουμε ἐναρετώτεροι.



Βλέπε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τήν ἀνάγκη τοῦ ἀέρος. Ἀλλά γιατί ἔπλασε τόν ἄνθρωπο μέ τήν ἀνάγκη τοῦ ἀέρος, μέ τήν ἀναπνοή; Διότι, πρόσεχε, οἱ Ἄγγελοι δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ἀναπνοή. Δέν ἔχουν ἀνάγκη τοῦ ἀέρος. Δέν ζοῦν μέ τόν ἀέρα.

Ὁ Θεός ἔδωσε στόν ἄνθρωπο τήν ἀναγκαιότητα αὐτή, διότι χωρίς αὐτήν δέν μπορει νά ζήση κι ἀμέσως πεθαίνει γιά νά καταλάβη ὅτι ὑπάρχει καί κάτι ἄλλο. Ὄχι μόνο στό σῶμα, ἀλλά καί στήν ψυχή, ἐάν τῆς λείψη κάτι, πεθαίνει, δέν μπορεῖ νά ζήση. Γι᾿ αὐτό ἡ στενή σχέσις μέ τόν Θεό εἶναι ἀνάγκη, διότι χωρίς αὐτόν τόν δεσμό ὁ ἄνθρωπος, πεθαίνει.

Γι᾿ αὐτό λέγεται: «Προσεύχεσθε ἀδιαλείπτως» γιά νά εἴμεθα σέ στενή κοινωνία μέ τόν Θεό καί, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Νά ἀναπνέης τόν Θεό, ὅπως ἀναπνέης τόν ἀέρα». Γι᾿ αὐτό λέγει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ὄχι μακρές προσευχές, ἀλλά μικρές καί συχνές, γιά νά εἶσαι πάντοτε σέ στάσι προσευχῆς, διότι ἔτσι θά εἶσαι πάντοτε σέ ἑνότητα μέ τόν Θεό.



Πῶς μπορῶ νά κάνω αὐτή τήν ἐργασία, ὅταν εἶμαι ξένος ἀπ᾿ αὐτή τήν πνευματική πραγματικότητα, μέ αὐτά πού εἶδα καί ἄκουσα καί ἔζησα; Βασικά κέρδισα τό πρῶτο ἀπό τά κακά κι αὐτό εἶναι ἡ ἔλλειψις τῆς προσευχῆς.

Δεύτερον: Ζῶ ἕνα ἔργο τό ὁποῖον πρακτικά δέν πραγματοποιεῖται. Δηλαδή, εἶναι ἁμάρτημα τό ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά τό κάνη ὅλη τήν ἡμέρα, κυρίως τήν σαρκική ἁμαρτία. Ἀλλά, στήν τηλεόρασι ἁμαρτάνεις καθημερινά καί παντοιοτρόπως.

Βλέποντας ἤ ἐνθυμούμενος τά ἀκόλαστα ἔργα τῆς τηλεοράσεως ὁ τηλεθεατής, ζῆ πάντοτε μέ τά αἰσθήματα τῆς ἀκολασίας μέσα στήν καρδιά του. Αὐτό τό πρᾶγμα εἶναι ἡ μεγαλύτερη δυστυχία στόν ἄνθρωπο, ἀπό τήν ὁποία καί δέν μπορει νά ἀπαλλαγῆ πλέον! Ἡ μεγαλύτερη πλάνη!

Διαστρέφεται ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς του, μετά ἀπ᾿ αὐτά τά ἁμαρτωλά βιώματα.

Στήν συνέχεια φθείρεται ψυχικά πλέον ὁ ἄνθρωπος καί χάνει τό πνευματικό του φῶς. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός νομίζει ὅτι βλέπει, ἀλλά δέν βλέπει φυσιολογικά, διότι ὁ νοῦς καί τά μάτια του καί οἱ αἰσθήσεις του διεστράφησαν, σύμφωνα μέ τίς ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες του τίς ὁποῖες ἔζησε. Ἐάν ζῆ πάντοτε ἔτσι, πάντοτε καί διαστρέφεται καί καταστρέφεται σιγά σιγά ὅλο καί περισσότερο καί γίνεται ἀθεράπευτος. Δέν ἠμπορεῖ πλέον πάλι νά ἐπιστρέψη! Αὐτή ἡ ἀλήθεια εἶναι κατηγορηματική.



Τέλος Γ΄ Μέρους

***

Μετάφρασις ἀπό μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.

10-9-2009

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, ἀπό τήν ἱεραποστολή τοῦ Κογκό, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.



Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις

http://anavaseis.blogspot.com/2012/04/blog-post_7177.html

Διάλογος περί τηλεοράσεως μέ τόν γέροντα Πετρώνιο. (Μέρος Β΄)

Διάλογος περί τηλεοράσεως


μέ τόν γέροντα Πετρώνιο (†)

Δικαῖον τῆς Ρουμάνικης Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὅρους



Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε



- Τό ἴδιο γίνεται καί στό σπίτι κάθε ἀνθρώπου;

- Στό σπίτι κάθε ἀνθρώπου, εἶναι ἀλήθεια, ὅτι γίνεται τό ἴδιο πρᾶγμα. Παλαιότερα, συναντιόσουν μέ τό κακό καί μέ τήν ἁμαρτία συμπτωματικά, δηλαδή, ἐάν ἤθελες ἔφευγες μακριά καί δέν συναντιόσουν οὔτε μέ τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, οὔτε μέ τήν ἁμαρτία. Τώρα ὅμως μέ τήν τηλεόρασι, θέλεις δέν θέλεις προσφέρονται μπροστά σου ὅλες οἱ βρωμιές καί ἀκολασίες τοῦ κόσμου.

Σοῦ ἔρχονται «πακέτο» στό σπίτι, ἐκεῖ πού εἶσαι καί μένεις. Ἔε..Πῶς, ὅμως μπορεῖς νά δεχθῆς κάτι τέτοιο;

Γιά κάθε σκέψι καί λογισμό θά δώσουμε ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἔτσι μᾶς λέγει τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο. Καί τά ἔργα τά ὁποῖα βλέπουμε, εἴτε τό θέλουμε εἴτε ὄχι, ἀκολουθοῦν γιά ἐξέτασι μετά.



Τί ὠφέλεια προκαλεῖ σέ μένα νά βλέπω τηλεόρασι; Τί δείχνει; Φαίνονται τοπία, ἄλλες χῶρες, διαδηλώσεις, φαίνονται...Μέ κάνουν καλλίτερον αὐτά στήν ζωή μου;

Ἀντίθετα χάνω τόν χρόνο μου, τόν ὁποῖον μπορῶ νά χρησιμοποιήσω προσευχόμενος στόν Θεό καί μέ τήν προσευχή γίνομαι καλλίτερος. Χάνω τόν χρόνο μου τόν ὁποῖον μποροῦσα νά χρησιμοποιήσω γιά τήν φροντίδα ἑνός ὀρφανοῦ παιδιοῦ, νά διαβάσω ἕνα καλό βιβλίο γιά τήν ψυχή μου καί νά ἀνασυγκροτηθῶ πνευματικά.



Ἀλλά ἡ τηλεόρασις μέ ἐρημώνει πνευματικά καί δέν ἀπομένει πλέον χρόνος γιά ἀναγκαῖες ἀπασχολήσεις, ἐνῶ τά ἔργα αὐτά τῆς τηλεοράσεως δέν μέ ὠφελοῦν σέ τίποτε. Τί μέ ὠφέλησε, ἐάν εἶδα πῶς εἶναι ἡ Αὐστραλία ἤ πῶς εἶναι ἡ Ἀφρική; Κυττάζω σ᾿ ἕνα βιβλίο ἤ σέ ἕνα λεύκωμα, ἐάν πρέπει νά ἰδῶ κάτι ἀπ᾿ αὐτά. Ἀλλά αὐτό εἶναι μία ἐπίμονη περιέργεια.

- Πάτερ, ὑπάρχουν προγράμματα νά παρουσιάζεται ἡ Ἐκκλησία στά μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως, νά κάνη ἐκπομπές καί νά λέγη τήν γνώμη της. Πῶς σᾶς φαίνεται αὐτή ἡ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας;

- Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τά δικά της μέσα. Στήν ἐκκλησία, στίς ἱερές Ἀκολουθίες καί μέ ὅλους τούς ἱερεῖς κάνει τό καθῆκον της. Ἀλλά, ἐάν οἱ ἱερεῖς δέν κάνουν τό καθῆκον τους; Καί, ἐάν προβάλλονται ἐκκλησιαστικά ἔργα στήν τηλεόρασι, ἔχει νά γίνη κάτι καλό!

Ἀλλά, βλέπεις ὁ ἄνθρωπος δέν τά ἀκούει αὐτά. Ἀκούει καί τρέχει στό διαδίκτυο, κρατεῖ κάθε μέρα στό χέρι του τό τηλεχειριστήριο καί βλέπει ταινίες μέ ἁμαρτωλό περιεχόμενο. Σέ τί θά τόν βοηθήση τό θέμα αὐτό; Δέν θά ὠφεληθῆ καθόλου.

- Μπορεῖ στήν συνέχεια νά πειράζεται ὁ ἄνθρωπος καί νά ἀνοίγη τήν τηλεόρασι, διότι μερικοί ψάχνουν καί γιά θρησκευτικές έκπομπές, ἀλλά ταυτόχρονα βλέπουν καί κάτι ἄλλο.

Σίγουρα! Τώρα ἔχουμε στά χέρια μας πολλά μέσα. Εἶναι λάθος δίπλα στίς ἀληθινές θεωρίες, τῶν Ἁγίων καί τῶν Γραφῶν νά τίθενται καί νά ἀναπτύσσωνται ἐπιστημονικές ἀνακαλυψεις τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἕνα λάθος.

Ὅλα αὐτά εἶναι ἀνθρώπινα καί παροδικά. Δέν ζητοῦν νά ψάξουν τό νόημα γιά τό ὁποῖο δημιουργήθηκαν καί τά παρακολουθοῦν ὡσάν αὐτά νά εἶναι καλά, γίνονται καλλίτερα γιά τήν ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός μας. Τό πρᾶγμα εἶναι ἁπλό: Ἐγώ πρέπει νά ἀγωνισθῶ νά γίνω τέλειος, ἅγιος, ἀλλά μέ ἄλλο τρόπο καί ὄχι ὅπως μοῦ προσφέρει ὁ κόσμος.

- Ὅπως καί ἐσεῖς παρατηρεῖτε, ἡ τηλεόρασις ἐρεθίζει δυνατά ἤ προκαλεῖ τήν περιέργεια γιά τόν πολιτισμό. Μερικοί ἄνθρωποι δέν κυττάζουν ταινίες, ἀλλά κυττάζουν περισσότερο τίς εἰδήσεις τρεῖς ἤ καί τέσσαρεις φορές τήν ἡμέρα τί γίνεται στόν κόσμο. Τί συνέπειες ἔχουν ὅλα αὐτά ἐπάνω στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου;

- Φοβερά ἐρήμωσις καί καταστροφή της! Διότι ἀπ᾿ αὐτά πού βλέπουν δέν ἀποκτοῦν γνώσεις. Δύο πράγματα, λέγουν οἱ Πατέρες, εἶναι ἀπαραίτητα γιά τήν σωτηρία: Ἡ γνῶσις καί ἡ πρᾶξις. Ἀλλά μόνο ἡ πνευματική γνῶσις εἶναι ὠφέλιμη! Ἡ κοσμική γνῶσις δέν προσφέρει καμμία ὠφέλεια. Σέ τί ὠφελεῖ τόν νοῦ μου; Καί ὅπως βλέπετε ὅτι ὅλα αὐτά ὑπάρχουν γιά νά ἐρημώνουν τήν ψυχή μας. Καί ἀπ᾿ αὐτό φαίνεται ὅτι εἶναι διαβολικά ἔργα.

Μᾶς λέγει ὁ Σωτήρ: «Ἐγώ εἶμαι τό Ἄλφα καί τό Ὠμέγα». Εἶναι ὁ μόνος, ὁ ἕνας καί μοναδικός Θεός. Οἱ δαίμονες εἶναι πολλοί, λεγεῶνες καί διασκορπισμένοι. Καί γιά νά συναντηθῆς μέ τόν Θεό, πρέπει νά εἰσέλθης στό βαθύτερο τόπο τῆς καρδιᾶς σου καί ἐκεῖ θά συναντηθῆς μαζί Του.

Ὁ διάβολος ὅμως σέ διασκορπίζει μέ τά ἀτέλειωτα ἐξωτερικά ἔργα καί σέ κάνει νά μήν ἔχεις χρόνο γιά προσευχή. Δέν ἔχεις χρόνο γιά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου, διότι εἶσαι κονιορτοποιημένος ἀπό τά ἐξωτερικά ἔργα. Γι᾿ αὐτό, ὅλα αὐτά τά ἔργα τά ὁποῖα βλέπεις ἔξω, γίνονται μέ σκοπό νά ἐρημώσουν τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ καθημερινός τύπος μᾶς λέγει καθημερινά γιά τήν ἁμαρτία, γιά τίς δίκες τῶν ἀνθρώπων καί γιά κάθε κακό. Αὐτό δέν εἶναι χριστιανικό, δέν εἶναι ὠφέλιμο. Τί μέ ὠφελοῦν νά ἀκούω πληροφορίες; Νά μάθω ὅτι ὁ τάδε σκοτώθηκε εἴτε ὅτι ὁ τάδε εἶναι πολιτικός, εἴτε κτυπήθηκαν σέ πόλεμο ἤ γιά ἄλλα πράγματα. Ταράζομαι ματαίως, μοῦ προξενεῖται μία ἄσχημη ἐσωτερική κατάστασις, ἡ ὁποία κτυπᾶ τόν πρώτιστον σκοπόν τῆς ζωῆς μου καί μέ ἐρημώνει καί μέ σκοτίζει ψυχικά. Τό ἴδιο κάνει καί ἡ τηλεόρασις καί τό ράδιο! Ὅλα αὐτά ἔχουν αὐτόν τόν σκοπόν: Νά αἰχμαλωτίζουν τόν νοῦ, πού εἶναι ὁ τελευταῖος σκοπός τοῦ διαβόλου!

Αὐτά λέγουν καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅτι ὁ ἄνθρωπος γιά νά μπορέση νά φθάση εὐκολώτερα τόν Θεό, πρέπει νά ἔχη πνευματική γνῶσι καί σοφία, νά γνωρίζη τίς αἰτίες τῶν ἔργων καί νά ἀντιλαμβάνεται γιατί ὁ Θεός ἔκαμε αὐτό τό ἔργο ἔτσι καί ὄχι ἀλλιῶς.

Καί μέ τόν τρόπο αὐτόν ὁ ἄνθρωπος πλησιάζει εὐκολώτερα παρά μέ τόν νοῦ καί χαίρεται, διότι πλησιάζει στήν πνευματική γνῶσι, ὅσο εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο-στά ἔργα τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ-μέ πνευματική γνῶσι. Αὐτή ἡ γνῶσις μᾶς βοηθεῖ νά ἰδοῦμε τούς τρόπους ἀποκτήσεως τῶν ἀρετῶν, δηλαδή βλέποντας πῶς διέπονται τά πράγματα τοῦ κόσμου, καταλαβαίνω πῶς νά τά ἐφαρμόσω καί στήν προσωπική μου ζωή.

Ἕνα συγκεκριμένο θέμα: Ὁ ἅγιος Μάξιμος μνημονεύει στίς ἀπαντήσεις του πρός τόν Θαλάσσιον-πολλά πράγματα λέγει ἐκεῖ-ὅτι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε μέ τήν ἀνάγκη τῆς τροφῆς. Καί δέν μποροῦσε νά τόν κάνει ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, χωρίς νά τρώγη; Καί βέβαια μποροῦσε! Καί πῶς μποροῦσε νά τόν κάνη νά ζῆ χωρίς νά τρώγη;

Καί γιατί τόν ἔκανε μέ τήν ἀνάγκη τῆς τροφῆς; Τόν ἔπλασε ἔτσι ἀπό τήν μιά μεριά, νά τρώγη μερικές κατώτερες τροφές, ὅπως χόρτα καί διάφορα ἄλλα, γιά νά ἀντιληφθῆ ὅτι δέν εἶναι αὐτόνομος, δέν ζῆ ἀπό τόν ἑαυτό του, ἀλλά ἔχει τήν ἀνάγκη ἀπό κάποιον ἄλλον.

Συνεπῶς δέν θά λέγη ὅτι ἔκαμε αὐτός τόν ἑαυτό του καί δέν εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ βασιλεύς τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀλλά εἶναι κάποιος ἄλλος, ὁ ὁποῖος καί τόν ἔπλασε. Γιά νά φθάση στήν γνῶσι ὅτι εἶναι κάποιος ἄλλος πού τόν διατηρεῖ στήν ζωή καί ὄχι αὐτός μέ τίς δυνάμεις του.

Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, λέγει, γίνεται τό ἴδιο μέ τό πλύσιμο τοῦ χεριοῦ. Πρέπει νά πλένουμε πάντοτε τά χέρια. Γιατί εἶναι ἀνάγκη νά τά πλένουμε; Διότι τά μολύνουμε μέ ἀκαθαρσίες. Ἀλλά μπορούσαμε νά μή τά μολύνουμε ποτέ γιά νά μή τά πλένουμε οὐδέποτε.

Ὁ Θεός, λοιπόν, μᾶς ἔδωσε αὐτή τήν ἀνάγκη τοῦ πλυσίματος τοῦ σώματός μας γιά νά καταλάβουμε καί τό ἄλλο μέρος τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ἔχει κι αὐτή ἀνάγκη πλυσίματος. Κι ἔτσι, ἔχοντας τό σῶμα κι αὐτές τίς φυσικές ἀνάγκες, τίς ὁποῖες μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, μᾶς ἔρχεται στόν νοῦ νά καταλάβουμε ὅτι καί ἡ ψυχή ἔχει τίς δικές της ἀνάγκες. Συνεπῶς, ὅπως πλενόμεθα σωματικῶς, πρέπει νά πλενώμεθα καί πνευματικῶς. Ὅπως πλένουμε τό σῶμα μας καθημερινά, ἔτσι νά καθαρίζουμε καί τήν ψυχή μας καθημερινά. Ἔτσι γίνεται καί μέ τά ἄλλα ἔργα.

Γιατί ἔκαμε ὁ Θεός νά ὑπάρχη ὁ ἥλιος καί ἡ γῆ καί ἡ ζέστη; Γιατί τά ἔκαμε ὅλα αὐτά; Τά ἔκαμε μέ ἕνα σκοπό, κατανοῶντας ἐμεῖς τίς αἰτίες γιά τίς ὁποῖες τά ἔπλασε, νά τά ἐφαρμόζουμε στήν ζωή μας κι ἔτσι ν᾿ ἀρχίσουμε νά μαθαίνουμε τόν τρόπο ἀποκτήσεως τῶν ἀρετῶν, γιά νά γίνουμε πιό ἐνάρετοι. Ὁπότε αὐτή ἡ γνῶσις εἶναι ὠφέλιμη, διότι μέ βοηθῆ νά φθάσω στήν πνευματική γνῶσι.

Ἐνῶ τήν σοφία αὐτοῦ τοῦ κόσμου τήν ξέρετε, ἡ ὁποία ὅμως δέν ἀκολουθῆ καθόλου τήν σοφία αὐτή τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι ἁπλό: Ἐάν ὅλα αὐτά τά κτίσματα μέ βοηθοῦν νά γίνομαι καλλίτερος χριστιανός, εἶναι καλά. Ἐάν ὅμως δέν μέ βοηθοῦν, δέν εἶναι καλά. Εἶναι ἁπλό καί διαυγές, ὅπως ἡ καλή ἡμέρα. Αὐτή πρέπει νά εἶναι ἡ διάγνωσις, τήν ὁποία πρέπει νά βάζουμε πάντοτε σέ κάθε τί πού μᾶς ἐπιβάλλεται νά τό κάνουμε. Κυττάζω τήν τηλεόρασι. Γίνομαι καλλίτερος ἀπό πρίν ἤ μόνο ὅταν τήν ἔχω; Δέν γίνομαι καλλίτερος. Ἡ πληροφόρησις, τό ράδιο, ἐάν τά ἀκούω, μέ κάνουν καλλίτερον, ἐναρετώτερον, πνευματικώτερον;



Τέλος Β΄ Μέρους



***

Μετάφρασις ἀπό μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.

10-9-2009



Το κείμενο προέρχεται από τα αρχεία του πατρός Δαμασκηνού Γρηγοριάτου, από την ιεραποστολή του Κογκό, τον οποίον και ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση των αρχείων, όπως επίσης ευχαριστούμε και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης.





Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις

http://anavaseis.blogspot.com/2012/04/blog-post_8404.html#more

Διάλογος περί τηλεοράσεως μέ τόν γέροντα Πετρώνιο. (Μέρος Α΄)

Διάλογος περί τηλεοράσεως


μέ τόν γέροντα Πετρώνιο (†)

Δικαῖον τῆς Ρουμάνικης Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὅρους





Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε



- Πάτερ, πεῖτε μας πρῶτα γιά τήν τηλεόρασι. Κάνει ἕνα τέλεια καταστρεπτικό ἔργο στήν χριστιανική ζωή τοῦ ἀνθρώπου; Πῶς θά τό καταλάβουμε αὐτό; – Τί εἶναι ἡ τηλεόρασις; Εἶναι μία ἀνεξάντλητη πηγή εἰκόνων καί παραστάσεων, ἐντυπώσεων, πού τό μεγαλύτερο μέρος τους εἶναι ἁμαρτωλό, διότι ἐκχυδαΐζει τήν ψυχή. Ὅμως ἡ χριστιανική καί εἰδικώτερα ἡ πνευματική ζωή σημαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο: καθαρότης τῆς ἐσωτερικῆς καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Πῶς γίνεται ἡ πρόοδος στήν πνευματική ζωή;

Μόνο μέ τό θέλημα τοῦ ἀνθρώπου. Χωρίς τό θέλημα τοῦ ἀνθρώπου ἡ ψυχή ἐκτρέπεται καί παρασύρεται ἀπό τό ρεῦμα τοῦ κόσμου κι ἀπό τήν ἁμαρτία. Πηγαίνεις στόν δρόμο, βλέπεις, ἀκοῦς, συναντᾶσαι μέ ἄλλους, καί χωρίς ἀκόμη νά θέλης, μολύνεσαι.

Γι᾿ αὐτό ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά εἶναι προσεκτικός στόν λόγο, διότι κατά τόν Χριστό μας, ὁ λόγος μας νά εἶναι ναί, ναί καί ὄχι, ὄχι. Νά βάζουμε θύρα στό στόμα μας, φυλακή στά μάτια μας καί στά αὐτιά μας, ὅπως μᾶς λέγει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «ὅταν νηστεύης νά μή νηστεύης μόνο στήν κοιλία, διότι δέν ἔκανες τίποτε.

Νά νηστεύης καί στά μάτια καί στά πονηρά καί ἀπαίσια ἔργα, νά νηστεύης στίς κακές ἀκοές τῶν αὐτιῶν, στά πονηρά ἔργα τῶν χεριῶν σου, νά ἀποφεύγης τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα καί τά πόδια σου νά μή πηγαίνουν σέ ἁμαρτωλά κέντρα γιά ἁμαρτωλά ἔργα.



Καί μέ συντομία νά εἰπῶ, ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξις νά νηστεύει. Νά μπαίνη τάξις σ᾿ ὅλες τίς μορφές τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ ἀνθρώπου. Διότι καθεμία ἀπ᾿ αὐτές ἀφήνει μερικά ἀποτυπώματα βαθύτερα ἤ ἐλαφρότερα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμη καί στό σῶμα του, ἀνάλογα μέ τήν ἔντασι μέ τήν ὁποία τά πάθη καί τά ἐξωτερικά κακά ἐπιδροῦν ἐπάνω του.

Τότε ὁ ἄνθρωπος, χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνεται, εἰσέρχεται ἕνα φορτίο μέσα του, εἴτε αὐτό εἶναι χριστιανικό εἴτε εἶναι ἁμαρτωλό. Καί γιά νά ὑπάρχη μέσα του ἁρμονία, δέν μπορεῖ νά ζῆ ταυτόχρονα μέ τά δύο αὐτά ἔργα (φορτία). Ἀποκλείεται μία τέτοια κατάστασις. Δέν μπορεῖ νά ζῆ ταυτόχρονα καί μέ τά καλά καί μέ τά κακά ἔργα. Ἐάν εἰσέρχωνται τά κακά ἀπό τήν τηλεόρασι, δέν μπορεῖ ταυτόχρονα νά μπαίνουν καί τό καλά πράγματα. Μετάνοια καί ἐξομολόγησις καί ἄσκησις στόν Χριστιανισμό εἶναι ἀπαραίτητα γι᾿ αὐτή τήν κάθαρσι καί τήν ἐσωτερική ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Τά κακά πράγματα κυριαρχοῦν καί αἰχμαλωτίζουν τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἐλεύθερος νά ἐκδηλώση τόν πόθο του γιά νά φθάση τόν Θεό. Ἡ κακία παρασύρει τόν ἄνθρωπο σέ ἄλλες κατευθύνσεις, τόν ἀλλοιώνει, τόν παρεκτρέπει σέ ἄλλα μονοπάτια. Καί τότε, ὁ ἄνθρωπος βαρύνεται πνευματικά, κυριεύεται ἀπό ἄγχος καί δέν μπορεῖ νά ἐλευθερωθῆ ἀπό τήν ἄσχημη ἐσωτερική του κατάστασι.

Γι᾿ αὐτό τά μοναστήρια κτίσθηκαν μέ πρῶτο σκοπό νά λυτρώνονται οἱ μοναχοί ἀπό τίς ἀρνητικές ἐξωτερικές ἐπιδράσεις. Διά τῆς φυγῆς στά μοναστήρια καί στήν ἔρημο, ὁ ἄνθρωπος ἐλευθερώνεται ἀπό τά κακά αὐτά ἔργα. Λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Ἐπῆγες στό μοναστήρι; Δέν πρέπει πλέον νά βλέπης, νά ἀκοῦς, καί νά συνομιλῆς…». Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἀπάθεια. Πιό δύσκολα εἶναι ἀπό ἐδῶ καί μπροστά, διότι παραμένουν οἱ ἁμαρτωλές παραστάσεις καί ἐντυπώσεις τίς ὁποῖες φέρεις μαζί σου. Αὐτά πού ἄκουσες, καί εἶδες καί ἔζησες στήν ζωή σου, ὅλα ἔρχονται μπροστά σου καί ἀπαιτεῖται πολύς κόπος γιά νά ἐλυθερωθῆς ἀπ᾿ αὐτά. Σέ κάποιο μέτρο ἐλευθερώνεσαι ἀπ᾿ αὐτά, ἐάν δέν τά κάνης πάλι πλέον. Ὅταν δέν τά κάνης καί δέν τά βλέπης, αὐτά ἀδυνατίζυν μέσα σου καί δέν σέ ἐνοχλοῦν φορτικά, ἀλλ᾿ ὅμως παραμένουν. Καί τότε, στόν νοῦ πού προσβάλλεται ἀπ᾿ αὐτές τίς ἐντυπώσεις καί σκέψεις, ἔρχεται ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων, ἡ σταθερά καί ἐπίμονη προσευχή, ἔτσι ὅπως μπορεῖς νά τήν κάνης, διότι δέν μπορεῖς νά κάνης καλή προσευχή, ὅταν εἶσαι φορτωμένος ἀπό κάθε εἴδους μολυσμό καί κακία.

Μέ ἄσκησι, νηστεία καί προσευχή ὁ ἄνθρωπος σιγά-σιγά χρόνο μέ τόν χρόνο καθαρίζεται καί ἐλευθερώνεται. Κλασσικό παράδειγμα ἔχουμε τήν Ἁγία Μαρία τήν Αἰγυπτία. Δέν ἦταν γριά, ἀλλά νέα. Ἔζησε μία μακρόχρονη ζωή μέσα στήν ἁμαρτία. Ἀφοῦ ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο, ἀνεχώρησε γιά τήν ἔρημο. Ἐπί 17 χρόνια δέν εἶδε κανέναν, καί δέν ἄκουσε τίποτε τό κοσμικό καί παρ᾿ ὅλα αὐτά εἶχε ἁμαρτωλές παραστάσεις καί λογισμούς πού τήν ἐνωχλοῦσαν. Ἔλεγε: «Μέ βασάνιζαν οἱ σκέψεις καί οἱ ἐνθυμίσεις τῶν ἁμαρτιῶν μου καί τά ἁμαρτωλά τραγούδια πού τραγουδοῦσα. Ἐνίοτε τόσο δυνατά, ὥστε ἐπίστευα ὅτι ἔφθασα στόν θάνατο». «Ἐπίστευα ὅτι ὁ θάνατός μου ἦταν κοντά, διότι τόσο πολύ μέ βασάνιζε ὁ ἐχθρός». Ἔπρεπε νά περάσουν 17 χρόνια καί δέν ἦταν μικρή ὑπόθεσις, νά βασανίζεται γιά νά λυτρωθῆ ἀπό τίς ἁμαρτωλές νοερές ἀναμνήσεις τῆς ἁμαρτίας.

Βλέπετε πόσος πόλεμος; Ἐνῶ σήμερα μέ τήν τηλεόρασι προβάλλονται μόνο τά ἐνάντια καί δαιμονικά: Νά μολύνη ὁ ἄνθρωπος τόν νοῦ του καθημερινά. Ἀλλοίμονό μας. Ποιός λοιπόν, θά λυτρωθῆ σήμερα ἀπό τήν ἁμαρτία; Πῶς καί πότε θά λυτρωθῆ ἀπ᾿ ὅλα αὐτά; Δέν μπορεῖ πλέον νά λυτρωθῆ στόν ἅπαντα αἰῶνα. Οὔτε μπορεῖ πλέον σήμερα νά σκεφθῆ ὁ ἄνθρωπος, διότι ὁ νοῦς του τρέχει σ᾿ αὐτά πού καθημερινά τοῦ παρουσιάζει ἡ τηλεόρασις. Ἡ τηλεόρασις φέρει στόν ἄνθρωπο ἁμαρτωλές παραστάσεις καί αὐτός συμμετέχει σ᾿ αὐτές. Ἐάν τρέφει μέ αὐτές τήν ἐμπάθειά του, κι ὅταν ἀκόμη δέν βλέπει τηλεόρασι, τά ἔχει ὅλα στό κεφάλι του καί ζῆ μέσα του αὐτές τίς ἀρνητικές καί ἁμαρτωλές καταστάσεις. Κάνει πάντοτε μέσα του τήν ἁμαρτία.

Ὁ Σωτήρας μας Χριστός λέγει: «Ὅποιος εἶδε γυναῖκα καί ἔκαμε γι᾿ αὐτήν ἁμαρτωλό λογισμό, ἐπόρνευσε στήν ψυχή του μαζί της». Γενικά καί μόνο νά τήν εἶδε, ἐπόρνευσε μαζί της. Ὅμως τώρα, ἐάν ἐγώ στέκομαι στήν τηλεόρασι καί θερμαίνονται μέσα μου τά πάθη, ἁμαρτάνω πλέον μέσα στόν νοῦ καί στήν καρδιά μου. Χωρίς τηλεόρασι, κι ἄν κάποιος ἤθελε ν᾿ ἁμαρτήση κάθε ἡμέρα, δέν θά μποροῦσε. Ἔτσι εἶναι… Ἕνα ἁμάρτημα, ὅσο γίνεται συχνότερα, τόσο περισσότερο αἰχμαλωτίζεται ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Γι᾿ αὐτό ἡ λαιμαργία γιά φαγητό εἶναι δύσκολο νά περιορισθῆ διότι ὁ ἄνθρωπος τρώγει κάθε ἡμέρα, πιέζεται νά τρώγη ἀπό τήν ἴδια τήν φύσι του, πού τόν σπρώχνει ἀδιάκοπα.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐμπαθής, τρώγει μέ ἐμπάθεια καί πέφτει συνέχεια στό πάθος αὐτό τῆς λαιμαργίας καί τότε αὐτό τόν αἰχμαλωτίζει ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς του, ὥστε νά μή μπορῆ νά λυτρωθῆ.

Ὅσο συχνότερα ἐπαναλαμβάνεται ἕνα ἁμάρτημα, τόσο ἀλλοιώνεται κατά βάθος ἡ ἀνθρωπίνη ὕπαρξίς του, τόσο πολύ ἀγριεύει καί γίνεται ἀκόμη δυσκολώτερη ἡ προσπάθεια γιά νά καθαρισθῆ, νά «ἐπισκευασθῆ».

Διότι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνει τήν ἁμαρτία, χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνεται, μολύνεται. Κάθε τι πού κάνει ὁ ἄνθρωπος, μέ ὅποια δραστηριότητα ἀσχολεῖται, ἤ μέ τόν λόγο, ἤ μέ τήν σκέψι, ἤ μέ τήν πρᾶξι, ὅλα τόν ἐπηρεάζουν ἀρνητικά ἐπάνω του, ἔχουν συνέπειες ἐπάνω στήν ἐσωτερική ζωή του καί τόν μολύνουν μέ διαφόρους τρόπους. Ὁ ἄνθρωπος μολύνεται μέ ὅ,τιδήποτε κάνει στήν ζωή του, μολύνεται κατά τήν συνείδησί του, χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνεται, ὁπότε ἑτοιμάζεται γιά τόν παράδεισο ἤ γιά την κόλασι; - Πάτερ, ποιά θέσι πρέπει νά καταλάβη σήμερα ἡ τηλεόρασις στήν ζωή τοῦ Χριστιανοῦ; Μπορεῖ αὐτή νά εἶναι καί ὠφέλιμη γιά τήν Ἐκκλησία; – Ὁ ρουμανικός λαός ἔζησε βαθειά τόν ὀρθόδοξο Χριστιανισμό καί ἐδημιούργησε μία ἐξαιρετική καί ἁπλῆ ζωή. Ὅλα τά πράγματα πού ἦλθαν ἀπό τήν Δύσι εἶναι προπαντός ὑλιστικά καί δημιουργημένα γιά τό σῶμα. Δέν εἶναι γιά τήν σωστή χειραγώγησι τοῦ σώματος, ἀλλά γιά τό ἁμαρτωλό σῶμα καί τήν ἐμπάθειά του. Ἀπό ἐκεῖ ἦλθαν σέ λίγο ὅλες οἱ τεχνικές ἐφευρέσεις, οἱ ὁποῖες δόθηκαν στόν ἄνθρωπο καί θά συνεχίζωνται.

Δέν γίνονται ἀπό μία πνευματική ἔμπνευσι, δέν φτιάχνονται γιά τήν ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε γιά τήν χριστιανική του πληρότητα καί πνευματική του κατάρτισι, γιά τήν πραγματοποίησι τοῦ ὑψηλοῦ σκοποῦ τοῦ ἁγιασμοῦ του, ὅπως λέγει ὁ Σωτήρ: «Νά γίνετε τέλειοι καί ἅγιοι, ὅπως εἶναι ὁ Οὐράνιος πατέρας σας».

Διότι κάθε τι τό ὁποῖον κάνει ο ἄνθρωπος, πρέπει νά τόν βοηθεῖ στόν μοναδικό σκοπό τῆς ὑπάρξεώς του. Διότι, τί θά ὠφελήση τόν ἄνθρωπο, ἐάν κερδίση τόν κόσμο ὅλο, ἀλλά θά χάση τήν ψυχή του; Σέ τί; Θά ζήση ματαίως ὁ ἄνθρωπος μᾶς λέγει ὁ Σωτήρ καί ὄχι κάποιος ἄλλος τυχαῖος.

Βασικά, ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου ἔγκειται στό νά προετοιμασθῆ νά εἰσέλθη στήν αἰώνια μακαριότητα γιά νά γίνη ἅγιος, καί νά μπῆ στά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Μόνον ἔτσι μπορεῖ νά εἰσέλθη στήν ἄλλη βασιλεία.

Ὅλη ἡ σημερινή τεχνολογία εἶναι φτιαγμένη γιά τήν γήϊνη αὐτή ζωή. Δέν φαίνεται πουθενά ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ, δέν προβάλλεται τίποτε ἀπό τό πνευματικό μεγαλεῖο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας! Ζητῆστε κἄπου καί θά ἰδῆτε ὅτι δέν θά τό βρῆτε! Πουθενά δέν εὑρίσκεται. Διότι ἡ σημερινή τεχνολογία δέν εἶναι φτιαγμένη γιά τόν ἀνώτερο σκοπό τοῦ ἀνθρώπου, τήν σωτηρία καί τόν ἁγιασμό του.

Ὅλα τά πράγματα γίνονται μέ μία λογική καί ἔχουν κάποιο νόημα. Ὁ ἅγιος Μάξιμος λέγει ὅτι ὅλα-καί τό δένδρο καί τό χορτάρι, καί ὁ σπόρος καί ἡ τροφή -τά ἔκανε ὁ Θεός μέ ἕνα σκοπό, μέ μία λογική μέ τήν πνευματική λογική. Γνωρίζοντάς την ὁ ἄνθρωπος, τελειοποιεῖται πνευματικά. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος πνευματικοποιεῖται, βλέπει καί τίς αἰτίες τῶν ὄντων καί τρέφεται μέ αὐτά πνευματικῶς. – Ποιές εἶναι οἱ αἰτίες τῆς ἁμαρτίας;



Ἡ ἁμαρτία δέν ἔχει λογική, ἔχει μόνο ἀρρωστημένη λογική, ὅπως μᾶς ὁμιλεῖ καί ὁ π. Στανιλοάε στίς παραδόσεις του-ὑπάρχει ἀνυπαρξία τῆς λογικῆς, πού κατασκευάζεται γιά νά δικάση τήν ὕπαρξι, χωρίς δικαιοσύνη στήν ὕπαρξι. Τότε αὐτό εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου: Αὐτός (διάβολος) εἶναι σκοτεινός καί θέλει νά παρουσιάζεται σάν φῶς. Λέγει ὅτι εἶναι φῶς, ἐνῶ πραγματικά δέν εἶναι.

Δηλαδή, ἀνατροπή τῆς πραγματικότητος πού σημαίνει δίνει στόν ἄνθρωπο μία ἀρωστημένη λογική, πού τήν ἐμφανίζει ὅτι εἶναι δίκαιη καί καλή, κι ἐνῶ στήν πραγματικότητα ὅλα αὐτά εἶναι κακά, δέν ἔχουν καμμία λογική, παρά μόνο τήν κακία καί ἀπάτη.



- Ποιά εἶναι ἡ λογική τῆς τηλεοράσεως στήν ζωή ἑνός ἀνθρώπου; Τί δείχνει σ᾿ αὐτόν;



Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι ἡ τηλεόρασις εἶναι φτιαγμένη γιά τίς ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες. Αὐτό κατηγορηματικά γράφθηκε καί στόν ρουμανικό τύπο ὅτι εἶναι ἁμαρτία, εἶναι μία καταφρόνησις τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀκολουθιῶν. Ὁ ἄνθρωπος δέν συμμετέχει στίς ἱερές Ἀκολουθίες πού ἐμφανίζονται στήν τηλεόρασι, διότι αὐτός ἔχει τίς δουλειές του.

Προσπαθεῖ νά κυττάξη ὁ ἀσθενής, καί ὁ ἐργάτης, νά κυττάξη καί ποιός ἄλλος…, ἀλλά δέν συμμετέχει στήν θεία Λειτουργία. Αὐτό τό ὁποῖον βλέπω εἶναι μόλις, πῶς νά τό εἰπῶ…ἕνα φάντασμα, μία ἀπεικόνισις! Ἡ θεία Λειτουργία γίνεται στήν ἐκκλησία, στόν ἅγιο αὐτό τόπο, ὅπου εὑρίσκεται ὁ ἱερεύς καί τελεῖται ἰδιαιτέρως τό μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἀλλά στήν τηλεόρασι δέν ἐπιτελεῖται τίποτε.

Εἶναι ἕνα θέαμα, δέν εἶναι μία συμμετοχή. Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἡ συμμετοχή καί ἄλλο πρᾶγμα εἶναι τό θέαμα. Ξεχνῶ καί πολύ εὔκολα! Ὁ νοῦς μου σκέπτεται τά ἔργα αὐτά, ἀλλά δέν εἶναι σέ ἐπικοινωνία μέ τήν ἄλλη πραγματικότητα πού θά ἰδῶ στήν ἄλλη ζωή! Εἶναι μία ἀπεικόνισις! Ὁ νοῦς μου δέν ζῆ τά πράγματα τῆς ἄλλης ζωῆς.

Στήν τηλεόρασι δέν στέκονται οἱ ἄνθρωποι, ὅπως στέκονται στήν ἐκκλησία, μέ ταπείνωσι καί προσευχή καί μέ ὄρθια στάσι. Κάθονται στό σκαμνί, ἤ στήν πολυθρόνα, μπορεῖ νά ἔχουν κι ἕνα καφεδάκι δίπλα στήν τηλεόρασι, ἤ κάτι τό ὀρεκτικό, κάτι τό….καί λέγω: «Πᾶς νά ἰδῆς τήν Λειτουργία, νά ἰδῆς. Βλέπεις; Γίνεται Λειτουργία, ἀλλά κάτι μεγάλο λείπει… Καί τί νά εἰπῆς γιά τίς τηλεοράσεις πού ὑπάρχουν σέ μερικά μοναστήρια; Διότι ὁ μοναχός κατέφυγε στό μοναστήρι γιά νά φύγη ἀπό τόν κόσμο. Τό μοναστήρι ἔχει σκοπό νά ἀπομακρύνη τόν μοναχό ἀπό τόν κόσμο, καί μάλιστα μέ τό ἐξωτερικό περιφερειακά τεῖχος του. Πράγματι εἶναι μία φυγή ἀπό τόν κόσμο. Καί ὁ καλόγερος ἔχει τό κελλί του καί μένει πλέον ἐκεῖ ἀπομονωμένος γιά νά ἀναχωρήση στήν μόνωσι τῶν μονώσεων καί νά συναντηθῆ μόνο μέ τόν μόνο Ἰησοῦ Χριστό.

Ἀλλά, ἀλλοίμονο, ἡ εἴσοδος τῆς τηλεοράσεως στό μοναστήρι καί στό κελλί τοῦ μοναχοῦ, ἀνοίγει διάπλατα τήν πόρτα νά μπῆ μέσα ὁ διάβολος. Δέν μπαίνει ὁ κόσμος, διότι αὐτό θά ἐσήμαινε ὅτι ἔρχεται σάν ἕνας μοναδικός ἄνθρωπος. Τώρα διά τῆς τηλεοράσεως μπαίνει μέσα ὅλος ὁ κόσμος μέ ὅλες τίς ἁμαρτίες του.



Τέλος Α΄ Μέρους

***

Μετάφρασις ἀπό μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.

10-9-2009

Το κείμενο προέρχεται από τα αρχεία του πατρός Δαμασκηνού Γρηγοριάτου, από την ιεραποστολή του Κογκό, τον οποίον και ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση των αρχείων, όπως επίσης ευχαριστούμε και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης.



Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις

http://anavaseis.blogspot.com/2012/04/blog-post_453.html

Διδακτικά και προφητικά αποφθέγματα

Διδακτικά και προφητικά αποφθέγματα


του γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη

Πνευματικού της Ι. Μovής Δαδίου «Παναγία η Γαυριώτισσα»

(21/12/1912 - 2/12/2006)

Από τον Β΄ τόμο1

Επιλογή και σχόλια υπό Λεοντίου Μοναχού Διονυσιάτου.

01. Το 1991 επισκέφθηκε ο Γέροντας το Άγιον Όρος μαζί

με κάποια πνευματικά του παιδιά. Όταν επέστρεψαν, τον

ρώτησαν μερικοί για τις εμπειρίες του από εκεί. Τους είπε, και

τον ρώτησαν σε ποιο Μοναστήρι από αυτά που πήγε

ευχαριστήθηκε. Εκείνος απάντησε ότι ευχαριστήθηκε σε δύο

μέρη: στην Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας, όπου είδε τον Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη κατά την ημέρα

της πανήγυρής του και του μίλησε, αλλά και κοντά στον πατέρα Αρτέμιο (κελί Αγίου Νικολάου

της Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου2)

- Ο παπά-Αρτέμιος έδειξε αγάπη. Ο Χριστός είναι αγάπη! Κανείς άλλος δεν με ξεκούρασε.

Εκεί, στον Πατέρα Αρτέμιο, φιλοξενηθήκαμε, μιλήσαμε, κάναμε χαρά. (σελ. 27)

02. Μία φορά, είχε πάει ο Γέροντας και δύο πνευματικά του παιδιά σε ένα Μοναστήρι, για να

προσκυνήσουν, αφού διαπίστωσε ότι ο Ηγούμενος έλειπε - δεν ήθελε να γίνει γνωστός εκεί.

Μετά από αρκετή ώρα, όταν ξεκίνησαν να φύγουν, είδε έναν Μοναχό, ο οποίος έκοβε άρτους.

- Πεινάμε, του είπε. Έχετε κάτι να μας δώσετε να φάμε;

- Δεν μπορώ να σας δώσω, Πάτερ μου, απάντησε εκείνος γιατί δεν είναι ο Γέροντάς μου εδώ

και δεν έχω ευλογία.

- Ναι, αλλά εμείς πεινάμε, επέμενε ο Γέροντας με πόνο.

- Δεν μπορώ να σας δώσω, συνέχισε ο άλλος ανένδοτος.

Στην επιστροφή, είπε ο Γέροντας:

- είχε μέσα πολλά ψωμιά και άρτους και δεν έδωσε. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Αυτό δεν

δείχνει φιλανθρωπία. Επίτηδες το έκανα εγώ, για να δω τη στάση του. (σελ. 32)

03. - Γέροντα, άμα γίνει πόλεμος με τους Τούρκους, τι θα κάνουμε;

- Ο πόλεμος σήμερα δεν γίνεται με όπλα. Εμάς πάντοτε ο Θεός μας βοηθάει και η

Παναγία είναι με το μέρος μας.

- Ναι, Γέροντα, αλλά οι Τούρκοι είναι πιο πολλοί από εμάς.

- Ας είναι! Την ψυχή του Έλληνα, που έχει τον Χριστό και την Παναγία δίπλα οδηγό, τη

φοβούνται όλοι. (σελ. 50)

04. - Για πες μου, παιδί μου, μπορεί ένας άνθρωπος να τα βάλει με τετρακόσιους;

- Αδύνατον, Γέροντα.

- Όταν έχει τη Χάρη του Θεού, μπορεί να τα βάλει και με τετρακόσιους και με όλο τον κόσμο.

Γι’ αυτό θα ζητάς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και ο πειρασμός θα φεύγει. Έτσι είναι ο

«άλλος», έχει δύναμη ίση με τετρακόσιους. Αλλά ο Θεός τον κρατάει σαν ένα σκυλί με αλυσίδα.

Του αφήνει λίγο χαλαρή την αλυσίδα, για να μας δοκιμάζει μέχρι το όριο που αντέχουμε, και,

όταν βλέπει ότι εμείς δεν μπορούμε άλλο, τη σφίγγει την αλυσίδα και το γυρνάει. (σελ. 54)

05. Κάποια φορά, ο Γέροντας «είχε φύγει» από το σώμα του. Όταν επέστρεψε, μετά από

ώρες, είπε τι είδε και που πήγε:

1 «ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ. Ο Πνευματικός της Movής Δαδίου. Τόμος Β». Π. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΑΚΡΙΤΑΣ ΑΕ, τηλ: 210-9334554. 1η έκδοση: Νοέμβριος 2011. Δείτε και προφητικά αποφθέγματα Α:

www.imdleo.gr/diaf/2009/img/g_Ambrosios.pdf

2 Όχι Μπουραζέρι, όπως γράφεται εκ παραδρομής στο βιβλίο.

- 2 -

- Έλειπα από το πρωί, δεν ήμουνα εδώ. Είχα φύγει από τον κόσμο αυτό, είχα πάει στον

άλλο κόσμο.

- Γέροντά μου, μέχρι που πήγες;

- Μέχρι την πόρτα (του Παραδείσου).

- Πώς ήταν αυτή η πόρτα, μεγάλη, μικρή;

- Ο μισός Ουρανός είναι η πόρτα. Αλλά είναι μικρή για τους κακούς, ενώ για τους καλούς

είναι ανοιχτή παντοτινά. Εκεί μέσα είναι και ψάλλουν εκατομμύρια Άγγελοι. Να ακούσεις αυτή

την ψαλμωδία ... δεν λέγεται. Το μυαλό σου χάνεται. Άμα ακούσεις τους Αγγέλους να ψάλλουν,

θα σε πάρει ένα νέφος και θα σε ανεβάζει επάνω και συ θα κοιτάζεις και μόνο θα ακούς θα

αλλοιωθείς τελείως ψυχικά και δεν θα θυμάσαι κανένα πράγμα της γης.

- Τους είδες, Γέροντα;

- Εγώ δεν μπήκα ούτε στην πόρτα. Απ’ έξω τους έβλεπα και τους κοίταζα και άκουγα τις

ωραίες φωνές. Λέω: «Θεέ μου, μη με στερήσεις από τη μεγάλη αυτή χαρά». Γιατί, άμα φτάσει

το μυαλό σας στην πόρτα εκεί, θα ακούσετε μιά ψαλμωδία, που δεν έχει γίνει ποτέ εδώ στον

κόσμο. Οι Άγγελοι, βλέπεις, είναι ασώματοι, δεν έχουν την ίδια υφή που έχουμε εμείς. Είναι

τόσο γλυκείς και δυνατοί που, άμα ακούσεις χίλιους Αγγέλους να ψάλλουν, χαλάει ο κόσμος

από την ακοή που γίνεται με την ψαλμωδία. Λες: «Τι είναι αυτό»; Δεν λέγονται αυτά τα

πράγματα, μ’ ακούς; Αλλά βλέπεις ότι είναι άλλα, αυτά είναι αγγελικά και οι Άγγελοι είναι

αιώνιοι, δεν είναι προσωρινοί. Δεν είναι κράτος πού ζούνε πεντακόσια, χίλια χρόνια και μετά να

πεθαίνουν. δεν πεθαίνουν ποτέ. Είναι αιώνιοι. Εκεί, λοιπόν, είναι κάποιοι που λάμπουν σαν τον

ήλιο, όπως η Παρθενία (η πρώην ηγουμένη της Μονής Δαδίου). (σελ. 54-55)

06. - Γέροντα, λέγονται κάποιες φορές ιστορίες δυσάρεστες για μερικούς μοναχούς στο Άγιον

Όρος. Τι γνώμη έχεις;

- Παιδί μου, οι μοναχοί είναι άνθρωποι. Υπάρχουν και καλοί και κακοί. Εμείς θα έχουμε

πυξίδα στη ζωή μας τους καλούς, σαν τον Γέροντα Παΐσιο, τον Γέροντα Πορφύριο, τον Γέροντα

Ιάκωβο. Δεν είμαστε άξιοι να κρίνουμε κανέναν, ούτε τους κακούς. Μπορεί ένας αμαρτωλός να

πει αύριο ένα «ήμαρτον» και να τον συγχωρήσει ο Θεός και να πάει πιο γρήγορα στον

Παράδεισο από σένα. Γι’ αυτό, μην κρίνεις. (σελ. 56)

07. - Γιώργο, να κάνεις προσευχή στον Κύριο να σου δείξει την Κόλαση, όχι τον Παράδεισο,

μπας και σωθείς.

- Γέροντα, εσείς την έχετε δει;

- Ναι. Με πήρε Άγγελος Κυρίου και με πήγε, και είδα πως είναι η Κόλαση. Δεν μπορείς να

φανταστείς τι γίνεται εκεί κάτω. Νομίζουνε όλοι ότι αυτά είναι παραμύθια. (σελ. 64-65)

08. Την Ελλάδα ο Θεός την έχει σπίτι δικό Του. Η Ελλάδα είναι το καλύτερο μέρος του

κόσμου. Είμαστε ευλογημένοι. Αλλά οι κυβερνήτες τα μπερδεύουν μερικές φορές. Οι κυβερ-

νήτες πρέπει να είναι χριστιανοί εν επιγνώσει, γιατί αλλιώς μπερδεύουν το κράτος. (σελ. 79)

09. Κατάληψις της Ελλάδος από ξένο κράτος δεν θα γίνει ποτέ! Τόση δύναμη δίνει στην

Ελλάδα ο Κύριος τον καιρό του πολέμου, που δεν λέγεται. Δεν θα έρθουν αυτοί μέσα. Το

σώμα της Ελλάδος δεν μπορεί να το πάρει κανένα κράτος και να το πάει όπου θέλει. Είναι από

πάνω γραμμένα αυτά, δεν είναι από ανθρώπους. (σελ. 79)

10. Μη φοβάσαι τίποτα! Ξέρεις τι δυνάμεις έρχονται από ψηλά; Δεν τις βλέπεις εσύ. Μη

φοβάστε τίποτα! (σελ. 79)

11. Η Παναγία είναι το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που γεννήθηκε με όλους τους όρους και τους

κανόνες της ανθρώπινης ζωής, αλλά το σώμα της μετέστη, δεν υπάρχει ίχνος από το σώμα της

στη γη (στο χώμα). Και δεν θα περάσει κρίση στη Δευτέρα Παρουσία. Είναι πάνω από τους

- 3 -

Αγγέλους. (σελ. 87)

12. Να ξέρετε ότι αοράτως πολλοί άγιοι κατεβαίνουν και μας βοηθούν. Δεν επιτρέπει ο Θεός

να τους δούμε, αλλά καθημερινώς έχουμε πολλούς Αγίους κοντά μας. (σελ. 87)

13. Δεν υπάρχει άνθρωπος, ούτε πλούσιος ούτε φτωχός, που να μην έχει δοκιμασίες. Τα

βράδια φεύγω με το πνεύμα μου και περιφέρομαι γύρω από όλο τον κόσμο και δεν υπάρχει

άνθρωπος -κανένας, μ’ ακούς- που να μην έχει δοκιμασίες. Θα πληρώσουμε σ’ αυτή τη ζωή

όλοι, γιατί ο Θεός μας θέλει καθαρούς στην επόμενη, θέλει να μας μειώσει τις αμαρτίες. (σελ. 87)

14. Θα μιλάς σε όλους με αγάπη, αλλά θα κάνεις παρέα με ανθρώπους που είναι στην ίδια

συχνότητα. (σελ. 94)

15. Ο πιστός είναι σαν τη φωτιά και ο άπιστοι σαν τον πάγο. Η φωτιά, που είναι η αγάπη, τον

λιώνει τον πάγο, ενώ ο πάγος δεν μπορεί να λιώσει ή να κάψει τη φωτιά. Αυτή τη φλόγα που

έχουμε πρέπει να τη μεγαλώσουμε και όχι να τη σβήσουμε. Πώς; Με την προσευχή. Και θα

βλέπουμε όλους τους ανθρώπους σαν να είναι εικόνες Θεού. (σελ. 94)

16. Ο καθολικός δεν αλλάζει. Τους έχει ο άλλος «έτσι» κρατημένους. Είναι πλέον στα χέρια

του πονηρού. Είναι σε αίρεση οι καθολικοί! (σελ. 96)

17. Η σωσμένη ψυχή, όταν ετοιμάζεται να βγει από το σώμα, από την ύλη, βλέπει τον Άγγελό

της και ήρεμα αποχωρίζεται από το σώμα. Την 40ή ημέρα ο Άγγελος την παρουσιάζει στον

Κύριο. Ενώ η ψυχή που δεν πρόκειται να σωθεί βλέπει τον πονηρό και κρύβεται μέσα στην ύλη,

προσπαθεί να ξεφύγει, και γίνεται τέτοια πάλη, τέτοιος αγώνας τότε, που χρειάζεται ιερέας να

έρθει να διαβάσει, ώστε να μπορέσει η ψυχή να βγει κάτω από την ευχή. Αγωνίζεται πάρα πολύ

άσχημα, είναι πάρα πολύ δύσκολη εκείνη η ώρα. (σελ. 96 και 98)

18. Έχεις συνεχή θλίψη κι αυτό, παιδί μου, Δεν είναι καλό. Πρόσεξέ το. Ο Θεός θέλει να

είμαστε γεμάτοι από χαρά, δεν τη θέλει τη θλίψη. Να προσεύχεσαι, όσο μπορείς. Έστω κι

αυτό το λίγο, το ακούει ο Θεός. Δεν αξίζει για τίποτα στον κόσμο να θλίβεσαι. Το ξέρεις

αυτό; Να χαίρεσαι, μανούλα μου. και να μη στενοχωριέσαι, να μη ζαλίζεσαι για πράγματα

που δεν είναι στη δικαιοδοσία σου. (σελ. 100)

19. Όταν ασκηθείς στην πρακτική εφαρμογή του Ευαγγελίου, τότε θα αποκτήσεις πρώτα

«φύλλα», ύστερα «σπόρο» και μετά «πλήρη σίτο». Και μετά δεν θα τρυγήσεις καρπό εσύ, ο

άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Θεός, γιατί με τη Χάρη Του έγινε ό,τι έγινε. Τίποτε δεν είναι δικό μας

και τίποτε δεν γίνεται με τις δυνάμεις μας. (σελ. 104)

20. Όταν ο άνθρωπος εφαρμόζει το θέλημα του Θεού, κατά το δυνατόν, θα βρει έστω και λίγη

παρρησία και παρηγοριά από τον Θεό. (σελ. 104)

21. Όταν εξομολογούμαστε συχνά τούς λογισμούς μας στον Πνευματικό, έρχεται η Χάρις του

Θεού και μας θεραπεύει. (σελ. 104)

22. Οι ιερείς πρέπει να μιλάμε στους ανθρώπους για πρακτική αρετή, να μη λέμε

«φιλοσοφίες». Να βοηθάμε να βρουν τον δρόμο τους όχι με θεωρητικά και εορταστικά

κηρύγματα. Εγώ είμαι αγράμματος, αλλά με αγαπούν, γιατί τούς μιλώ για τα πρακτικά και

καθημερινά τους προβλήματα. Όταν μιλάς με τρόπο κατανοητό, τότε θα έρχονται πολλοί, για να

σε ακούσουν. (σελ. 104)

- 4 -

23. Σ’ αυτόν τον κόσμο κατοικούμε ανάμεσα σε θηρία. Γι’ αυτό χρειάζεται να έχουμε σταθερή

πίστη στον Χριστό. Οι δαίμονες μας πολεμούν με μανία, γιατί δεν θέλουν να σωθούμε, Ήθελα

να ανοίξω μία στοά, για να δείτε τούς κολασμένους. Κλαίνε και ουρλιάζουν χωρίς σταματημό.

Γιατί η κόλαση δεν θα είναι γι’ αυτούς εκατό ή πεντακόσια χρόνια, αλλά αιώνια. (σελ. 105)

24. Νηστεία και προσευχή ήταν η οδός των Αγίων. Η προσευχή πρέπει να συνοδεύεται και

από κόπο σωματικό. Δεν μπορούμε να σηκώσουμε κάποιον που έχει πέσει, αν δεν του

δώσουμε το χέρι μας. Το ίδιο και η προσευχή: για να έχει αποτέλεσμα, πρέπει να καταβληθεί η

ανθρώπινη προσπάθεια. (σελ. 105)

25. Να έχεις με μέτρο νηστεία, λίγη αγρυπνία και προσευχή. Δεν μπορούμε να φθάσουμε

τούς αρχαίους Πατέρες, αλλά να καταβάλλουμε λίγη προσπάθεια, για να ξυπνά το πνεύμα μας.

Αυτές τις αρετές πρέπει να έχουν οι ιερείς και οι μοναχοί. (σελ. 105)

26. Οι αρρώστιες, πολλές φορές, είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, είτε σωματικής είτε ψυχικής.

και ο Θεός Δεν είναι σαδιστής, για να μας παιδεύει, αλλά φιλάνθρωπος. Από φιλανθρωπία δίνει

τις ασθένειες, για να μετανοήσουμε και να σωθούμε, Τις δίνει, για να καθαριστούμε: τόσο

πανάγαθος είναι. Το μέγα πρόβλημα των ανθρώπων είναι οι ασθένειες. (σελ. 107)

27. Μη φοβάσαι τούς λογισμούς Ο σατανάς σφάζεται με την προσευχή του Ιησού. Χρειάζεται

όμως υπομονή και επιμονή, Να επιδιώκεις να προσεύχεσαι και ας έρχονται όλες οι έγνοιες και

οι αισχροί λογισμοί. Όταν τελειώσεις την προσευχή, θα έχουν φύγει. (σελ. 107)

28. Για τούς λογισμούς χρειάζεται σθεναρή αντίσταση. Στην παραβολή του δείπνου λέει ο

Χριστός ότι κάποιος του είπε: «Ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε». Αυτά τα πέντε ζεύγη βοών

είναι οι πέντε αισθήσεις, που πρέπει να τις φυλάμε με την ευχή του Ιησού. Ο σατανάς, μας

χτυπά κάθε ώρα και μας βρίσκει ανοχύρωτους. Η εντολή του Χριστού είναι να μην επιθυμούμε

τη γυναίκα του άλλου, όταν τη βλέπουμε. Ο σατανάς, λοιπόν, μας σπέρνει τον (πονηρό)

λογισμό και εμείς, όταν δεν έχουμε τον νου μας, αμέσως κάνουμε συγκατάθεση. Και η

συγκατάθεση δημιουργεί στενοχώρια στην ψυχή μας. Οι Πατέρες τους λογισμούς τους

πρόσεχαν σε όλη τους τη ζωή. Αυτό θέλει προσπάθεια και υπομονή. Χρειάζεται, βέβαια, να

ταπεινώσουμε και τη σάρκα με τη νηστεία, για να τούς αποδυναμώσουμε. Μπορεί κάποιος από

τούς λογισμούς να οδηγήσει στην αμαρτία και, αν δεν μετανοήσει ο άνθρωπος, να κολαστεί. Και

μπορεί κάποιος, όταν πέσει στην αμαρτία, να μετανοήσει, αλλά πάλι θα του μείνουν οι ουλές και

θα αισθάνεται τραυματισμένος. (σελ. 107-108)

29. Ο Χριστιανός δεν περιμένει την εμφάνιση επί γης του Αντιχρίστου, για να πολεμήσει, ήδη

πολεμά. Λέει ο Απόστολος Παύλος ότι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η

χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η πίστη, η εγκράτεια. Επίσης, όμως, λέει ο Χριστός ότι στην

ψυχή του ανθρώπου υπάρχουν πάθη: ο θυμός, ο φόνος, η πορνεία, η μοιχεία, η ασέλγεια, η

αναίδεια, η ακαταστασία, η φιλονικία. Έρχεται λοιπόν ο σατανάς κάθε ώρα και μας υποκινεί τα

πάθη αυτά, εμείς όμως δεν το παίρνουμε είδηση, γιατί δεν τον βλέπουμε. Κάνουμε

συγκατάθεση και μπαίνει μέσα μας το πονηρό πνεύμα. Επομένως, παίρνουμε τα χαρίσματα του

Αγίου Πνεύματος, μόνο όταν πολεμήσουμε τα πάθη που βρίσκονται μέσα μας. (σελ. 109)

30. Όταν έρθει ο Αντίχριστος και αρχίσει τη δράση του, οι άνθρωποι θα κάνουν

βιαιότητες. Ο Χριστός, όμως, θα φροντίζει τα παιδιά του για την τροφή τους, όπως φρόντιζε

τους Ισραηλίτες στην έρημο. Θυμάμαι ότι στο Άγιον Όρος, πριν τον πόλεμο του 40, οι μοναχοί

τρέφονταν με τα μικρά ραδίκια και με όλες τις άλλες τροφές. Αλλά την περίοδο της πείνας ο

Θεός αύξησε τόσο τα ραδίκια, που έφτασαν περίπου ένα μέτρο και ήταν πολύ τρυφερά. Μ’ αυτά

τρέφονταν οι μοναχοί και δεν πέθαναν της πείνας. Το ίδιο θα φροντίσει και για εμάς ο Θεός την

- 5 -

περίοδο του Αντιχρίστου. (σελ. 109)

31. Τα πιστά παιδιά Του θα Τον κηρύξουν εκεί που δεν περιμένεις. Και μη ζητάς μέσα στην

πλουτοκρατία να βρεις αυτά τα παιδιά που ψάχνουν τον Κύριο. Θα είναι μέσα στις ταπεινές

οικογένειες, και από εκεί θα ξεφυτρώσουν τα διαμάντια. (σελ. 109)

32. Αυτά που θα δουν τα μάτια μας και θ’ ακούσουν τ' αυτιά μας από εδώ και πέρα δεν

θα τα έχουμε ποτέ ξαναδεί ούτε ξανακούσει. Μέσα στην επόμενη εικοσαετία θα γίνουν

φοβερά πράγματα. Οι Ευρωπαίοι -για παράδειγμα- θα πάνε να καταργήσουν το άβατο

του Αγίου Όρους. (σελ. 109)

33. Να μας φυλάει ο Θεός από σεισμό. Γιατί αυτά που βλέπεις, τα παλάτια, στους έσχατους

καιρούς θα σωριαστούνε, δεν θα μείνει ένα όρθιο. (σελ. 110)

34. Θα έρθει περίοδος, που εμείς οι άνθρωποι θα πατάμε ένα κουμπί και θα πετάμε. Δεν θα

έχουμε ανάγκη από μεταφορικά μέσα, ούτε αυτοκίνητο ούτε τίποτα. (σελ. 110)

35. Λέει ο θείος Παύλος ότι θα έρθει ένας καιρός, και είναι αυτός ο καιρός, τον οποίο

διερχόμεθα εμείς, που ο άνθρωπος θα αποστατήσει από την πίστη του στον Θεό και θα

στραφεί στην παλαιά δοξασία, στους θεούς του ψεύδους. Θα επαναφέρουν το Δωδεκάθεο.

Και άρχισε να γίνεται αυτό, το έχει ξεκινήσει ένας Οργανισμός και πάνε στον Όλυμπο και

ετοιμάζουν το Δωδεκάθεο. Θα στραφούνε, λέει, στην παλαιά δοξασία, που ήτανε η αθεΐα, και θα

χάσει ο άνθρωπος την ανθρωπιά του, θα χάσει την αλήθεια, θα χάσει την ειλικρίνεια, την πίστη

του. Δεν θα υπάρχει πίστη στους ανθρώπους. Στους χίλιους έναν θα βρίσκεις που θα μιλάει

την αλήθεια και οι άλλοι θα τον λένε τρελό. Πόσα θ’ αλλάξουν! Κι όσο πας, χειρότερα θα

γίνονται... (σελ. 110)

36. Ξέρεις τι θα γίνεται τότε; Μέσα στον δρόμο που θα περνάς, ένας που θα του λείπουν τα

λεφτά και θά ‘χει χρέος, το οποίο δεν θα μπορεί ποτέ να το βγάλει, άμα ξέρει ότι έχεις μία

περιουσία, θα περνάει δίπλα σου και θα σου δίνει μία με το στιλέτο και θα σε σκοτώνει. Αυτά θα

γίνουν πριν από τις τελευταίες μέρες. Δεν θα γλιτώνεις  θα σε σφάζει μές στον δρόμο και θα


σου παίρνει ό,τι έχεις και θα σηκώνεται να φεύγει. Και να ιδείς τότε! Οι άλλοι που θα περνάνε

δεν θα δίνουν καμιά σημασία. Σε σκότωσε; Σε σκότωσε. Θα περνάνε σαν να μη συμβαίνει

τίποτε και θα πηγαίνουν στη δουλειά τους. Γιατί κι αυτοί τα ίδια θα είναι. Αυτή η τρομερή

κατάσταση θα υπάρχει τα τελευταία χρόνια. (σελ. 110)

37. Θα γίνονται πόλεμοι παντού. Η Ελλάδα δεν θα αναμιχθεί πουθενά και θα έχει

μικρές απώλειες. Αλλά θα υπάρχει φτώχεια, λιμός, θα κλείσουν και τα σύνορα. Εσύ θα ζεις,

εγώ δεν θα ζω. θα ζεις και θα το θυμάσαι. Τότε θα μείνουν δύο εκατομμύρια Έλληνες πιστοί

στον Κύριο. Από αυτούς θα βγουν μάρτυρες. Ο σωστός Χριστιανός πρέπει να έχει πίστη,

αγάπη, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, φιλανθρωπία. (σελ. 111)

38. Στους έσχατους χρόνους οι χριστιανοί θα πορεύονται, όπως θα διατάσσει τότε ο

Κύριος. Όμως εκεί θα είναι ο Κύριος και δεν θ’ αφήσει τον άνθρωπο. Θα μας βοηθά σε ό,τι

θέλουμε. Δεν θα μας αφήσει, να είστε βέβαιοι και πιστοί. Γιατί αυτό θέλει να έχουμε εκείνες τις

μέρες ΠΙΣΤΗ! (σελ. 111)

39. Έλεγε πώς έχει μεγάλη αξία να πηγαίνουμε στον ναό για τον Εσπερινό του Σαββάτου,

που είναι η πρώτη ακολουθία3 της καινούριας ημέρας, και να ξεκινάμε έτσι με δοξολογία προς

τον Κύριο και με αγάπη προς τον Άγιο της ημέρας, Ή, αν δεν μπορούμε, να ανοίγουμε το

3 Όχι λειτουργία όπως εκ παραδρομής αναγράφεται στο βιβλίο.

- 6 -

ραδιόφωνο και να ακούμε. Και αυτό, γιατί το Σάββατο μετά τον Εσπερινό φεύγουν όλοι οι

Άγγελοι και πηγαίνουν επάνω, στον Κύριο, για να επανέλθουν κατά τη θεία Λειτουργία της

Κυριακής.

Τόνιζε ότι τον Χριστό Τον ευχαριστεί, όταν οι άνθρωποι πάμε στον ναό με δική μας

θέληση. Είμαστε τότε υψωμένοι στον θρόνο του Θεού. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε σοβαροί, να

είμαστε παρόντες και να παρακολουθούμε προσεκτικά τη θεία Λειτουργία, να μη μιλάμε και να

προσευχόμαστε νοερά. Ο πονηρός κάνει πολύ μεγάλο πόλεμο να μας αποσπάσει, ώστε να μην

προσευχηθούμε, να μη ζητήσουμε, να μην είμαστε σωστοί, να μην είμαστε όπως πρέπει

μπροστά στον Θεό.

Στο «Πρόσχωμεν» θα ζητάμε από τον Κύριο, γιατί εκείνη τη στιγμή βγαίνει στην Ωραία

Πύλη και περιμένει να του ζητήσουμε, ώστε να μας βοηθήσει. Το Πιστεύω καλύτερα να το λέμε

από μέσα μας, να μην ενοχλούμε τούς άλλους. Επίσης να μην ψέλνουμε μαζί με τούς

ψάλτες, γιατί κάποιος δίπλα μας μπορεί εκείνη την ώρα να έχει πόνο και να ζητάει κάτι από τον

Κύριο, Αλλά να μην το καταφέρνει, γιατί εμείς του αποσπάμε την προσοχή. Πρέπει να είμαστε

προσεκτικοί και να σεβόμαστε τούς διπλανούς μας. (σελ. 115-116)

40. Έλεγε ότι τα μνημόσυνα για τα Τριήμερα, τα Εννιάμερα, τα Σαράντα, τα Εξάμηνα, τα

Εννιάμηνα και τον Χρόνο πρέπει να γίνονται πάντοτε, το ίδιο και τα μνημόσυνα του δεύτερου

και του τρίτου χρόνου. Μετά είναι προαιρετικά. Ακόμη, είχε πει ότι με τα Τρισάγια βοηθούνται οι

ψυχές και ανακουφίζονται, ενώ καμία φορά από τα Σαρανταλείτουργα και τα Τρισάγια μπορούν

να μπαίνουν στην «αναμονή». (σελ. 116-117)

41. Τόνιζε ότι, κατά την ώρα που ο πειρασμός βρίσκει είτε τον σύντροφό μας είτε τον

συνάδελφό μας στην εργασία είτε αυτόν που είναι κοντά μας, εμείς πρέπει να είμαστε

υποχωρητικοί, γιατί εκεί σταματάει ο πειρασμός και μόνον τότε μπορεί τα πράγματα να

αλλάξουν. (σελ. 124)

42. Έλεγε ότι το Απόδειπνο είναι μία ομπρέλα, η οποία ανοίγει και σκεπάζει όλη την

οικογένεια από τα κακά πνεύματα που υπάρχουν τη νύχτα, ότι απωθεί και τούς κλέφτες

ακόμη, και σε θωρακίζει ο Θεός μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Σε μία γυναίκα, μάλιστα, είχε

επιμείνει όχι μόνο στην πρωινή προσευχή, τότε που είμαστε ξεκούραστοι, Αλλά και στη

βραδινή, παρά την κόπωση της ημέρας που προηγήθηκε. Της τόνισε:

- Το Απόδειπνο θα προσπαθείς να το λες κάθε βράδυ με τα παιδιά σου, και πάντα θα

διαβάζει ο ένας δυνατά, ενώ οι άλλοι θα συνοδεύουν... Ήταν όμως με κατανόηση προς τον

άλλο. Έτσι, όταν η ίδια τον ρώτησε τι να κάνει με τα παιδιά της, αφού λόγω της ηλικίας και των

μαθημάτων τους δεν μπορούσαν να συμμετέχουν, της είπε:

- Τότε ας το κάνει ο καθένας μόνος του, προκειμένου να μη γίνεται καθόλου. Και αν δεν

μπορείτε να κάνετε όλο το Απόδειπνο, τότε πείτε τον 50ό ψαλμό του Δαβίδ («Ελέησόν με,

ο Θεός, κατά το μέγα ελεός Σου...»). (σελ. 124-125)

43. Δεν είναι εδώ η πατρίδα μας. Εδώ είμαστε περαστικοί. Ήλθαμε, είδαμε και

παρήλθαμε. Αλλά πρέπει εδώ να αφήσουμε κάποιο σημάδι στο πέρασμά μας. Όλοι μας!

Και ποιό είναι αυτό το σημάδι, παιδιά μου; Είναι η μεταξύ μας αγάπη, η ειλικρίνεια, η πίστη,

η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Γιατί, βλέπετε, μέσα σ’ αυτό το πέρασμα έχουμε και έναν εχθρό

του ανθρωπίνου γένους, που έρχεται και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να

κατακτήσει τη Γη. Η Γη είναι του Ουρανού και του Θεού, αλλά για ένα διάστημα θα

κυριαρχήσει κι αυτός, θα περάσει από τη Γη και αλίμονο στους ανθρώπους; που θα

βρεθούνε την εποχή εκείνη.

Ναι, έρχεται αυτός και μας σερβίρει ένα καινούριο νόμο. Όχι αυτόν που μας

προσφέρει ο Κύριος, την αγάπη, την ειρήνη, τη χαρά, την υγεία, τη μακροθυμία, τη

χρηστότητα, την αγαθοσύνη, την πραότητα, την πίστη, την εγκράτεια, τα χαρίσματα του

- 7 -

Θεού δηλαδή, τον νόμο του Θεού. Αλλά μας σερβίρει κάποιον άλλο νόμο. Ο άλλος νόμος

αυτός είναι: όχι αγάπη αλλά μίσος, όχι ειλικρίνεια αλλά ψευτιά, όχι αλήθεια αλλά

συκοφαντία, κακία, αδικία, πλεονεξία, φιλαργυρία και φόνοι! Ποιός θα το πίστευε, μέσα

στην Ελλάδα να περάσουν είκοσι τέσσερις ώρες και να μη γίνουν δύο, τρεις και πέντε

φόνοι! Ποτέ δεν γινόταν αυτό. Να που εκπληρώνεται η προφητεία, ότι οι άνθρωποι του

καιρού εκείνου δεν θα υπολογίζουν τον άνθρωπο εις καμίαν αξίαν.

Αλλά όλα αυτά που βλέπετε είναι γραμμένα. Τα διαβάζουμε και παρέρχονται

απαρατήρητα, δυστυχώς, γιατί εμείς, οι τελευταίοι άνθρωποι, δεν προσέχουμε και πολύ.

«Ε, έτυχε κάτι να γίνει στην Αθήνα, κάτι να γίνει στη Θεσσαλονίκη, ίσως να γίνει»... Όμως

είναι γραμμένα και θα περάσουν όλα τα γεγονότα εκείνα, όπου έρχεται αυτός ο φοβερός

δαίμων, που σας λέγω, να κυριαρχήσει επί της Γης και να καταστήσει το βασίλειό

του παγκόσμιο.

Και αυτός ο κυρίαρχος θα είναι ο Αντίχριστος, που έρχεται να βασιλέψει για λίγο

διάστημα. Θα είναι ο καταστροφέας της ανθρωπότητας, θα ανατρέψει το Σύμπαν, θα

επιβάλει βία, για να τον προσκυνήσουν οι άνθρωποι. Για τρία χρόνια δεν θ’ αφήσει τίποτα

όρθιο, όταν έρθει ο χρόνος. Αλλά λίγο θα είναι το πέρασμά του, για να δείξει και αυτός

εκείνα που έχει μέσα στην καρδιά του, την κακία δηλαδή. Γιατί έρχεται ο Κύριος και θα

ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Θα καθαρίσει άπαξ διά παντός και θα φέρει την τάξη την

καινούρια, την αιώνια, που θα είναι τάξη ασάλευτη, μέσα από το χέρι του Δημιουργού που

έπλασε τον άνθρωπο και έκτισε τον Ουρανό και τη Γη. (σελ. 144-145)

44. Βρισκόμαστε σε καιρούς χαλεπούς αυτή την εποχή που ζούμε εμείς. Υπήρξαν και

καλές εποχές, που ζούσαν οι άνθρωποι με αγάπη. Ο ένας εφύλαγε τον συνάνθρωπό του,

τον αγαπούσε, τον βοηθούσε σε όλα τα πράγματα της ζωής. Τώρα πάμε αντίστροφη

μέτρηση. Δεν προσέχουμε τη ζωή, δεν τη χαιρόμαστε. Η απιστία μας σπρώχνει μακριά

από την κατάσταση της πολυτίμου αληθείας. Αν δεν έχουμε ούτε ίχνος από την πίστη μας

προς τον Θεό, που ψάχνουμε να βρούμε μέσα στο σκοτάδι, να δω τι θα βρεις. Δεν θα βρεις

τίποτα, πάνω στα βράχια θα χτυπήσεις. Όπου υπάρχει κίνδυνος, εκεί πέφτει ο άνθρωπος,

γιατί αφήσαμε τα πολυτιμότερα πράγματα, την πίστη μας στον Θεό και την αγάπη μας στον

συνάνθρωπο. Όποιος κατορθώσει να κρατήσει αυτά τα δύο, την αλήθεια στον Κύριο και

την αγάπη στον άνθρωπο, αυτός πέτυχε τον στόχο του και τον προορισμό του στη γη.

Όταν έρθει ή ώρα, θα φύγει χωρίς στεναχώρια, χωρίς θλίψη, χωρίς πόνο, χωρίς

φασαρία, και θα πάει εκεί που είναι γραμμένο, μέσα στη Βασιλεία των Ουρανών. θα έχει

εφόδιο μία τσάντα γεμάτη καλοσύνη και θα την κουβαλάει μαζί του, για να πάει μπροστά

στον φοβερό Κριτή... (σελ. 149)

45. Οι Εβραίοι δεν πιστεύουν τον Χριστό. Λέει όμως στη Γραφή ότι στις ημέρες εκείνες, όπου

θα είναι η δοκιμασία του ανθρώπου και θα έρθει αυτό το θηρίο της Αποκαλύψεως που το λένε

Αντίχριστο και θα βασιλεύσει και θα δημιουργήσει τόσα προβλήματα αφάνταστα πάνω στη γη,

θα ανατρέψει το Σύμπαν, τότε οι Εβραίοι στην αρχή θα τον πιστέψουν, ότι αυτός είναι ο

Μεσσίας, εκείνος που περιμένουν, γιατί ο Αντίχριστος θα κάνει τέρατα και σημεία απ’ τον

ουρανό. Θα κατεβάζει αστραπές, θα κατεβάζει τα σύννεφα, θα κάνει θαύματα. Αυτά θα τα

πιστέψουν, λέει.

Αλλά εκεί μέσα θα έρθει μεγάλη δυστυχία. Και τότε μερικοί από αυτούς θα πουν:

«Κάναμε λάθος! Δεν είναι αυτός ο Χριστός, είναι ο σατανάς». Και θα γυρίσουν -μερικοί απ’

αυτούς, όχι όλοι- και θα πιστέψουν. Εκεί θα τελειώσει ο κόσμος αυτές τις ημέρες και θα

σταματήσει η Ιστορία της ανθρωπότητος. Θα αλλάξει το Σύμπαν ο Κύριος. Έτσι τα πράγματα

θα εξελιχθούν και θα είναι τελεσίδικος η απόφαση του Θεού για τα θέματα αυτά. Την ημέρα που

θα έρθει (ξανά) ο Κύριος, θα καταργηθεί ο Αντίχριστος, θα τον βάλει πάλι μέσα στη φωτιά που

καίγεται και δεν θα ξαναβγεί από εκεί στον αιώνα τον άπαντα. (σελ. 158-159)

- 8 -

46. - Αν κάποιος δεν πέφτει στα σαρκικά, Αλλά τα κάνει με το μυαλό του, τι γίνεται;

- Είναι πιο ελαφρύ και τον συγχωρεί ο Θεός. Αλλά, αν μπει στο μυαλό, τότε σίγουρο είναι ότι

θα κατεβεί στην καρδιά και τότε θα κάνουμε την πράξη. Είναι πολύ δύσκολο να μη γίνει, αν

κάτσει στο μυαλό. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τούς φεγγίτες της ψυχής (τα μάτια), γιατί από

εκεί μπαίνει η αμαρτία.

- Γέροντα, τώρα τι συμβαίνει;

- Τώρα είναι κρίση. Δεν ακούνε οι άνθρωποι. Κλίνουν περισσότερο στην κακία, είναι

δύσκολο να συμμαζευτούμε πάλι, να έχουμε ένα παράθυρο, μία πόρτα στην καλοσύνη, στην

αγάπη. Βλέπεις, είναι πρόβλημα σοβαρό.

- Έρχεται κανένα μεγάλο κακό;

- Οπωσδήποτε θα φανούν και ουαί και αλίμονο.

- Και σε μας, στην Ελλάδα;

- Ναι, στην Ελλάδα. θά ‘χουμε συμφορά: Αρρώστιες. Μέσα στις πόλεις θα σαρώσουν

αρρώστιες. - Μόνο; Τίποτε άλλο;

- Προς το παρόν. Δεν θέλεις άλλο χειρότερο από αρρώστια. (σελ. 162)

47. Ο πόλεμος με κάποιο άλλο κράτος έχει μία ημερομηνία λήξεως. Ενώ ο πόλεμος με

τον σατανά δεν έχει ποτέ ημερομηνία λήξεως, μέχρι να πεθάνουμε. Τώρα όλα τα

στρατεύματα του σατανά έχουν ξεχυθεί στον κόσμο και παρασύρουν τους ανθρώπους

στην απώλεια με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Εσύ ή με τον Θεό θα είσαι ή με

τον σατανά. (σελ. 170)

48. - Ξέρεις που βρίσκεται ο σατανάς; Μέσα στη λίμνη του πυρός και μέσα στο σκοτάδι.

Και θέλει να τραβήξει εκεί μέσα όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό κάνει αυτά τα πράγματα.

Όταν βγει στην επιφάνεια, θα κάνει τη ζημιά για τριάμισι χρόνια, που θα βασιλεύσει,

και άλλα είκοσι, που θα γίνεται η προετοιμασία. Τριάμισι χρόνια θα βασιλεύσει,

δικτάτορας παγκόσμιος, και θα ανατρέψει το Σύμπαν, Δεν θ’ αφήσει τίποτα όρθιο. Μετά,

όμως, ο Κύριος θα τον σαρώσει άπαξ διά παντός, θα τον διαλύσει.

- Ο Θεός δεν μας λυπάται, Γέροντα, για να τα ανατρέψει όλα αυτά;

- Ναι, αλλά δεν σε βλέπω να κάνεις προσευχούλα... (σελ. 170)

49. Όταν έχω ένα πρόβλημα και λέω στον Θεό «Ας γίνει το θέλημά Σου» και το εννοώ, μετά

πως να Του ζητήσω τι θέλω εγώ; Είναι σωστό;

- Θα λες μόνο: «Να γίνει το θέλημά Σου»! (σελ. 174)

50. Κάποτε ζήτησε ένα πνευματικό παιδί του Πατέρα Αμβροσίου από τη Γερόντισσα

Παρθενία να του αποκαλύψει «κάτι δυνατό» με τον Γέροντα. Εκείνη δεν του χάλασε το

χατίρι και του είπε τα έξης:

- Μία φορά που ήμασταν στο Μοναστήρι, ακούσαμε να χτυπούν δυνατά την κεντρική

πόρτα. Ήταν τρεις με τέσσερεις η ώρα τα ξημερώματα. Ανησυχήσαμε, φοβηθήκαμε

κιόλας, αλλά μας είπε ο Γέροντας και ανοίξαμε. Είδαμε ένα νέο παλικάρι, περίπου είκοσι

με είκοσι πέντε ετών, στο κρεβάτι παράλυτο. Το συνόδευαν ο πατέρας του, η μητέρα του,

ο θείος του και κάποιος ακόμη. «Ήρθαμε, είπαν, να σας παρακαλέσουμε να κάνετε

προσευχή για εμάς, γιατί πιστεύουμε ότι ο Θεός θα βοηθήσει το παιδί μας». Άνοιξε ο

Γέροντας την εκκλησία, μπήκανε μέσα. Έπειτα από κάποια ώρα, είδα τον νέο να

σηκώνεται, να παίρνει το κρεβάτι του και να περπατάει - όπως διαβάζουμε στην Αγία

Γραφή το περιστατικό με τον παραλυτικό που έκανε καλά ο Κύριος. Έπειτα, προσκύνησαν

την Παναγία ευχαριστώντας την μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της, ευχαρίστησαν και

τον Γέροντα, πήραν την ευχή του και έφυγαν. (σελ. 179)

51. -Εσύ, παιδί μου, κλείσε τούς φεγγίτες σου γρήγορα.

-9-
Τι εννοείτε, Γέροντα;


- Τα μάτια σου! Βλέπω δράκοντα μέσα!

- Ναι, Πάτερ μου, έχετε δίκαιο. Κοιτάζω εκεί που δεν πρέπει, παραδέχθηκε αυτός με

ειλικρίνεια. - Από που είσαι;

- Από την τάδε πόλη της Βόρειας Ελλάδας.

- Δεν είναι αυτή ή πατρίδα σου. Αλλού είναι, του είπε και έδειξε ψηλά. θα ζήσεις ογδόντα

χρόνια. και να ξέρεις ότι σε δέκα χρόνια από τώρα θα έρθει κρίση στην Ελλάδα, που θα

εξελιχθεί σε πείνα, κι εσύ θα βοηθήσεις κόσμο... (σελ. 259)

52. Ιωάννης Παπαγιαννόπουλος (Γενικός ιατρός)

Έχω ευεργετηθεί από τον Γέροντα πάρα πολύ, διότι ήρθε στη ζωή μου σε μία πολύ

δύσκολη φάση. Είχα τότε επιστρέψει από τη Γερμανία, ήταν το 1992 και, εκτός από το ότι

είχα μεγάλες δυσκολίες με τα προσωπικά μου θέματα, είχα ανακατευτεί με ένα Ινδουιστικό

ρεύμα και έκανα ένα σύστημα διαλογισμού, το οποίο ήταν Γιόγκα.

Ο Γέροντας καθόταν και μιλούσε μαζί μου πάρα πολλές ώρες και δεν μου είχε πει

καθόλου κάτι αρνητικό γι’ αυτό που έκανα. Κάποια ημέρα, ενώ συζητούσαμε, με ρώτησε: «Εκεί

που κάνεις διαλογισμό, τι βλέπεις»; «Βλέπω, Γέροντα, όταν συγκεντρώνομαι, ένα ωραίο φως»,

του απάντησα. «Και πως είναι ακριβώς; αυτό το φως»; «Γύρω-γύρω είναι κάπως σκοτεινό,

αλλά στη μέση υπάρχει ένα ωραίο φως». Μόλις το άκουσε αυτό, πετάχτηκε πάνω και μου είπε:

«Βρε Γιάννη, αυτό το φως... ξέρεις πως είναι το Φως; Στο Φως δεν υπάρχει ούτε ένα

σκοτεινό σημείο. Είναι απέραντο, χωρίς ίχνος σκοταδιού πουθενά». Ξαφνιάστηκα. «Και

αυτό που βλέπω εγώ τι είναι»; ζήτησα να μάθω. «Δεν ξέρω τι είναι, αλλά αυτό δεν είναι το φως

του Θεού. Το φως του Θεού είναι μόνο φως». Και μου το περιέγραψε σαν να το έβλεπε

μπροστά του εκείνη την ώρα.

Εγώ για ένα διάστημα ακόμα του έλεγα τις απόψεις μου για εκείνα που είχα μάθει σε

αυτό το Ινδουιστικό ρεύμα. Εκείνος σιγά-σιγά μου τα ανέτρεπε όλα. Όσα έλεγε, αλλά κυρίως το

ζωντανό του παράδειγμα, με έκαναν μέσα σε λίγους μήνες, χωρίς να μου πει ποτέ

«απομακρύνσου», και απομακρύνθηκα τελείως. Με βοήθησε να αντιληφθώ ότι ήμουν σε μία

πλάνη. Με περιέθαλπε σαν να ήμουν γιος του πραγματικός. Με αντιμετώπιζε με πάρα πολύ

μεγάλη αγάπη. Δεν με έθιξε ποτέ, ενώ θα είχε κάθε λόγο, και ο κυριότερος λόγος ήταν ότι είχα

απομακρυνθεί από την Εκκλησία αυτά τα χρόνια. Μέχρι που με επανάφερε αυτός. (σελ. 306)

53.- Πλησιάζει καιρός, τώρα στα χρόνια μας θα γίνουν αυτά, που ο ένας αδελφός

θα τρώει τις σάρκες του άλλου αδελφού. Τα γεγονότα θα έρχονται καλπάζοντας με

τόση ταχύτητα, που δεν θα προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε... (σελ. 311)

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ-ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ ΩΣ ΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΙΩΝ ΜΑΣ

http://hristospanagia1.wordpress.com/2012/04/21/%e1%bc%a1-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%cf%84%cf%8c%ce%ba%ce%bf%cf%82-%ce%b6%cf%89%ce%bf%ce%b4%cf%8c%cf%87%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b7%ce%b3%ce%ae-%e1%bd%a1%cf%82-%e1%bc%b0%ce%b1%cf%84%cf%81%cf%8c%cf%82-%cf%84/

Οἱ γκουρού, ὁ νέος καί ὁ γέροντας Παΐσιος

ΟI ΓΚΟΥΡΟΥ, Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ




Συνοπτική παρουσίαση του ομώνυμου βιβλίου του Δ. Φαρασιώτη, από τον Κων/νο Παπαχριστοδούλου, Πρόεδρο του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.



(α' μέρος)

«Η πρωταρχική ερώτηση που από την απάντησή της εξαρτιόνταν όλες οι απαντήσεις στην αλυσίδα των ερωτήσεών μου ήταν: Υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός;»

«Ήμασταν μια παρέα δευτεροετών, τριτοετών φοιτητών, αγόρια, κορίτσια. Ζούσαμε ανέμελα, μια και μας έτρεφαν οι γονείς μας. Ολονών μας τα ενδιαφέροντα άρχιζαν όπου τελείωνε το Πανεπιστήμιο. Θυμάμαι εκείνη την εποχή διάβαζα πολύ ψυχολογία: Ράιχ, Φρομ , Γιουνγκ, Φρόυντ και Κούπερ. Διάφορους μυστικιστές, όπως, Βιβεκανάντα, Κρισναμούρτι και τις Σούτρες του Βούδα και του Πανταζάλι.

Ήμουν 19 χρονών. Δεν είχα καμία σχέση με τη θρησκεία από την παιδική μου ηλικία. Αντίθετα ήμουν μάλλον Μαρξιστής».

Κάπως έτσι ξεκινάει το συναρπαστικό ταξίδι του Διονυσίου Φαρασιώτη. Ενός νέου που είναι γεμάτος μεταφυσικές αναζητήσεις, που διψάει για την «άλλη» γνώση. Που δεν συμβιβάζεται με τα απλά, τα «καθημερινά», τα «τετριμμένα». Αυτή η δίψα για αναζήτηση υπάρχει λίγο ως πολύ σε κάθε άνθρωπο. Ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή του και το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει και δρα ο καθένας από μας, εκδηλώνει τις μεταφυσικές του αγωνίες με πολλούς και διαφόρους τρόπους. Η «περιπέτεια του Δ. Φαρασιώτη, όπως ξετυλίγεται μέσα στο βιβλίο του, θυμίζει το ταξίδι του Οδυσσέα προς την «Ιθάκη». Πρόκειται για μια πορεία που τελικό προορισμό της, έχει την ολοκλήρωση του άνθρωπου, την εύρεση του νοήματος ζωής, τον «φωτισμό» του νου, ή τον «σκοτισμό» του; Θα φανεί στην πορεία...





Το ταξίδι της ζωής, για κάθε άνθρωπο, είναι σίγουρα δύσκολο, κουραστικό, πολλές φορές οδυνηρό ακόμη και καταστροφικό. Χρειάζεται υπόβαθρο, σταθερή πορεία και προοπτικές. Ευγενείς στόχους και υψηλά ιδανικά. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Όπως θα καταδείξουμε ο ήρωάς μας, ως άλλος Οδυσσέας, ταξίδεψε πολύ μεγάλο δρόμο. Πέρασε από πολλές συμπληγάδες και κινδύνεψε να χάσει, όχι μόνο τη ζωή του, αλλά και την ψυχή του.

Το βιβλίο, όπως λέει και ο συγγραφέας του, είναι «αυτοβιογραφικό». Τα γεγονότα που περιγράφονται συνέβησαν σε διάστημα, 10 περίπου ετών. Η δομή και η πλοκή του βιβλίου είναι πυκνή αλλά εξόχως συναρπαστική. Εξελίσσεται σε επεισόδια, σαν να πρόκειται για κινηματογραφική ταινία. Οι περιγραφές είναι πολύ γλαφυρές και λεπτομερείς. Δεν αφήνουν τον αναγνώστη να κουραστεί. Από την αρχή του βιβλίου μέχρι και το τέλος, είναι συνεχής και διάχυτη η αγωνία του συγγραφέα για την αναζήτηση της αλήθειας. Πρόκειται για την πλήρη, ολοκληρωμένη και απόλυτη υπαρξιακή αλήθεια. Τον τελικό προορισμό του ανθρώπου. Μέσα στο βιβλίο ο συγγραφέας προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που τον ταλανίζουν. Ποιος είμαι; Από πού έρχομαι; Ποιος είναι ο προορισμός μου;

Περιγράφει με πολύ ρεαλισμό, περιστατικά και περιπέτειες, από τα σπουδαστικά του χρόνια όπου εμπλέκεται με υπνωτιστές, μέντιουμ, μασόνους, πνευματιστές και αποκρυφιστικές ομάδες, κάθε είδους. Επίσης περιγράφει τις επαφές και τις εμπειρίες του με τον γέροντα Παΐσιο. Τους διάλογους και τις συμβουλές του. Τα ταξίδια του στις Ινδίες και τις εμπειρίες με «σατανικούς» Γκουρού και αμφίβολους «αγίους» της ινδουιστικής κοσμοθεωρίας. Τις αλλεπάλληλες, σωτήριες παρεμβάσεις του π. Παϊσίου και τέλος την αποτίναξη της πλάνης και την κάθαρση μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Πολύ σημαντική θεωρούμε ότι είναι και η κριτική θεώρηση του ινδουιστικού και βουδιστικού κοσμοειδώλου. Ο Φαρασιώτης αποκαθηλώνει το πάνθεον του Ινδουισμού και ερμηνεύει τις πρακτικές της Γιόγκα, με έναν πρωτότυπο και καταλυτικό, για τον αναγνώστη, τρόπο.



1° Μέρος. «Το σπρώξιμο στο κακό»



Η ιστορία μας ξεκινάει πολύ νωρίς, όταν ο συγγραφέας είναι ακόμη πολύ μι¬κρός, 12-13 ετών. Πρόκειται για ένα κλειστό παιδί, χωρίς πολλούς φίλους. Ζει μέσα στις έντονες αμφισβητήσεις και τους προβληματισμούς της εφηβείας. Έχει πολύ μεγάλη αγάπη όμως για το διάβασμα. Κυριολεκτικά ξετινάζει τη βιβλιοθήκη του σπιτιού του. Ένα όμως από τα βιβλία που διάβασε, έμελλε να επηρεάσει τη ζωή του, για τα επόμενα 10 χρόνια. Πρόκειται για το βιβλίο, «Τι πιστεύω» του Λόρδου Μπέρτραντ Ράσελ, ιδρυτή της Διεθνούς Αμνηστίας. Γράφει σχετικά ο Φαρασιώτης: «Ο Ράσελ δήλωνε άθεος. Το βιβλίο του όμως δεν μπορούσε να με πείσει ότι δεν υπάρχει Θεός, αλλά ούτε μπόρεσα να απαντήσω με βεβαιότητα, ότι....υπάρχει Θεός! Το ζήτημα έμεινε αναπάντητο και μετέωρο. Μπόρεσε όμως να με κάνει να απορρίψω τη Χριστιανική θρησκεία και τις επιταγές της. Από τότε δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί της».

Με αυτές τις προδιαγραφές ξεκινάει το ταξίδι του νέου στη ζωή. Χωρίς Χριστό, αλλά με εντονότατη διάθεση για αναζήτηση. Ο ίδιος ομολογεί: «Έψαχνα με πάθος την ανάπαυση που ψάχνει η αλήθεια».

Έτσι, κατά τα φοιτητικά του χρόνια, 19 ετών πια, μπαίνει πλέον σε «βαθιά νερά». Ασχολείται με τον αποκρυφισμό, τον υπνωτισμό και τον πνευματισμό. Πολύ χαρακτηριστικές και συνάμα σοκαριστικές, είναι οι εμπειρίες που περιγράφει με έναν σκοτεινό υπνωτιστή: «Ο Άρης ήταν λαϊκής καταγωγής και δεν είχε πάει Πανεπιστήμιο. Τον ενδιέφεραν τα πνευματιστικά φαινόμενα. Άρχισε να μας λέει για τον κόσμο των πνευμάτων, ότι είναι πολύ όμορφα εκεί, ότι αισθάνεται κανείς γαλήνιος και ξεκούραστος, ότι αποκτά περίεργες δυνάμεις… Μας έκανε διάφορα test για να δει την επιδεκτικότητά μας και αν έχουμε προσόντα για μέντιουμ». Ο νέος μας δέχεται μετά από την διδασκαλία, να τον υπνωτίσει. Λέει χαρακτηριστικά: «Όντως υπνωτίστηκα. Και άρχισα να νιώθω έντονα μια παρουσία. Με ξύπνησε. Όμως την παρουσία αυτού του προσώπου την ένιωθα διάφορες στιγμές μέσα στο δωμάτιο».

Μπορεί σίγουρα ο καθένας να φανταστεί τι είδους παρουσία ήταν αυτή που έφερνε βόλτες μέσα στο δωμάτιο. Σημαντικές όμως είναι και οι παρενέργειες αυτής της εμπειρίας: «Μετά όμως από τον υπνωτισμό άρχισα να νιώθω διάφορα περίεργα συναισθήματα. Άκουγα κρότους, θορύβους και η τρίχα μου γινόταν κάγκελο από την αίσθηση μιας ξένης παρουσίας». Είναι γεγονός ότι αυτές οι, οπωσδήποτε, δαιμονικές εμπειρίες συνεχίστηκαν ακόμα πιο έντονες αλλά τίποτα δεν πτοούσε το νέο μας. Η αναζήτηση συνεχίστηκε σε άλλες ατραπούς.



2° Μέρος. Η θεία βοήθεια.

Ο γέροντας Παΐσιος μπαίνει στη ζωή μου

«Είχε τελειώσει το Καλοκαίρι και μαζί του τα χρήματά μας. Όμως θέλαμε να συνεχίσουμε τις διακοπές μας, τα μπάνια μας και τα ταξίδια μας. Τότε κάποιος φίλος πρότεινε να πάμε στο Άγιο Όρος. Δέν είχα ιδέα.

-Τί θα κάνουμε εκεί; Ρώτησα.

-Θα γυρνάμε από μοναστήρι σε μοναστήρι, τζάμπα φαγητό και ύπνο, και ενδιάμεσα καμιά βουτιά, απάντησε ο φίλος μου.

-Εντάξει πάμε».

Η εμπειρία στο Άγιο Όρος ήταν καταλυτική. Κράτησε μόνο 4 μέρες. Ο νέος μας πέρασε από 3 μοναστήρια. Οι επαφές του με χαρισματικούς γέροντες γαλήνεψαν την ψυχή του και τον προβλημάτισαν έντονα. Για πρώτη φορά έβλεπε να εφαρμόζεται στην πράξη το ευαγγέλιο του Χριστού. Κοινοκτημοσύνη, ζεστή φιλοξενία, ανυπόκριτη αγάπη, κατανόηση, πνεύμα φιλαδελφείας και αυτοθυσίας. Γρήγορα ακολούθησε κι άλλο ταξίδι. Το δεύτερο έμελλε να σημαδέψει την ύπαρξή του. Τότε έγινε η πρώτη συνάντηση με τον γέροντα Παΐσιο. Η σκηνή περιγράφεται στο βιβλίο τόσο γλαφυρά που νομίζει ο αναγνώστης ότι βλέπει μπροστά του, τους δύο πρωταγωνιστές.

«Όταν έφτασα κοντά στο σπίτι, από την μπροστινή μεριά, κάτω από το μπαλκόνι, ο γέροντας μου ζήτησε να τον δώσω μια ζακέτα που είχε πέσει κάτω.

Έπιασα τη ζακέτα και σήκωσα το κεφάλι μου απλώνοντας ψηλά το χέρι να του τη δώσω. Ο γέροντας έσκυβε από το μπαλκόνι να την πιάσει. Τα μάτια μας συναντήθηκαν για πρώτη φορά. Τι βλέμμα ήταν εκείνο! Τα μάτια του μεγάλα,... γλυκά... έντονα... διεισδυτικά... Πετούσαν σπίθες.

Τι δύναμη ήταν εκείνη! Υπήρχε κάτι το ιερό σ' εκείνο το βλέμμα. Κάτι που ξεπερνούσε την ανθρώπινη φύση, όπως τη γνώριζα μέχρι τότε!

Αστραπιαία κατέβασα το κεφάλι μου. Δεν άντεχα την πνευματική δόξα που συνάντησα μπροστά μου. Ήμουν πολύ μικρός. Είχα γεμίσει δέος».

Και συνεχίζει τη διήγησή του μεταφέροντας σε μας λίγη από την αγιότητα που κουβαλούσε ο γέροντας. Αργότερα, όπως θα δούμε παρακάτω, ο π. Παΐσιος έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή του, που τον μεταμόρφωσε κυριολεκτικά. Αλλά ο δρόμος μέχρι το τέλος θα ήταν πολύ μακρύς και δύσκολος.

Τώρα πλέον, όπως ομολογεί ο ίδιος, μετά τις επισκέψεις στο Άγιο Όρος, ένιωθε κάποια αόρατη, ανεξιχνίαστη δύναμη να επιδρά στα γεγονότα της ζωής του. Διάφορα θαυμαστά γεγονότα, άρχισαν να συμβαίνουν επίσης:

«Επειδή δεν υπήρχε καμιά εικόνα στο σπίτι μου, έβγαλα από το στήθος μου ένα ξύλινο σταυρό. Τον είχε φτιάξει με τα χέρια του και τον είχε δωρίσει ο π. Παΐσιος. Τον κρέμασα κάπου στον τοίχο και αρχίσαμε να διαβάζουμε κουτσά στραβά την προσευχή.... Μια ευωδιά χτύπησε τη μύτη μου. Ένα άρωμα πολύ όμορφο, δυνατό και λεπτό έβγαινε από το σταυρό. Ο φίλος μου σκύβει να προσκυνήσει. Γυρνάει με έκπληξη. «Ρε συ...μυρίζει! Μου λέει. Ε! από κει και πέρα πέσαμε πάνω στο σταυρό. Τον φιλούσαμε, τον μυρίζαμε μια ο ένας και μια ο άλλος. Η ευωδιά πια είχε γεμίσει το δωμάτιο».

Οι επισκέψεις στο Άγιο Όρος γίνονται πολύ τακτικές. Μερικές κρατούν 2-3 μήνες. Περιγράφονται στη συνέχεια πλήθος από θαυμαστά γεγονότα που συμβαίνουν και προκαλούν την πίστη και το μυαλό του. Η συμβουλή όμως του γέροντα ήταν: «Δεν πρέπει να δίνεις σημασία σ' αυτά τα γεγονότα, ούτε να πολυασχολείσαι μαζί τους, γιατί υπάρχει κίνδυνος να σε πλανέψει ο διάβολος.

Αν ένα γεγονός είναι εκ Θεού και συ το παραθεωρήσεις από πνευματική προσοχή, τότε ο καλός Θεός, θα βρει άλλο τρόπο, πιο φανερό, για να σου μιλήσει». Γέμιζαν έτσι οι πνευματικές «μπαταρίες» του νέου μας. Παρά όμως τις τρομακτικές πνευματικές εμπειρίες που ζει κατά τις επισκέψεις στο Άγιο Όρος αλλά και την καταλυτική παρουσία του π. Παϊσίου στη ζωή του, ο νέος της ιστορίας μας, συνέχιζε την αμφισβήτηση και την αναζήτηση.



3° Μέρος. Μεταξύ δυο πνευματικών παραδόσεων

«Εκτός από το Γέροντα δεχόμουν επιδράσεις και από αλλού. Η άσωτη ζωή μου με εξέθετε σ' αυτές τις επιδράσεις. Το ενδιαφέρον μου για τον αποκρυφισμό, τον εσωτερισμό, τη «λευκή μαγεία», τη γιόγκα, το Ζεν, το Βούδα, όλα τέλος πάντων τα συναφή, δεν είχε ματαιωθεί. Βέβαια ο Γέροντας με είχε προειδοποιήσει, -κοίταξε παιδί μου, υπάρχουν δύο δυνάμεις σ' αυτό τον κόσμο. Ο Θεός και ο διάβολος. Εξαρτάται με ποιον συγγενεύει κανείς».

Παρά τις νουθεσίες του γέροντα, ο νέος μας, πέφτει πάλι στην αναζήτηση. Συναντάται με μία ινδή γιόγκι από το άσραμ (κοινόβιο) του γνωστού γκουρού Σατυανάντα. Τη θεωρεί σπουδαίο πρόσωπο. Εκπροσωπεί γι' αυτόν, την ινδουιστική πνευματικότητα. Κάνει μαζί της συζήτηση και της θέτει ζητήματα περί Θεού και διαβόλου. Τελικά φεύγει απ’ αυτήν με περισσότερα ερωτήματα από πριν.

Ακολουθεί η εμπειρία με το Silva Mind Control. Μια μέθοδο που ισχυρίζεται ότι αποκαλύπτει τις κρυμμένες δυνάμεις του εγκεφάλου. Ο φίλος μας παρακολουθεί τα σεμινάρια αυτής της μεθόδου.

«Υποτίθεται ότι μετά από αυτά τα σεμινάρια είχαμε αποκτήσει κάποιες δυνάμεις. Για παράδειγμα, μπορούσαμε από μακριά να διαγνώσουμε τις αρρώστιες από τις οποίες πάσχει κάποιος άνθρωπος. Υποτίθεται ότι είχαμε τη δυνατότητα να προγραμματίζουμε το μέλλον μας κ.ο.κ.».

Οι εμπειρίες όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς, είναι καταλυτικές. Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά είναι ότι τώρα υπάρχει πλέον, μέτρο σύγκρισης. Και αυτό είναι οι πνευματικές εμπειρίες που είχε ζήσει στο Άγιο Όρος. Έτσι, έντονος προβληματισμός άρχισε να διακατέχει το νέο μας:

«Γέμισα έκπληξη! Τι είναι αυτά τα πράγματα) ...Είναι μαγείες; ...Ποιος προετοιμάζει τα γεγονότα για χάρη μου;... Μήπως οι δαίμονες; ...Μήπως έχουν δίκιο οι καλόγεροι;».

Έτσι, πολύ γρήγορα και μέσα σε έντονο προβληματισμό, σπεύδει να επισκεφτεί το Άγιο Όρος και τον γέροντα. Δοκιμάζει όμως άλλες δοκιμασίες και διαφορετικές πλέον εμπειρίες. Αγιασμένες με τη χάρη του Θεού. Και ο πονηρός πάντα να προσπαθεί να τον δοκιμάσει, να τον πλανήσει. Αυτός όμως να βρίσκει καταφυγή και δύναμη στο γέροντα Παΐσιο:



«-Γέροντα τι μου συνέβαινε πριν;

-Ε! Σε πείραζε το ταγγαλάκι (Έτσι ονόμαζε ο γέροντας τους δαίμονες). Μη φοβάσαι! Μάχη είναι! Όταν δυσκολεύεσαι, να έρχεσαι να ρίχνω κι εγώ μια σφαίρα να σε βοηθάω. Να λες την ευχή. Κάτσε να σου φέρω κι ένα... Πνευματικό κράνος, είπε γελώντας. Σηκώθηκε, πήγε μέσα στο σπίτι και μου φόρεσε ένα καφέ σκούφο.... Τον πήρε, τον ευλόγησε τρεις φορές και μου τον φόρεσε στο κεφάλι γελώντας. Τώρα δεν θα σε πλησιάζουν οι λογισμοί...».



4° Μέρος. Η ζωή μου στην Ινδία

Πριν το μεγάλο ταξίδι στην Ινδία, μας δίνει ο ίδιος την εξήγηση για την απόπειρα, να ζήσει κάτι διαφορετικό, από τη γαλήνη και την πνευματικότητα του Αγίου Όρους:

«Δεν ήθελα να εξαπατηθώ για άλλη μια φορά στη ζωή μου. Παρ' όλα τα θαυμαστά γεγονότα που είχα δει από τον π. Παΐσιο... τον αμφισβητούσα. Δεν πίστευα στις εξηγήσεις που έδινε. Μπορεί αυτός να το βλέπει έτσι, η πραγματικότητα όμως τον ξεπερνά. Μπορεί να κατέχει ένα τμήμα της αλήθειας, μπορεί κάποια άλλα τμήματα της αλήθειας να υπάρχουν και σε άλλα συστήματα σκέψης και σ' άλλες αλήθειες».

Έτσι, μπαίνει μέσα του η ιδέα να ταξιδέψει στην Ινδία. Να ζήσει σε άσραμ, να μιλήσει με «φωτισμένους» Γκουρού και να βιώσει την «ανατολική» -ινδουιστική πνευματικότητα.

Η πέννα του συγγραφέα, με πολύ γλαφυρό τρόπο, με έντονες περιγραφές και ζωντανές εικόνες, δίνει στον αναγνώστη, την πραγματική εικόνα της Ινδίας. Μιας πολυπληθούς χώρας, που ζει μέσα σε έντονες αντιθέσεις. Πρώτος σταθμός, το Βαρανάσι. Ο πλέον ιερός τόπος των ινδουιστών, δίπλα στο Γάγγη ποταμό. Μία συνάντηση με ένα νεαρό γιόγκι του άνοιξε το δρόμο για το «μεγάλο» Γκουρού Babaji· το «σαρκωμένο Θεό»· αυτόν που ζούσε στα Ιμαλάια. Για κάποιον δυτικό που είχε διαβάσει σχετικά και είχε μυηθεί στον Ινδουισμό, η συνάντηση με αυτό το πρόσωπο, αποτελούσε το τέλος ενός δρόμου στην αναζήτηση της αλήθειας. Ο νέος μας, μένει έκπληκτος όταν άκουσε ότι μπορεί να τον συναντήσει. Έτσι, ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι. Μεγάλη περιπέτεια, πολλά τα εμπόδια αλλά και τεράστια η αγωνία για συνάντηση με τον «δάσκαλο των δασκάλων».

(Το τέλος στο επόμενο).

Περιοδικό Διάλογος τεύχος 66

http://hristospanagia3.blogspot.com/2012/04/blog-post_7156.html

«Οἱ χριστιανοί ,γενικά, δέν πρέπει νά παίζουν μουσικά ὄργανα, οὔτε νά χορεύουν καί νά τραγουδοῦν» (Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Χρηστοήθεια A΄ μέρος΄)(

http://hristospanagia3.blogspot.com/2011/02/mp3_1466.html?spref=bl

2012. Τό τέλος τοῦ κόσμου ἕνα ἀνορθολογικό– ἀποκρυφιστικό σενάριο τρόμου

Πρωτοπρ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος,
2012. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;Ἕνα ἀνορθολογικό–ἀποκρυφιστικό σενάριο τρόμουΤοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ
Στίς ἐπισημάνσεις τοῦ Θεανθρώπου πρίν τό ἑκούσιο καί σωτηριῶδες πάθος Του ἀνήκει καί ὁ λόγος Του: «βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ» (Ματθ. 24, 4). Λόγος, ὅπως ὅλο τό ἱερό Εὐαγγελιο, διαχρονικά ἐπίκαιρος καί ἰδιαιτέρως στίς ἡμέρες μας, πού ἡ πνευματική σύγχυση καί ἀκαταστασία δέν ἔχει προηγούμενο στήν πάγκοσμια ἱστορία.
Κεφάλαιο καί ἔκφραση αὐτῆς τῆς σύγχυσης ἀποτελεῖ καί τό εὐρύτατα διαδεδομένο σενάριο γιά τήν καταστροφή τοῦ κόσμοῦ στίς 21-12-2012 μέ παραλλαγές ὡς πρός τίς ἡμερομηνιές μεταξύ 21- 24 /12 /2012. Ἀπό ποῦ ὅμως προέρχεται τό ἐν λόγῳ σενάριο;
Σέ ἀντίθεση μέ τό παρελθόν, πού ὁ καθορισμός ἡμερομηνιῶν γιά τό τέλος τοῦ κόσμου, προέρχονταν ἀπό αἱρετικές ὁμάδες (λ.χ. Ἀντβεντιστές, Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, Πεντηκοστιανούς), αὐτή τή φορά ὁ χῶρος προέλευσης τοῦ νέου σεναρίου τρόμου περί τῆς ἐπικείμενης καταστροφῆς τοῦ κόσμου, εἶναι ὁ εὐρύτερος χῶρος τοῦ ἀποκρυφισμοῦ.
Ἀφετηρία ἐκκίνησης καί ὑπόβαθρο πάνω στό ὁποῖο δομήθηκε, εἶναι τό γεγονός ὅτι τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας, ἑνός ἀρχαίου λαοῦ τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς τελειώνει στίς 21-12-2012. Εἶναι ἡ ἡμερομηνία, σύμφωνα μέ τούς θιασῶτες καί διακινητές τοῦ σεναρίου, κατά τήν ὁποία τελειώνει ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου. (Ἐδῶ πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας ἔχει χρησιμοποιηθεῖ γιά μία ἀκόμη φορά ἀπό τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς στίς 16-8-1987, γιά νά γιορταστεῖ παγκοσμίως ἡ λεγόμενη μεγάλη ἁρμονική σύγκλιση).
Τό συγκεκριμμένο καταστροφολογικό σενάριο ἔτυχε τεράστιας διάδοσης ἀπό Μ.Μ.Ε, τό διαδίκτυο, ὅπως καί ἀπό σχετικό, ἀμερικανικῆς προέλευσης φίλμ, κόστους πολλῶν ἑκατομμυρίων δολλαρίων, μέ θέμα τό 2012 καί μέ περιεχόμενο, πού συνδυάζει θέσεις τῶν Μάγιας, ἀρχαίων Αἰγυπτίων, Ἰνδιάνων Τσερόκι κ.ἄ.
Στό ἐν λόγῳ φίλμ ὅλα αὐτά εἶναι ἐντεταγμένα στά πλαίσια ἑνός μυστικοῦ –ἐσωτερικοῦ συστήματος πίστης μέ παράλληλη ἀναφορά ψευδοεπιστημονικῶν καί ἄκρως ἀνορθολογικῶν δεδομένων (λ.χ. θεωρία μετατόπισης τῶν πόλων τῆς γῆς, ἀντίστροφη περιστροφή τῆς γῆς, ἀλλοῦ σύγκρουση τῆς γῆς μέ κάποιο πλανήτη Nibiru ἤ Χ) στήν προσπάθεια νά καταστεῖ πιό πειστικό. Πρόκειται γιά φίλμ, πού καλλιεργεῖ ἕνα εἶδος φόβου καί ἀνασφάλειας σέ πολύ μεγάλα ἀν θρώπινα σύνολα μπροστά στό ἐπικείμενο τέλος. (Στό παρελθόν ἀνάλογα καταστροφολογικά σενάρια, πού προβάλουν τό φόβο ἀπό μία κοσμική κατάστροφή περιεῖχαν οἱ ταινίες Independance Day (1996) καί Τhe Day after Tomorrow (2004).
Στή διάδοση τοῦ ἐν λόγῳ σεναρίου συνέβαλαν καί συμβάλλουν καί ἀρκετά βιβλία μέ θέμα τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας καί τό 2012. Στίς πιό ἀντιπροσωπευτικές περιπτώσεις ἀνήκει αὐτό τοῦ ἀμερικανοῦ Brian Dʼ Amato, ἕνα ὀγκῶδες βιβλίο μέ τή σύνθεση τῶν πλέον ἀπίθανων δεδομένων καί μέ ψευδεπιστημονικο προσωπεῖο. Στά ἴδια πλαίσια κινεῖται καί σχετικό ἔργο τοῦ Ἄγγλου Α. Gilbert, πού ἀσχολεῖται μέ ἀρχαῖα μυστήρια. Ἄν καί τό βιβλίο του γράφτηκε ἀρχικά τό 1995 σχετικά μέ τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας, ἐπανεκδόθηκε τό 2008 (γ΄. ἔκδ) προσαρμοσμένο καταλλήλως καί μέ τίτλο πού ἔχει ἄμεση ἀναφορά μέ τό σενάριο τοῦ 2012. Στό ἐν λόγῳ βιβλίο, στήν προσπάθειά του νά γίνει πειστικό, ἐκτός ἀπό τήν ἀληθοφάνεια τῶν ἐντυπώσεων, μεταξύ τῶν ἄλλων, γίνεται χρήση στοιχείων οὐφολογίας, ὅπως καί θέσεων τοῦ γνωστοῦ ἀμερικανοῦ Medium καί ἀποκρυφιστῆ Edgar Cayce (1877 – 1945).
Τό σενάριο πού προβλέπει τό 2012 τό τέλος τοῦ κόσμου ἔγινε ἀφορμή γιά τή συγγραφή σχετικῶν βιβλίων:α) ἀπό νεοεποχίτες – ἐσωτεριστές συγγραφεῖς ὅπως τούς T. Zelikovics, A. Klitzke, J. Holley, καίβ) ἀπό Medium, πού αὐτοπροσδιορίζονται ὡς πνευματικοί δάσκαλοι ἀλλά καί ἐκπροσώπους τοῦ σύγχρονου Channeling ὅπως τούς Patrizia Alexandra Prister, Peter Ruppel, Dianna Cooper, Gress Brades, Ute Kretzschmar, Phyllis .M.H. Atwater.
Ἐπιπλέον, τό θέμα, τέλος τοῦ κόσμου τό 2012 υἱοθετήθηκε ἀπό νεοεποχίτικα περιοδικά ἐσωτεριστικοῦ χαρακτήρα καί συνδυάστηκε μέ τίς ἀποκρυφιστικές πρακτικές τῆς ἀριθμολογίας καί τῆς ἀστρολογίας.
Στά ἴδια ἔντυπα στή σχετική περί τοῦ 2012 σεναριολογία συναντᾶ κάποιος, ἀνορθολογικά, ψευδοεπιστημονικά καί ἐσωτεριστικά στοιχεῖα νά συνυφαίνονται ἄριστα μέ ὅρους κλειδιά τοῦ νεοεποχίτικου λεξιλογίου, ὅπως κοσμικοί κύκλοι, ἐνέργεια, συνειδητότητα, αὔρα, μεταμόρφωση, ἁρμονία, φῶς κλ.π..
Γνωρίζοντας, λοιπόν, τήν πηγή προέλευσης τοῦ σεναρίου περί τοῦ τέλους τοῦ κόσμου στίς 21-12 -2012, ἀπό ποιούς προωθεῖται, τί καρπούς παράγει, πῶς διαδίδεται, ποιοί τό ὑποστηρίζουν καί τό ἐκ προσωποῦν καί, ἐπιπλέον, συνεκτιμώντας τίς ἀνακοινώσεις κορυφαίων ἐπιστημονικῶν κέντρων (π.χ. NASA) γιά τήν παρουσία ψευδοεπιστημονικῶν στοιχείων, πού πλαισιώνουν τό ἐν λόγῳ καταστροφολογικό σενάριο ἐπί ἐδάφους ἀνορθολογικῆς τεκμηρίωσης, οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί οὔτε ἀσχολοῦνται μέ αὐτό, οὔτε τρομάζουν.
Ἀντιθέτως, καί σʼ αὐτή τήν περίπτωση, εἰρηνεύουν, ἐνθυμούμενοι τά λόγια τοῦ Θεανθρώπου,τοῦ μοναδικοῦ Κυρίου τῆς ἱστορίας, «βλέπετε μή τίς ὑμᾶς πλανήσῃ» (Ματθ. 24,4).
Ορθόδοξος Τύπος , 13/04/2012
http://aktines.blogspot.com/
http://www.impantokratoros.gr/2012-telos-kosmou.el.aspx

Χριστός ανέστη! Η απόδειξη της Ανάστασης του Χριστού

Χριστός ανέστη!

Αν κάποιοι σκοτισμένοι και πλανεμένοι από το διάβολο και τα ψέμματά του πιστεύουν ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε, η μεγαλύτερη απόδειξη της Ανάστασης του Χριστού βρίσκεται στην παρακάτω συγκινητική ιστορία. Ένας τρομερός φονιάς και εγκληματίας είχε κάνει φρικτά εγκλήματα υπό την επίδραση δαίμονος και εκτός εαυτού μετά την άδικη φυλάκισή του για ένα έγκλημα που δεν έκανε. Μια στιγμή του Πάσχα συναντά ένα μικρό και αθώο παιδάκι που του λέει με αγάπη και χαμόγελο "Χριστός ανέστη" και του προσφέρει το κόκκινο αυγό που είχε ζωγραφίσει. Τότε ο εγκληματίας συγκινείται και με τη χάρη και το φως της Ανάστασης του Χριστού φωτίζεται, μετανιώνει, καθαρίζεται από κάθε αμαρτία, αναγεννιέται και μεταμορφώνεται σε άνθρωπο του Θεού, σε ένα άκακο παιδί που όλους θέλει να βοηθά, σε έναν άγιο ασκητή που τη στιγμή του θανάτου άγγελοι κατεβαίνουν από τον ουρανό να παραλάβουν την μετανιωμένη και καθαρή ψυχή του και το λείψανό του ευωδιάζει!

http://hristospanagia3.blogspot.com/2011/04/blog-post_8195.html?spref=bl

Μακάρι και εμείς να λέμε το Χριστός ανέστη βιώνοντας αληθινή μετάνοια και την προσωπική μας ανάσταση, αναγέννηση και μεταμόρφωση με τη χάρη του Αναστάντος Χριστού।

Χριστός ανέστη!

Β1) Τί εἶναι ἡ κατάθλιψη-Λύπη ὠφέλιμη καί λύπη δαιμονική.

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ
Β1) ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
Λύπη ὠφέλιμη καί λύπη δαιμονική.
Ὁ διάβολος καταφέρνει νά παραπλανήσει τόν ἄνθρωπο, ὥστε νά κάνει κακή διαχείρηση τῆς δύναμης πού λέγεται λύπη. Δημιουργεῖ δαιμονική λύπη καί κατάθλιψη στόν ἄνθρωπο. Ἰδιαίτερα πολεμᾶ αὐτούς πού τόν πολεμοῦν καί προσπαθοῦν νά ἀγαπήσουν τόν Θεό.
«Ὁ ἐχθρός», δίδασκε ὁ Στάρετς Παρθένιος, «φέρνει κατάθλιψη σέ κάθε ψυχή πού θέλει νά σωθεῖ»58. Ἡ δαιμονική λύπη-κατάθλιψη ἐπέρχεται μέ ἀφορμές εἴτε ἐσωτερικά γεγονότα καί πειρασμούς εἴτε ἐξωτερικά συμβάντα (ἀτυχήματα, θάνατοι, συκοφαντίες, κακολογίες, ἀδικίες). Θά πρέπει ὁ πνευματικός ἀγωνιστής νά τήν πολεμᾶ μέ κάθε τρόπο.
«Δὲν πρέπει», παρατηρεῖ ὁ Χρυσορρήμων, « νὰ στενοχωριοῦνται καὶ νὰ θλίβονται ἐκεῖνοι ποὺ κακολογοῦνται, μὰ ἐκεῖνοι ποὺ κακολογοῦν. Γιατί δὲν θ’ ἀπολογηθοῦν οἱ πρῶτοι γιὰ ὅσα λέγονται σὲ βάρος ἄλλων. Ἐκεῖνοι ποὺ πρέπει νὰ τρέμουν καὶ ν’ ἀνησυχοῦν εἶναι οἱ δεύτεροι, γιατί ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ συρθοῦν στὸ φοβερὸ Δικαστήριο τοῦ Θεοῦ, ὅπου θὰ λογοδοτήσουν γιὰ ὅσες κακολογίες ξεστόμισαν. Κι ἐκεῖνοι ποὺ κακολογοῦνται, πάντως, πρέπει ν’ ἀνησυχοῦν, ἂν ὅσα λένε γι’ αὐτοὺς εἶναι ἀληθινά»59.
Πότε λοιπόν ἐπιτρέπεται νά λυπᾶται ὁ Χριστιανός;

«Γιὰ δύο μονάχα λόγους», ἀπαντᾶ ἐπίσης ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ὅταν εἴτε ὁ ἴδιος εἴτε ὁ πλησίον του ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸ ἅγιο θέλημά Του»60.
Ὅταν μᾶς ἀδικοῦν θά πρέπει νά χαιρόμαστε.
«Σὲ κάθε περίπτωση», διδάσκει ὁ Χρυσορρήμων, « ἂς μὴ νοιαζόμαστε γιὰ τὸ ἂν μᾶς κατηγοροῦν κάποιοι, ἀλλὰ γιὰ τὸ ἂν μᾶς κατηγοροῦν δικαιολογημένα. Ἄν, λοιπόν, δικαιολογημένα μᾶς κατηγοροῦν, πρέπει νὰ κλαῖμε καὶ νὰ μετανοοῦμε. Ἄν, πάλι, μᾶς κατηγοροῦν ἄδικα, πρέπει ἐκείνους νὰ κλαῖμε καὶ τοὺς ἑαυτούς μας νὰ μακαρίζουμε, φέροντας στὸν νοῦ μας τὰ λόγια του Κυρίου: «Μακάριοι εἶστε ὅταν σᾶς χλευάσουν καὶ σᾶς καταδιώξουν καὶ σᾶς κακολογήσουν μὲ κάθε ψεύτικη κατηγορία» (Μάτθ. 5:11). Ὄχι λύπη καὶ ἀθυμία, ἀλλὰ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση ἂς αἰσθανόμαστε τότε, γιατί ἡ ἀνταμοιβή μας στοὺς οὐρανοὺς θὰ εἶναι μεγάλη»61.
Στόν βίο τῆς ἁγίας Συγκλητικῆς διαβάζουμε ὅτι ἡ μακαρία Συγκλητικὴ ἔλεγε στίς ἀδελφές, πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ κοντὰ της:
«Ὑπάρχει λύπη ὠφέλιμη καὶ λύπη βλαπτική. Ὠφέλιμη εἶναι ἡ λύπη, ὅταν ὁ ἄνθρωπος θρηνεῖ για τὶς ἁμαρτίες του, ὅταν θλίβεται για τὴν (πνευματικὴ) ἄγνοια τοῦ πλησίον, ὅταν ἀνησυχεῖ μήπως ξεφύγει ἀπὸ τὸν σκοπὸ του καὶ ὅταν ἔχει ἀγωνία νά κατακτήσει τὴν τέλεια ἀρετή. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ λύπη πού ὑποβάλλει ὁ ἐχθρός, κι αὐτὴ εἶναι ἐντελῶς παραλόγη. Ἀπὸ μερικοὺς ὀνομάζεται καὶ ἀκηδία. Τήν λύπη αὐτήν πρέπει να τὴν ἀποδιώχνουμε μὲ τὴν προσευχὴ κυρίως καὶ τὴν ψαλμωδία, κάνοντας τήν σκέψη ὅτι στήν παροῦσα ζωὴ κανένας ἀσύνετος δεν εἶναι χωρὶς (τέτοιες) λύπες»62.
«Ἂς μὴν ἀφήνουμε τὴν λύπη», διδάσκει ὁ Χρυσορρήμων, «νὰ μᾶς κυριεύει τόσο, ὥστε νὰ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ παράλογες ἐνέργειες εἴτε σὲ ἀδιάκριτη ἐσωστρέφεια. Μᾶς βρῆκε ἕνας πειρασμός, μιὰ δοκιμασία, μιὰ συμφορά; Ὁ Θεός, ποὺ παραχώρησε τὸν πειρασμό, γνωρίζει καὶ πότε πρέπει νὰ λήξει. Αὐτός, ὡς παντοδύναμος, μπορεῖ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ κάθε κακό, ὅταν ἔρθει ἡ κατάλληλη ὥρα, προπαντὸς ὅταν μετανοήσουμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ ἐπιστρέψουμε κοντά Του»63.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη – Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο
Σχῆμα 14Χ20.5 ,Σελίδες: 282, Τιμή: 9€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6947612075 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr
58Στάρετς Παρθένιος, Ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, ἔκδ. 9η, 2007, σελ. 84.
59Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Θέματα ζωῆς. Κείμενα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσόστομου», σελ. 85-93. Ἡ ἐπεξεργασία καὶ μετάφραση τῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἔκδοση τῶν βιβλίων ἔχουν γίνει ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1645.
60Ὅ.π.
61Ὅ.π.
62 Μικρός Εὐεργετινός, Ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου κεφ να΄. Ν΄ ἀντιστεκόμαστε μέ γενναιότητα στήν ἀκηδία καί τήν λύπη πού μᾶς προξενοῦν οἱ δαίμονες. http://www.pigizois.net/I.M.paraklytoy/evergetinos/na_akidia.htm.
63 Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Θέματα ζωῆς. Κείμενα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσόστομου», σελ. 85-93. Ἡ ἐπεξεργασία καὶ μετάφραση τῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἔκδοση τῶν βιβλίων ἔχουν γίνει ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1645

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀποτραβιέται ἀπό τά πράγματα τοῦ κόσμου τόσο περισσότερο πλησιάζει τόν Θεό.

« ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ»
Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους
τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου
Ὅταν θέλεις νά συμβουλέψεις κάποιον στό καλό, πρῶτα νά τοῦ δείξεις τήν ἀγάπη σου καί μετά μέ λεπτότητα καί προσοχή νά τοῦ κάνεις τήν παρατήρηση, προσέχοντας νά μήν τόν πληγώσεις. Γιατί αὐτός θά παρατηρήσει πρῶτα τήν ἀγάπη πού θά τοῦ δείξεις, κι ὕστερα θά προσέξει τήν παρατήρηση πού θά τοῦ κάνεις. Ἔτσι θά τόν ὠφελήσεις χωρίς νά βλαφτεῖ ἡ ψυχή του.
Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀποτραβιέται ἀπό τά πράγματα τοῦ κόσμου τόσο περισσότερο πλησιάζει τόν Θεό.
Νά μή λυπᾶσαι ὅταν συναντᾶς στενοχώριες καί δυσκολίες στή ζωή σου, γιατί ὅλ᾿ αὐτά γίνονται κατά παραχώρηση Θεοῦ, γιά τήν ψυχική σου ὠφέλεια. Ἀκόμη οὔτε τόν θάνατο νά φοβᾶσαι. Γιατί βλέποντας ὁ Θεός τήν ὑπομονή σου, θά σέ βοηθήσει νά φτάσεις στή νίκη, ἐκεῖ ὅπου θ᾿ ἀπολαύσεις τά αἰώνια ἀγαθά πού ἑτοίμασε γιά κείνους πού Τόν ἀγαποῦν ἀληθινά.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com

Θεοεγκατάλειψη

ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ Αρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη Πρωτοσυγκέλλου Ιεράς Μητροπόλεως Ιερισσού
Στο βίο και την διδασκαλία τού Οσίου Σιλουανού τού Αθωνίτου βλέπουμε τον Άγιο να επανέρχεται επανειλημένα στο θέμα της θεοεγκατάλειψης. Ομιλεί εκ πείρας καθώς επί δεκαπενταετία έζησε αυτή την φοβερή δοκιμασία. Με το βίωμα του μεταφέρει στη σύγχρονη εποχή, αυτή την Αγιογραφική και Πατερική διδασκαλία ιδιαίτερα απαραίτητη για τους αγωνιζόμενους χριστιανούς.
Πολλοί χριστιανοί ξεκινούν με ενθουσιασμό την πνευματική ζωή της αναγεννήσεως. Όμως στην πορεία, όταν συστέλλεται η θεία χάρις και επέρχεται καταιγίδα πειρασμών και δοκιμασιών, τα χάνουν. Προσεύχονται, επικαλούνται τον Θεόν, χωρίς καμμιά απάντηση. Απογοητεύονται, συγχύζονται, τα χάνουν. Η πίστη κλονίζεται. Οι αμφιβολίες περιτριγυρίζουν ώσπερ μέλισσαι.Αυτή η κατάσταση παρομοιάζεται με την πορεία τού Ισραηλιτικού λαού στην έρημο. Είναι μια πορεία σε μια έρημο απαρηγόρητη εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω (Ψαλμ. 62, 2).
Πρώτος ο ίδιος ο Κύριος πού εγκαταλήφθηκε από τον Θεόν ανέκραξε «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27, 46).Το ίδιο βίωμα έχουν οι μάρτυρες στους διωγμούς και οι όσιοι στην άσκηση της έρημου. Όλοι όμως συμφωνούν, ότι, όταν λέμε Θεοεγκατάλειψη, δεν έχουμε πλήρη εγκατάλειψη τού ανθρώπου από το Θεό. Απλώς ο Θεός μετά την πρώτη επίσκεψη, συστέλλει την Χάρι Του για να φανεί η διάθεση τού αγωνιστού χριστιανού.
Σ' αυτή την περίοδο ο χριστιανός χρειάζεται υπομονή, έντονη προσευχή και πνευματικό καθοδηγητή.Υπομονή, γιατί πρέπει να ξέρη ο αγωνιστής, ότι η κατάσταση αυτή είναι παροδική.Προσευχή, γιατί αυτή θα είναι πού θα τού δίνει τη δύναμη.Πνευματικό καθοδηγητή, γιατί ο πνευματικός πατέρας καθώς και οι εν Χριστώ συναγωνιστές αδελφοί είναι αυτοί πού θα μας στηρίξουν σ' αυτή τη περίοδο της πνευματικής δοκιμασίας.
Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος παρομοιάζει την κατάσταση της θεοεγκατάλειψης με τον ανικανοποίητο διψασμένο, όταν τον πάρουν από την πηγή τού νερού. Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην (Ματθ. 5, 6)• αυτός περισσότερο καίεται και ζητά να πιει και άλλο. Έτσι γίνεται και με την πνευματική δίψα, όταν σταματήσει να πίνει από την πηγή και δεν τον αφήνει να χορτάσει... Μ' αυτό τον τρόπο ο χριστιανός μπαίνει στην άσκηση και τον πόλεμο. Παλεύει και αγωνίζεται με τον ίδιο το σατανά.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, παρομοιάζει την Θεοεγκατάλειψη με τον αστέρα των Χριστουγέννων πού κρύφθηκε από τους Μάγους για να τους δοκιμάσει στην υπομονή και την ανδρεία τους. Ο Θεός φέρεται σαν την φιλότεκνη μητέρα, πού αφού προσφέρει την αγάπη της πλούσια στα παιδιά της, κρύπτεται και αφήνει τους πειρασμούς να έρχονται, καθώς κάμνει και η μητέρα πολλές φορές κρυπτόμενη από τα τέκνα της διά να δοκιμάσει την υπομονή και την γενναιοκαρδία τους, για να γίνουν άνδρες με τους πειρασμούς και τις θλίψεις και να μη παραμένουν πάντοτε νήπια.....Από την μικροψυχία και την ανυπομονησία σου συμπέρανε πώς στην αρετή είσαι βρέφος και νήπιος. Η μεγάλη ανδρεία τότε δοκιμάζεται, όταν σε υστερήσει η χάρις τού Θεού τις γλυκύτητές της και εσύ δεν μικροψυχήσεις ολότελα.Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής ονομάζει την Θεοεγκατάλειψη και οργή Κυρίου. Οργή Κυρίου είναι το σταμάτημα της χορηγείας των θείων χαρισμάτων, η οποία γίνεται σε κάθε νου, πού μετερίζεται στην ύλη και καυχιέται για τα καλά πού τού έδωσε ο Θεός, σαν να είναι δικά του. Στο νου πού υψηλοφρονεί, δίκαια επέρχεται οργή δηλ. εγκατάλειψη, πού ονομάζεται και παραχώρηση. Δηλ. παραχωρεί ο Θεός να ενοχλείται από τους δαίμονες, για νά συναισθανθεί την φυσική ασθένειά του και να γνωρίσει καλά τη θεία δύναμη και χάρη πού τον σκεπάζει και κατορθώνει κάθε αγαθό.Σκοπός της Θεοεγκατάλειψης κατά τον Άγιο Μάξιμο είναι η απόκτηση της ταπεινώσεως.Ο ιερός Χρυσόστομος δίνει μια άλλη άποψη της εγκατάλειψης τού ανθρώπου από το Θεό, όταν αυτός εγκαταλείπεται από τον άνθρωπο. Οι μακρύνοντες από σού απωλούνται (Ψαλμ. 72, 27).
Δεν είναι οι αμαρτίες σας πού σας χωρίζουν από μένα; (Ησ. 59, 2), ρωτάει ο Θεός. Ο Ωσηέ λέγει: ελησμόνησες τον νόμον τού Θεού σου και εγώ θα σε λησμονήσω (Ωσηέ 4, 6). Πολλοί θεωρούν ότι τους θυμάται ο Θεός, όταν πλουτούν. Γι αυτό και κλονίζονται την ώρα της δοκιμασίας και της εγκαταλείψεως. Δεν γνωρίζουν ούτε να ευγνωμονούν το Θεό, όταν τους πλουτίζει, ούτε να υπομένουν όταν τους στερεί. Η εγκατάλειψη τού Θεού είναι ένα είδος προνοίας. Μας εγκαταλείπει δι ολίγον για να απομακρυνθεί η ραθυμία και να γίνουν οι ράθυμοι σπουδαιότεροι.Και να κλείσομε με τον νεότερο λόγον τού Αγίου Σιλουανού, ο οποίος τονίζει ότι η Θεοεγκατάλειψη οδηγεί εις μετάνοιαν. Όταν εγκαταλείφθηκε ο ίδιος, τότε έλαβε την μεγάλη αποκάλυψη τού Κυρίου, «κράτει τον νουν σου εις τον Άδην και μη απελπίζου». Αυτός ο λόγος είναι αποκαλυπτικός λόγος τού Χριστού, στα αποκαλυπτικά χρόνια μας.
Την ώρα της θεοεγκατάλειψης ο άνθρωπος φθάνει στον Άδη. Ζει στιγμές της κολάσεως. Συνειδητοποιεί, ότι είμαι χαμένος. Αλλά εκείνη την ώρα ανατέλλει η Ελπίδα, ο Ήλιος της δικαιοσύνης, πού μακάρι να ανατέλλει φωτοβόλος σ' όλες τις ψυχές πού δοκιμάζουν την θεοεγκατάλειψη.

http://www.egolpion.com/E4A16059.el.aspx