Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Η πιο φοβερή αποκάλυψη




ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΔΕΙΝΑ
ΑΠΟ ΝΕΟ - ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΜΟΤΟΒΙΛΩΦ

Η πιο φοβερή αποκάλυψη:


Είπε επίσης, ο Σεβασμιώτατος, και το έξης: «Να πείτε στον πατέρα Βαρλαάμ να συνεχίσει να διαβάζει
τους εξορκισμούς και να αναγκάσει το δαιμόνιο να πει το όνομα του, ποιος είναι και με ποιο τρόπο μπήκε
μέσα σας». Ταυτόχρονα ο Σεβασμιώτατος έδωσε εντολή να προσεύχονται για μένα σ’ όλες τις εκκλησίες της
επαρχίας του.
Μετά από δώδεκα μέρες, από τότε που άρχισαν να διαβάζουν τους εξορκισμούς, το δαιμόνιο άρχισε
να κλαίει. Στην αρχή νόμιζα ότι κλαίω εγώ ο ίδιος, αλλά με τη χάρη του Θεού είδα ότι δεν κλαίω εγώ αλλά
κλαίει κάποιος άλλος μέσα μου, και αυτός ο κάποιος δεν ήταν άνθρωπος. Εκείνος είπε το εξής:
-Ταλαίπωρος εγώ. Ο ίδιος ο Θεός με άφησε να μπω εδώ. Είμαι ο Αβαδδών, είμαι αυτός που θα
ζω μέσα στον Αντίχριστο. Τι με ρωτάς πότε και πως μπήκα μέσα του; Ο Μητροφάνης τα είπε όλα
στον Αντώνιο. Τι άλλο θέλει εκείνος από μένα; (από τη σελ. 73)
{Εφ’ όσον ο Μοτοβίλωφ άντεξε ένα τόσο φοβερό πνεύμα, είναι προφανές ότι με τη βοήθεια του
Θεού και με τη μεσολάβηση των Αγίων, όλες οι δαιμονικές επιβουλές μπορούν να εξουδετερωθούν.
Αρκεί να το θέλει ο άνθρωπος. Δυστυχώς όμως ο Αντίχριστος δεν θα το θέλει, και θα ερημώσει την
ανθρωπότητα (σαν «βδέλυγμα της ερημώσεως» που είναι) με την κακοποιό δράση των δαιμόνων με τους
οποίους θα συμμαχήσει, μέχρι να βληθεί μαζί τους στη Κόλαση (την οποία κάποιοι “μοντέρνοι θεολόγοι”
θεωρούν ανύπαρκτη, ενώ οι της σύγχρονης σατανικής μουσικής μάλλον διασκεδαστική)}.
Στάρετς Σεραφείμ του Σαρώφ:
-Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: «Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου
φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μου είπε ότι
στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά
συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε
να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολουθήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο,
αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου
επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο
σας». (από τις σελ. 102-103)
{Είναι φανερό ότι όταν όλο και περισσότεροι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν στέκονται στο ύψος τους,
όταν ο σατανισμός προωθείται από τους πολιτικούς και τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, όταν η επιστήμη έχει
υποδουλώσει τον κόσμο με την χρήση της τεχνολογίας για την παρακολούθηση – ποδηγέτηση της ζωής του
και την καταστροφή του περιβάλλοντος, και όταν οι περισσότεροι ενδιαφέρονται για τους μύθους μάλλον
παρά για την Αλήθεια, οι πιστοί άνθρωποι των εσχάτων καιρών μας, πρέπει να είναι ιδιαίτερα
προσεκτικοί και υπομονετικοί, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Τότε παρόλο που θα ζουν μέσα στον
κόσμο, ο οποίος κείται εν τω πονηρώ, και παλεύοντας με τις δυνάμεις της πονηρίας, μέσα και έξω τους, με
τη χάρη του Θεού θα μπορούν να σωθούν. Και μάλιστα θα φτάνουν σε μέτρα ανάλογα των θεαρέστου ζωής
μοναχών, όπως είπε ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ στον Μοτοβίλωφ}:
«…Στο πρόσωπο σας Εκείνος ήθελε να δείξει και αυτό τον τρόπο της σωτηρίας, για να
είναι και οι άνθρωποι που ζουν μέσα στον κόσμο κοινωνοί ίδιων χαρισμάτων του Αγίου
Πνεύματος, όπως και οι μοναχοί, αν σηκώσουν μέχρι τέλους τους κόπους, τους αγώνες, τα
βάσανα και τις θλίψεις για τον Χριστό...» (από τη σελ. 106)
{Ο Νικόλαος Μοτοβίλωφ εκοιμήθη σε μια εποχή που αισθανόταν όλο και περισσότερο το κοσμικό
(δαιμονικό, Αντίχριστο) πνεύμα να αυξάνει, και για το λόγο αυτό είχε αυξήσει τα προσκυνήματά του σε
μακρινά μέρη της Ρωσίας. Ένα μήνα πριν κοιμηθεί, η βασίλισσα του Ουρανού του εμφανίστηκε σε όνειρο,
και του υποσχέθηκε ότι σύντομα θα τον οδηγούσε στα ουράνια σκηνώματα και θα του γνώριζε άγνωστους
Αγίους.}
Σημ. ΛΜΔ: Τα μέσα σε αγκύλες είναι σχόλια δικά μου. Για όποιον διαβάσει όλο το βιβλίο, θέλει προσοχή κάποιο
σημείο, το αναφερόμενο στα μέρη της ψυχής, διότι αποδίδεται με μια ακραία διατύπωση, η οποία πρέπει να
λαμβάνεται σαν επεξηγηματική του ότι ο άνθρωπος αποτελείται από λογική ψυχή και σώμα, και όχι σαν ανταγωνιστική
έννοια, όπως περιαυτολογώντας το εμφανίζει ο Μοτοβίλωφ. Όμως η διατύπωση αυτή του βιβλίου, δεν έχει σχέση με
την αιρετική του Απόστολου Μακράκη. Δείτε τι αναφέρει ο Άγιος Νεκτάριος για το θέμα αυτό, ο οποίος είναι
σύγχρονος Άγιος, μεταγενέστερος της εποχής του Μοτοβίλωφ, και άριστος γνώστης όλων των συναφών πατερικών
εργασιών. www.imdleo.gr

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Δαιμονικές εμφανίσεις

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΔΕΙΝΑ
ΑΠΟ ΝΕΟ - ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΜΟΤΟΒΙΛΩΦ

Δαιμονικές εμφανίσεις

Μετά απ’ αυτό άρχισαν φανερά να μου εμφανίζονται οι δαίμονες και να προσπαθούν να με
φοβερίσουν. Γι’ αυτό τον λόγο ο Σεβασμιώτατος Αντώνιος μου έδωσε ευλογία να κοινωνώ και δύο και τρεις
φορές τη βδομάδα. Μου έδινε συνέχεια να τρώω πρόσφορα και να πίνω τον αγιασμό των Θεοφανείων... Μου
είπε επίσης να αντιγράψω ολόκληρο το Ευαγγέλιο το κατά Ιωάννην, γιατί, όπως είπε, ο άγιος Ιωάννης είναι ο
κατ’ εξοχήν Απόστολος που έχει τη δύναμη και την εξουσία να διώχνει τα δαιμόνια και να καταστρέφει τις
μηχανορραφίες τους. Αυτή τη δύναμη του έδωσε ο Χριστός γιατί ήταν ο πιο στενός φίλος Του και ο πιο
αγαπητός μαθητής.
Μια μέρα, όταν εγώ ασχολιόμουν με την αντιγραφή του Ευαγγελίου του αγίου Ιωάννου, μου
παρουσιάστηκε δαίμονας με τη μορφή ενός γνωστού μου επισκόπου με την αρχιερατική του στολή και μου
είπε να σταματήσω να το κάνω. Μου είπε επίσης να τον υπακούω σε όλα γιατί, δήθεν, είναι μητροπολίτης και
έχει τόση αγιότητα που μπόρεσε σαν τον Χριστό να μπει μέσα στο δωμάτιο με κλειστές πόρτες. Τον κοίταξα
προσεκτικά και κατάλαβα ότι είναι όλος γεμάτος κακία και μίσος.
Έκανα επάνω μου το σημείο του Σταυρού. Εκείνος όμως εξακολουθούσε να στέκεται μπροστά μου.
Μου είπε, περιφρονητικά, ότι δεν φοβάται το Σταυρό. «Ψέματα λες, απάντησα εγώ στον δαίμονα, δεν είσαι ο
μητροπολίτης που γνωρίζω. Καταλαβαίνω ότι είσαι δαίμονας, μη μου λες ότι δεν φοβάσαι τον Τίμιο και
Ζωοποιό Σταυρό του Χριστού, με τη δύναμη Του θα σε εξαφανίσω».
Δεν ξέρω που βρήκα θάρρος. Σηκώθηκα από τη θέση μου και τον πλησίασα. Άρχισα να τον
σταυρώνω απ’ όλες τις πλευρές. Ξαφνικά ο δαίμονας μπροστά στα μάτια μου άλλαξε μορφή και
εξαφανίστηκε, κάνοντας φοβερό θόρυβο και σκορπώντας σπινθήρες προς όλες τις κατευθύνσεις. Εγώ
νόμιζα ότι θα πεθάνω από τον φόβο μου. Έτσι όπως ήμουν με ελαφρά ρούχα, παρ’ όλο που ήταν ένδεκα το
βράδυ, ήταν Νοέμβριος μήνας και έξω είχε χιόνι, έτρεξα στον δεσπότη μου.
-Τι έχετε; με ρώτησε ο Αρχιεπίσκοπος μόλις με είδε. Του τα διηγήθηκα όλα και τον παρακάλεσα να με
φιλοξενήσει προσωρινά στο σπίτι του. Εκείνος απάντησε:
«Για χάρη σας είμαι έτοιμος να κάνω όλα όσα θέλετε. Να ξέρετε, όμως, ότι ο εχθρός διάβολος ακόμα και στο
ναό, την ώρα της Θείας Λειτουργίας πειράζει τους λειτουργούς του Θεού. Μη νομίζετε ότι εδώ στο σπίτι μου
θα μπορέσετε να κρυφθείτε απ’ αυτόν. Το καλύτερο που θα μπορούσατε να κάνετε σ’ αυτή την περίπτωση
είναι, να προσεύχεστε στην Παναγία...»

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Το ακοίμητο σκουλήκι



ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΔΕΙΝΑ
ΑΠΟ ΝΕΟ - ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΜΟΤΟΒΙΛΩΦ

Το ακοίμητο σκουλήκι


«Αυτό κράτησε μόνο τριάντα έξι ώρες, και όμως αυτό το βάσανο ήταν χίλιες φορές χειρότερο από
τα δύο προηγούμενα, και μέχρι τώρα δεν μπορώ να καταλάβω πως το άντεξα, αν και είχα την βοήθεια του
Θεού. Αυτό το βάσανο είναι το χειρότερο απ’ όλα τα βάσανα στον κόσμο. και αν αυτό, τότε, που κράτησε
περίπου τριάντα έξι ώρες ή λίγο παραπάνω, πάντως όχι πάνω από πενήντα, μου φάνηκε τόσο ανυπόφορο,
τότε τι να πω για εκείνη την κατάσταση που θα υπάρχει στην Κόλαση, στο αιώνιο σκότος, όπου δεν υπάρχει η
βοήθεια του Θεού και οι ψυχές ξέρουν ότι αυτή η κατάστασή τους είναι αιώνια, και δεν μπορεί να αλλάξει!!!
Φανταστείτε ότι μέσα σας υπάρχουν εκατομμύρια σκουλήκια και σκνίπες που τρώνε από μέσα
τη σάρκα σας και κάθε στιγμή είναι έτοιμα να βγουν στην επιφάνεια και να σκεπάσουν το σώμα σας. Τα
βλέπετε με τα μάτια σας, μπορείτε να τα αγγίξετε αλλά δεν μπορείτε να απαλλαχθείτε απ’ αυτά. Σκεφτείτε ότι
όλα όσα αγγίζετε αμέσως γεμίζουν σκουλήκια τα όποια βλέπετε μόνο εσείς. Δεν μπορείτε να πίνετε και να
τρώτε γιατί θα πίνετε και θα τρώτε μόνο σκουλήκια. Φανταστείτε όλα αυτά και τότε εν μέρει θα μπορέσετε να
καταλάβετε τι σημαίνει το ακοίμητο σκουλήκι και τι βάσανα είχα δοκιμάσει μέσα σ’ αυτές τις τριάντα έξι ή
πενήντα ώρες που μου φάνηκαν ολόκληροι αιώνες. Παρά λίγο να πέθαινα της πείνας γιατί τίποτα δεν
μπορούσα να τρώω και να πίνω από αηδία...»
«Αυτό σημαίνει το ακοίμητο σκουλήκι, το τρομερό αιώνιο βάσανο», μου είπε η ίδια ιερή και
μυστική φωνή, φωνή μιας αόρατης ύπαρξης που με αγαπούσε και σπλαχνιζόταν πολύ, που ήταν τότε κοντά
Μαρτυρία για τα αιώνια δεινά σελ. 4 / 5
Νικόλαος Μοτοβίλωφ (1808-1879)
μου, φωνή που πάντα μου έδινε παρηγοριά. Αυτή μου εξήγησε λεπτομερώς τι σημασία έχουν τα βάσανα που
δοκιμάζω.
Μόνο στον Σεβασμιώτατο Αντώνιο βρήκα μετά απ’ όλα αυτά τα βάσανα τροφή χωρίς σκουλήκια - ένα μήλο
που εκείνος μου έδωσε με τα εξής λόγια: «Όλα τώρα εκπληρώθηκαν, μη στενοχωριέστε, ο Κύριος θα σας
ελεήσει. Αλλά όταν Αυτός μου φανέρωσε αυτά που θα έπρεπε να δοκιμάσετε και τα βάσανα που σας
περιμένουν, τότε το πνεύμα μου ταράχτηκε και σκέφτηκα: “Πώς θα γίνει αυτό; Είναι δυνατόν να το αντέξει
ένας άνθρωπος;” - και ο Κύριος μου απαντούσε: «Θα το αντέξει: «Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατον εστί,
παρά δε Θεώ πάντα δυνατά εστί» (Ματ. 19, 26). Έτσι έπλασα Εγώ τον Μοτοβίλωφ, ώστε να μπορέσει να τα
αντέξει όλα. και όχι μόνο αυτά που πέρασε. Αυτός θα τηρήσει το θέλημα μου μέχρι τέλους... και τότε Εγώ
θα τον ευλογήσω και “ευλογών ευλογήσω... και πληθύνων πληθυνώ...”
το έλεος Μου πάνω σ’ αυτόν (βλ. Γεν. 22, 17) ώστε δεν θα μπορέσουν να
το πιστέψουν όσοι το δουν. Τότε θα πραγματοποιηθούν και τα λόγια
που είπα Εγώ στον άγιο Μητροφάνη και τα οποία εσύ μετέφερες στον
Μοτοβίλωφ, εννοώ το έλεος και την ευλογία Μου, που του είχα
υποσχεθεί».
-Εγώ, συνέχισε ο Σεβασμιώτατος, τόλμησα να ρωτήσω τον Κύριο:
Είναι δυνατόν να υπάρχουν άλλα φοβερότερα απ’ αυτά τα τρία
βάσανα;
-Ναι, υπάρχουν, μου απάντησε ο Κύριος. Αλλά και αυτά για χάρη
Μου θα τα αντέξει ο Μοτοβίλωφ, γιατί είμαι μαζί του, και θα κάνω ότι
ο Πατέρας μου ευδόκησε να γίνει. Σε όλα αυτά θα βοηθήσει τον
Μοτοβίλωφ το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο από τον Πατέρα εκπορεύεται
και σε Μένα αναπαύεται....
-Και τι είναι αυτά τα βάσανα; τόλμησα εγώ να ρωτήσω τον Κύριο....
-Θα το δεις αργότερα, μου απάντησε ο Κύριος, γιατί δεν θέλω τίποτα να
κρύψω από σένα, διότι αγαπάς Εμένα και την Παναγία Μητέρα Μου.

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Η αίσθηση του κρύου του Ταρτάρου

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΔΕΙΝΑ
ΑΠΟ ΝΕΟ - ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΜΟΤΟΒΙΛΩΦ

Η αίσθηση του κρύου του Ταρτάρου.

«Λίγες μέρες μετά - δεν θυμάμαι πόσες ακριβώς και δεν θέλω να λέω ψέμα όταν πρόκειται για την
αλήθεια του Θεού - άρχισα να κρυώνω τόσο πολύ που καλύτερα να πω πως δεν ήταν κρύο αυτό που
αισθανόμουν αλλά παγωνιά. Ανέβαινα πάνω σε αναμμένη σόμπα αλλά ούτε εκεί δεν μπορούσα να ζεσταθώ.
Πήγαινα και στεκόμουν μπροστά στο αναμμένο τζάκι αλλά ούτε αυτό με βοηθούσε. Αλλά το πιο άσχημο και
το πιο τρομερό ήταν το ότι η ίδια φωτιά δεν με έκαιγε, σαν να έχασε αυτή για μένα την καυστική της δύναμη
και δεν μπορούσε να κάψει την σάρκα μου που ήταν σαν πάγος. Αν, για παράδειγμα, έβαζα το χέρι μου πάνω
στα αναμμένα κάρβουνα και το κρατούσα αρκετή ώρα, η φωτιά όχι μόνο δεν το έκαιγε αλλά ούτε το
θέρμαινε, μόνο το μαύριζε με καπνιά.
Όταν το άκουσε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος με ρώτησε: «Είναι αλήθεια ότι δεν σας
καίει η φωτιά; Θα ήθελα μόνος μου να το δω!». «Ορίστε, του είπα, δυστυχώς για μένα αυτό είναι αλήθεια,
διότι όχι μόνο δεν μπορώ για λίγο να ζεσταθώ αλλά ούτε αισθάνομαι θερμότητα, όταν βάζω το χέρι μου
στην φωτιά». Έφεραν ένα κερί. Εγώ δεκαπέντε λεπτά κρατούσα το χέρι μου πάνω στο κερί και αυτό όχι
μόνο δεν κάηκε αλλά ούτε ζεστάθηκε, μόνο μαύρισε από καπνιά.
Αυτή η κατάσταση, που αισθανόμουν ανυπόφορο κρύο και ήμουν σαν ένα κομμάτι πάγου, κράτησε δύο
εικοσιτετράωρα. Θα έλεγα ότι δεν ξέρω πως το άντεξα αν δεν έβλεπα πραγματικά ότι ο ίδιος ο Κύριος και
Θεός με βοηθούσε με την ευσπλαχνία Του να αντέξω αυτό το ανυπόφορο μαρτύριο.
Όπως και πριν η ίδια αόρατη ιλαρή, τρυφερή και γεμάτη αγάπη φωνή, μου εξηγούσε ότι αυτή η παγωνιά που
αισθάνομαι είναι το αιώνιο κρύο των Ταρτάρων, του Κάτω Κόσμου όπου δεν υπάρχει θέρμη... Αυτό το
διδάσκει η Αγία του Θεού Εκκλησία, όμως το αρνούνται οι μοντέρνοι θεολόγοι, και γι’ αυτό το λόγο τα
Τάρταρα θα είναι κατεξοχήν ο δικός τους κλήρος στην μέλλουσα ζωή....
Μετά ο Σεβασμιώτατος Αντώνιος μου είπε να κοινωνήσω πάλι των Αχράντων και Ζωοποιών
Μυστηρίων του Κυρίου, «οίς ζωούται και θεούται πας ο τρώγων Σε και πίνων εξ ειλικρινούς καρδίας» (από
την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως) με πίστη και αγάπη, όπως είπε. Αυτά τα Ζωοποιά Μυστήρια
καταστρέφουν την εξουσία του διαβόλου πάνω στον άνθρωπο και τον καθαρίζουν όλο, και την ψυχή και το
σώμα, αν υπάρχει γι’ αυτό, θέλημα του Θεού Παντοκράτορα.
Δεν τελείωσαν όμως εδώ τα βάσανα μου, τα όποια η πρόνοια του Θεού μου έδωσε να δοκιμάσω για να
καταλάβω τι είναι τα αιώνια βάσανα. Μετά από τρεις ή τέσσερις ήμερες, της γλυκύτατης θείας παρηγοριάς
και ανακούφισης, ήλθε και η τρίτη δοκιμασία». (από τις σελ. 67 - 69)

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Η αίσθηση της γέεννας του πυρός

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΔΕΙΝΑ
ΑΠΟ ΝΕΟ - ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΜΟΤΟΒΙΛΩΦ

{Είναι θέλημα Θεού να πληροφορηθεί ο κόσμος μας, των εσχάτων καιρών, την αίσθηση των βασάνων
που θα έχουν όσοι καταδικασθούν στα αιώνια δεινά, και πως θα συμμετέχουν σ’ αυτά όχι μόνο με την
ψυχή, αλλά και με το σώμα τους. Για τον λόγο αυτό παραθέτομε περικοπές από το νέο-ανακαλυφθέν
χειρόγραφο του Νικολάου Μοτοβίλωφ (1808-1879), με περιεχόμενο την αυτοβιογραφία του, στο οποίο
υπάρχουν πράγματι πολλές αποκαλύψεις για τα χρόνια μας και για αυτά που έρχονται.
Στο βιβλίο «Αποκαλυπτικό υπόμνημα», έκδοση Ορθοδόξου
Κυψέλης Δεκ. 2005, ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ο άγιος Αντώνιος του
Βορόνεζ και άλλοι άγιοι, εξηγούν στον ίδιο το Μοτοβίλωφ αλλά έμμεσα
και σε μας, ότι οι πιστοί άνθρωποι των εσχάτων καιρών θα πάσχουν,
δυστυχώς, οι περισσότεροι από ψυχικές ασθένειες δαιμονικής
προέλευσης, που θα είναι ανακατεμένες με θεϊκές πνευματικές
παρακλήσεις μέσα στην ζωή τους. Κανείς από τους άλλους ανθρώπους
δεν θα μπορεί να ξεδιακρίνει τι είναι εκ Θεού και τι όχι. Όσοι
υπομείνουν αυτή την κατάσταση, με τρόπο θεάρεστο, θα σωθούν. Ο
ίδιος ο Κύριος αποκάλυψε στον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ ότι, αν και
δεν οφειλόταν αυτό σε αμαρτίες του Μοτοβίλωφ, παραχώρησε να
ενοικήσει σ’ αυτόν, για ένα διάστημα, ένα πολύ ισχυρό δαιμονικό
πνεύμα, για να γίνει τύπος των ανθρώπων του μέλλοντος, που θα
πάσχουν με παρόμοιο τρόπο. Αυτό το πονηρό πνεύμα δημιούργησε
καταστάσεις Κολάσεως, που έζησε και περιγράφει ο ίδιος ο παθών
Μοτοβίλωφ, ο οποίος όμως δεχόταν κατά διαστήματα θεϊκή παρηγοριά।}

Η αίσθηση της γέεννας του πυρός.

«Μετά ο άγιος Μητροφάνης έδωσε εντολή στον Επίσκοπο Αντώνιο να με διαβάζει, πράγμα πού αυτός
ανέθεσε στον πνευματικό του, τον πατέρα Βαρλαάμ. Αλλά πρώτα απ’ όλα μου είπαν να κάνω αγιασμό και να
διαβάσω παράκληση στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Παρακάλεσε να το κάνει ο εφημέριος του ναού των Αγίων
Αρχαγγέλων. Και όταν τελειώσαμε την παράκληση και τον αγιασμό ο δαίμονας άρχισε τόσο πολύ να με
καίει που στην επιδερμίδα μου άρχισε να εμφανίζεται η καπνιά, ώστε αναγκαζόμουν να αλλάζω συχνά,
επειδή τα ρούχα μου γρήγορα γίνονταν μαύρα. Η καπνιά έβγαινε μαζί με τον ίδρωτα γι’ αυτό έπρεπε πολλές
φορές την ημέρα να πλένω το πρόσωπο μου, γιατί αλλιώς γινόμουν σαν Αιθίοπας». (από τη σελ. 61)
«Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψω και δεν μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου τα βάσανα
που υπέφερα, που ήταν σαν τα αιώνια βάσανα. Αυτά κράτησαν τρεις μέρες και τρεις νύχτες, και δεν θα τα
άντεχα αν δεν μου έδινε δύναμη ο Θεός. Όλα αυτά τα τρία εικοσιτετράωρα δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι.
Έπρεπε να τρώω και να πίνω λόγω της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης που δεν μπορεί να ζει χωρίς τροφή
και νερό. Όμως αυτά που έτρωγα και έπινα χάνονταν μέσα μου σαν μέσα στην άβυσσο και αισθανόμουν
νηστικός, και όλο αυτό τον καιρό κάποιος αόρατος αλλά καλός και πολύ συμπαθητικός μου μιλούσε με
τρυφερή και ήρεμη φωνή. Και τώρα που γράφω αυτά, στις 12 Αυγούστου του 1861, την παραμονή της
ανακομιδής των τιμίων λειψάνων του αγίου Τύχωνα του Ζαντόνσκ, μου φαίνεται πως ήταν η φωνή του
μεγάλου Γέροντα πατρός Σεραφείμ, ο όποιος συχνά εμφανιζόταν στον Επίσκοπο Αντώνιο για να τον
καθοδηγεί {για τη σωτηρία του Μοτοβίλωφ εννοείται, και τη θεραπεία του}...» (από τη σελ. 62)
«Αυτά είναι τα βάσανα που θα προκαλεί η άσβεστη φλόγα της Κολάσεως η οποία θα καίει τους
αμαρτωλούς χωρίς οι ίδιοι να καίγονται. Απ’ αυτή την φλόγα υπέφερε ο πλούσιος (του Ευαγγελίου) και
αυτή του προκαλούσε δίψα που δεν μπορούσε να ικανοποιήσει, γι’ αυτό και παρακαλούσε τον φτωχό
Λάζαρο, που στην γήινη ζωή του ήταν φτωχός, όμως στη ζωή του μέλλοντος αιώνα ήταν πλούσιος και
αναπαυόταν στους κόλπους του Αβραάμ. Τον παρακαλούσε ο πλούσιος να του δώσει έστω και μία σταγόνα
νερό να δροσιστεί, αλλά αυτό ήταν αδύνατον διότι όταν ζούσε στη γη δεν φρόντισε να τηρήσει τις εντολές
του Κυρίου και να φυλάξει το νόμο του Θεού. Αφού δεν το έκανε σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή, γι’ αυτό και
στερήθηκε των αγαθών της ζωής του μελλοντικού αιώνα. Εδώ στη γη σπέρνουμε καλό και κακό, ενώ εκεί θα
είναι ο καιρός να μαζέψουμε τους καρπούς, και ο καθένας θα λάβει αυτά που του αξίζουν. Τώρα ο Θεός μου
δίνει να δοκιμάσω τι στην πραγματικότητα θα είναι η φλόγα της Κολάσεως. Εγώ, άνθρωπος που έχει πτυχίο
πανεπιστημίου, πρέπει να το δοκιμάσω στον εαυτό μου για να πω κάποτε στους συναδέλφους μου τους
Μαρτυρία για τα αιώνια δεινά σελ. 2 / 5
Άγιος Αντώνιος του Βορόνεζ
(1773-1846)
επιστήμονες, ιδίως σ’ αυτούς που σπουδάζουν σε θεολογικές σχολές και
ετοιμάζονται να γίνουν κληρικοί, αρχιμανδρίτες και ιεράρχες, να τους πω, ότι
τα βάσανα που θα προκαλεί η φλόγα της κολάσεως δεν θα είναι μόνο βάσανα
συνειδήσεως. Όχι μόνο από λύπη και ντροπή για τις αμαρτίες τους θα
υποφέρουν οι αμαρτωλοί αλλά και από πραγματικούς σωματικούς πόνους.
Διότι κατά την ανάστασή μας από τους νεκρούς εμείς θα λάβουμε την ίδια
σάρκα που έχουμε και τώρα, που λάβαμε από την μητέρα μας και τον πατέρα
μας... (από τη σελ. 63)
«Ψέματα λένε οι μοντέρνοι θεολόγοι {αναφέρεται στους Ρώσους, αν
και άρχισαν να εμφανίζονται και στην Ελλάδα τέτοιες ιδέες}, ότι δεν θα
αναστηθούμε με την ίδια σάρκα, και μ’ αυτά που λένε καταστρέφουν τους
ανθρώπους που δεν είναι σταθεροί στην πίστη. Και αν αυτοί οι θεολόγοι δεν
μετανοήσουν δημόσια για να διορθωθούν και να επιστρέψουν στην αληθινή
πίστη και οι άνθρωποι τους οποίους αυτοί έχουν αποπλανήσει, τότε οι ίδιοι
αυτοί οι θεολόγοι θα δοκιμάσουν ίδια με τα δικά μου ή και χειρότερα βάσανα.
Μέσα μου φλεγόταν η φλόγα της Κολάσεως αλλά εγώ δεν καιγόμουν. Όμως
για να είναι φανερά τα σημεία, έκανε ο Θεός, για να καταλαβαίνουν οι
άνθρωποι ότι η φλόγα αυτή είναι πραγματική, να βγάζει το σώμα μου καπνιά...»
«Όλα αυτά τα διηγήθηκα λεπτομερώς στον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο και αυτός μου έδωσε την έξης
εντολή: να τα φυλάξω αυτά στην καρδιά μου και να τα αποκαλύπτω μόνο σ’ εκείνους που φοβούνται τον
Κύριο έως ότου έλθει ο καιρός να γίνουν αυτά γνωστά σ’ όλο τον κόσμο {και ήρθε τώρα με την εύρεση
του χειρογράφου}. Αναφέρω και τον λόγο του που μου έλεγε συχνά, σχετικά μ’ αυτή την υπόθεση: “Μήπως ο
Κύριος που έκανε τόσα θαύματα στην ζωή σας και σας έδωσε τόσες αποκαλύψεις το έκανε μόνο για σας, να
στερεωθείτε στην πίστη; Εσείς και χωρίς αυτά θα ήσασταν πιστός σ’ Αυτόν και θα μπορούσατε να σωθείτε.
Όλα αυτά χρειάζονται για τον κόσμο, για να πειστούν οι άνθρωποι ότι ο Ιησούς Χριστός και χθες και
σήμερα είναι ίδιος και στους αιώνες. Ότι το Πνεύμα του Θεού που παλιά ενεργούσε στους εκλεκτούς του
ενεργεί και σήμερα και μοιράζει σ’ όποιον θέλει τα χαρίσματα Του. Όλα αυτά σας τα έδωσε ο Θεός όχι μόνο
για τον εαυτό σας αλλά και για να τα κάνετε φανερά σ’ όλο τον κόσμο. και όταν εγώ δεν θα βρίσκομαι πια
στη ζωή, και έλθει ο καιρός να σταματήσουν τα βάσανα σας, να τα αποκαλύψετε για την δόξα του Θεού
και την ωφέλεια όλων αυτών που επιζητούν την σωτηρία τους και όχι μόνο αυτών αλλά και εκείνων
των ανθρώπων που δεν φροντίζουν για την σωτηρία τους ή δεν ξέρουν τι είναι η σωτηρία, γιατί ο
Κύριος μας Ιησούς Χριστός φανέρωσε τον εαυτό Του και σ’ εκείνους που δεν Τον αναζητούσαν”. Αυτό
λοιπόν, κάνω τώρα σύμφωνα με την εντολή του».
«Συνεχίζω την διήγηση μου. Προς το τέλος του τρίτου εικοσιτετραώρου αυτή η φλόγα της γέεννας
που φλεγόταν μέσα μου χωρίς να καίγομαι έγινε τόσο ισχυρή που τα κόκαλα μου άρχισαν να τρίζουν. Εγώ
αλαφιασμένος έτρεξα στον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο. Θα χαθώ για πάντα, του είπα, αν δεν μου δώσετε λίγη
ανακούφιση, χάνω τα λογικά μου και φοβάμαι να μην αυτοκτονήσω. Aν δεν με βοηθήσετε θα πεθάνω εδώ
κάτω στα πόδια σας, γιατί τα κόκαλά μου και όλα τα σωθικά μου τα τρώει η φλόγα της Κολάσεως.
Εκείνος με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο καλωσύνη και μου είπε: “Όλοι μας είμαστε καλοί στο να αμαρτάνουμε,
όμως για να μετανοήσουμε δεν έχουμε όρεξη. Η μετάνοια δεν είναι μια απλή εξομολόγηση των αμαρτιών
μας. Μετάνοια σημαίνει να υπομένουμε τα πάντα μέχρι να τις εξαλείψουμε, έως "τον έσχατον κοδράντην"
(Ματ. 5, 26), όπως είπε ο Σωτήρας”.
Έχασα την τελευταία ελπίδα, τα πόδια μου λύγισαν, έχασα την ισορροπία μου και παρά λίγο να έπεφτα
κάτω, αν δεν με κρατούσε ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος. “Τι να κάνουμε, μου είπε, τα βάσανα σας είναι
φοβερά, τουλάχιστον να μην απελπίζεστε αλλά να ελπίζετε στην βοήθεια της Παναγίας, στις πρεσβείες Της.
Θυμηθείτε όσα είχε κάνει για σας, είναι δυνατόν μετά από τόσες ευεργεσίες να σας αφήσει χωρίς παρηγοριά;
ο Κύριος σπλαχνίζεται τους αμαρτωλούς που μετανοούν και μέσω Αυτής Τον ικετεύουν για την άφεση των
αμαρτιών τους”.
Μετά μου έφερε ένα μεγάλο ποτήρι κρασί και μου έδωσε να το πιω με τα εξής λόγια: “Είναι από τον
άγιο Μητροφάνη”. Το ήπια. Η φλόγωση που αισθανόμουν μέσα μου θα έπρεπε να δυναμώσει, αν ήταν μια
φυσική φλόγωση, εγώ όμως αντίθετα αισθάνθηκα μέσα μου μια γλυκιά δροσούλα και ανακούφιση. η φλόγα
άρχισε να εξασθενεί και οι πόνοι υποχώρησαν. ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος είπε: “Να πάτε τώρα στον πατέρα
Βαρλαάμ, να του εξομολογηθείτε όλες τις αμαρτίες σας και αύριο να κοινωνήσετε των Ζωοποιών Μυστηρίων
του Κυρίου”.
Μαρτυρία για τα αιώνια δεινά σελ. 3 / 5
Στην εξομολόγηση αισθανόμουν τα κόκαλά μου να σπάζουν και τα άκρα μου, χέρια και πόδια, να
αποχωρίζονται από το υπόλοιπο σώμα μου. Αναγκάστηκα να κρατάω με τα χέρια μου το στομάχι, γιατί μου
φαινόταν καθώς περπατούσα, ότι έχει ανοίξει η κοιλιά μου και τα σπλάχνα μου θα πέσουν κάτω.
Όταν, στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, πήγα να κοινωνήσω, το δεξί μου χέρι έκανε μια απότομη κίνηση,
σαν να το έσπρωξε κάποια δύναμη, και παρά λίγο να χτυπήσω το άγιο Ποτήριο με τα Άχραντα Μυστήρια που
κρατούσε στα χέρια του ο Ιερομόναχος ο όποιος με κοινωνούσε. Μετά την Θεία Κοινωνία τρεις - τέσσερις
μέρες αισθανόμουν ανακούφιση. Συνέχιζαν να διαβάζουν τους εξορκισμούς διότι ο δαίμονας δεν έλεγε το
όνομά του». (από τις σελ. 64 - 67)

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Μετάνοια καί ἐξομολόγηση κατά τόν Γέροντα Πορφύριο




Η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

Μετάνοια -Ἐξομολόγηση


Ἡ θεραπεία τοῦ ἀσθενοῦς πνευματικά ἀνθρώπου ἀρχίζει μέ τήν μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση. Ὁ Γέροντας Πορφύριος τόνιζε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπαλλάσσεται ἀπό τό κακό μέ τήν βίωση τοῦ φιλανθρωποτάτου μυστηρίου τῆς μετανοίας. Ἔλεγε: «Δέν ὑπάρχει ἀνώτερο πράγμα ἀπ’ αὐτό πού λέγεται μετάνοια καί ἐξομολόγηση. Αὐτό τό μυστήριο εἶναι ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Μ’ αὐτό τόν τέλειο τρόπο ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπ’ τό κακό. Πηγαίνομε, ἐξομολογούμαστστε, αἰσθανόμαστε τή συνδιαλλαγή μετά τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ἡ χαρά μέσα μας, φεύγει ἡ ἐνοχή. Στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει ἀδιέξοδο, γιατί ὑπάρχει ὁ ἐξομολόγος, πού ἔχει τήν χάρι νά συγχωρεῖ. Μεγάλο πράγμα ὁ πνευματικός!
Ἐγώ ἀπό μικρός τό εἶχα- καί τώρα ἀκόμη. Ὅταν συνέβαινε νά ἁμαρτήσω, τό ἐξομολογιόμουνα καί μοῦ ἔφευγαν ὅλα. Πετοῦσα ἀπό τή χαρά μου. Εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀδύνατος· καταφεύγω στήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, σώζομαι, γαληνεύω, τά ξεχνάω ὅλα. Κάθε μέρα σκέπτομαι ὅτι ἁμαρτάνω, ἀλλά ἐπιθυμῶ ὅ,τι μοῦ συμβαίνει νά τό κάνω προσευχή καί νά μήν τό κλείνω μέσα μου»[1]. Χωρίς μετάνοια, δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά εὐαρεστήσει στόν Θεό.
Ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι ὁ Χριστός δέν θέλει «χοντρές» ψυχές κοντά Του δηλ. (χωρίς ἀγάπη πρός Αὐτόν καί πρός τόν συνανθρωπο). Ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινή εἶναι αὐτή πού λεπταίνει τήν ψυχή καί τήν ἁγιάζει. Ἐπισήμαινε, ὅτι ἄν ἁμαρτήσει ὁ ἄνθρωπος, «ἄν στραπατσαρισθεῖ ἡ ψυχή καί γίνει ἀνάξια τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, διακόπτει ὁ Χριστός τίς σχέσεις, διότι ὁ Χριστός «χοντρές» ψυχές δέν θέλει κοντά Του. Ἡ ψυχή (ἔλεγε) πρέπει νά συνέλθει πάλι, γιά νά γίνει ἄξια τοῦ Χριστοῦ, νά μετανοήσει «ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. 18,22). Ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινή θά φέρει τόν ἁγιασμό. Ὄχι νά λέεις, «πᾶνε τά χρόνια μου χαμένα, δέν εἶμαι ἄξιος» κ.λ.π., ἀλλά μπορεῖς νά λέεις, «θυμᾶμαι κι ἐγώ τίς μέρες τίς ἀργές, πού δέν ζοῦσα κοντά στόν Θεό…»[2].
Μέ τήν ἐξομολόγηση, δίδασκε, γίνεται ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη, ἡ ἀπονέκρωση. Σύμφωνα μέ ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρες, ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη γίνεται ὄχι μέ τήν ἀνθρώπινη προσπάθεια καί σπουδή μόνο, ἀλλά κυρίως μέ τήν μυστηριακή ζωή καί μάλιστα μέ τήν ἀδιάλειπτη μετάνοια- ἐξομολόγηση. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς προέτρεπε τούς ἀνθρώπους: «Καί ἄν ἠμπορεῖτε νά ἐξομολογᾶσθε κάθε ἡμέραν, καλόν καί ἅγιον εἶναι. Εἰδέ καί δέν ἠμπορεῖτε καθ’ ἡμέραν, ἄς εἶναι μία φορά τήν ἑβδομάδα καί μία φορά τόν μῆνα ἤ τό ὀλιγώτερον τέσσαρες φορές τόν χρόνον»[3].
Ἔλεγε καί ὁ π. Πορφύριος σχετικά μέ τό τί ἐπιτελεῖται στήν ἐξομολόγηση: «Δεύτερο βάπτισμα εἶναι ἡ ἐξομολόγηση, μέ τήν ὁποία γίνεται ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη, ἡ ἀπονέκρωση. Ἔτσι ἔρχεται ἡ θεία χάρις μέσῳ τῶν μυστηρίων»[4].
Δέν πρέπει, διδασκε, νά ξαναθυμόμαστε τίς ἁμαρτίες πού ἐξομολογηθήκαμε. Μέ τήν ἐξομολόγηση συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες. Ὅταν κανείς ἐξομολογηθεῖ σωστά μέ εἰλικρίνεια, χωρίς νά κρύψει τίποτε, εἶναι περισσότερο ἀπό βέβαιο, ὅτι πῆρε τήν ἄφεση ἀπό τόν Θεό. Ἄν ἀφήσει τόν πονηρό νά τόν ταράσσει μέ τήν σκέψη: «ἄραγε συγχωρήθηκα;» καί ξαναθυμᾶται τίς ἐξομολογημένες ἁμαρτίες του, σάν νά μήν εἶναι ἀκόμη συγχωρημένες, τότε αὐτό εἶναι ἀπιστία στό μυστήριο. Εἶναι παγίδα τοῦ πονηροῦ, γιά νά μᾶς κρατεῖ σέ ταραχή καί νά μᾶς ρίξει στήν ἀκηδία καί τήν ἀπελπισία. Γιαυτό ἔλεγε ὁ Γέροντας: «Ἄς μή γυρίζουμε πίσω στίς ἁμαρτίες πού ἔχουμε ἐξομολογηθεῖ. Ἡ ἀνάμνηση τῶν ἁμαρτιῶν κάνει κακό. Ζητήσατε συγνώμη; Τελείωσε. Ὁ Θεός ὅλα τά συγχωρεῖ μέ τήν ἐξομολόγηση. Δέν πρέπει νά γυρίζουμε πίσω καί νά κλεινόμαστε σέ ἀπελπισία. Νά εἴμαστε δοῦλοι ταπεινοί μπροστά στόν Θεό. Νά αἰσθανόμαστε χαρά καί εὐγνωμοσύνη γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Δέν εἶναι ὑγιές νά λυπᾶται κανείς ὑπερβολικά γιά τίς ἀμαρτίες του καί νά ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ του φτάνοντας μέχρι τήν ἀπελπισία. Ἡ ἀπελπισία καί ἡ ἀπογοήτευση εἶναι τό χειρότερο πράγμα. Εἶναι παγίδα τοῦ σατανᾶ, γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο νά χάσει τήν προθυμία του στά πνευματικά καί νά τόν φέρει σέ ἀπελπισία, σέ ἀδράνεια καί ἀκηδία»[5].
Ὁ Γέροντας βίωνε τήν μετάνοια χωρίς ντροπή. Προσέτρεχε μέ θάρρος, ἔπειτα ἀπό κάθε πτώση του στόν Χριστό διότι τόν ἔνιωθε σάν φίλο του. Τό τόνιζε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ φίλος μας. Ἡ ἁμαρτία δέν πρέπει νά μᾶς χωρίζει ἀπ’ Αὐτόν. Ἀντίθετα θά πρέπει νά προστρέχουμε μέ παρρησία, μέ οἰκειότητα, μέ ἐμπιστοσύνη. Ἔλεγε: «Τόν Χριστό νά Τόν αἰσθανόμαστε φίλο μας. Εἶναι ὁ φίλος μας. Τό βεβαιώνει ὁ ἴδιος, ὅταν λέει: «Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ…» (Ἰωάν. 15, 14). Σάν φίλο νά Τόν ἀτενίζομε καί νά Τόν πλησιάζομε. Πέφτομε; Ἁμαρτάνομε; Μέ οἰκειότητα, ἀγάπη κι ἐμπιστοσύνη νά τρέχομε κοντά Του· ὄχι μέ φόβο ὅτι θά μᾶς τιμωρήσει ἀλλά μέ θάρρος, πού θά μᾶς τό δίδει ἡ αἴσθηση τοῦ φίλου. Νά Τοῦ ποῦμε: «Κύριε, τό ἔκανα, ἔπεσα, συγχώρεσέ με». Ἀλλά συγχρόνως νά αἰσθανόμαστε ὅτι μᾶς ἀγαπάει, ὅτι μᾶς δέχεται τρυφερά, μέ ἀγάπη καί μᾶς συγχωρεῖ. Νά μή μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Χριστό ἡ ἁμαρτία. Ὅταν πιστεύομε πώς μᾶς ἀγαπάει καί Τόν ἀγαπᾶμε, δέν αἰσθανόμαστε ξένοι καί χωρισμένοι ἀπ’ Αὐτόν, οὔτε ὅταν ἁμαρτάνομε. Ἔχομε ἐξασφαλίσει τήν ἀγάπη Του κι ὅπως καί νά φερθοῦμε, ξέρομε ὅτι μᾶς ἀγαπάει. Ἄν ἀγαπᾶμε τόν Χριστό πραγματικά, δέν ὑπάρχει φόβος νά χάσομε τό σεβασμό μας σ’ Ἐκεῖνον. Ἐδῶ ἰσχύει Ἐκεῖνο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλίψις ἤ στενοχωρία…πέπεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος, οὔτε ζωή…οὔτε ὕψωμα, οὔτε βάθος…δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. 8, 35· 38-39). Εἶναι μία σχέση ἀνώτερη, μοναδική, ἡ σχέση τῆς ψυχῆς μέ τό Θεό, πού δέν τή διασπᾶ τίποτα καί δέν τή φοβίζει, οὔτε τήν κλονίζει τίποτα». Θυμίζουν αὐτά τά λόγια τοῦ Γέροντα, ἐκεῖνα τά λόγια τοῦ μεγάλου Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού τά βάζει στό στόμα τοῦ Χριστοῦ. Λέγει ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρὸς ἡμᾶς διά τοῦ Χρυσορρήμονος: «Ἐγὼ πατὴρ͵ ἐγὼ ἀδελφὸς͵ ἐγὼ νυμφίος͵ ἐγὼ οἰκία͵ ἐγὼ τροφὴ͵ ἐγὼ ἱμάτιον͵ ἐγὼ ῥίζα͵ ἐγὼ θεμέλιος͵ πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ· μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγὼ καὶ δουλεύσω· ἦλθον γὰρ διακονῆσαι͵ οὐ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος͵ καὶ μέλος͵ καὶ κεφαλὴ͵ καὶ ἀδελφὸς͵ καὶ ἀδελφὴ͵ καὶ μήτηρ͵ πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ· καὶ ἀλήτης διὰ σέ· ἐπὶ σταυροῦ διὰ σὲ͵ ἐπὶ τάφου διὰ σέ· ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρὶ͵ κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σὺ͵ καὶ ἀδελφὸς͵ καὶ συγκληρονόμος͵ καὶ φίλος͵ καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις; τί τὸν φιλοῦντα ἀποστρέφῃ; τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον;»[6]. Ὑπάρχει Κάποιος, πού ἔχει πεθάνει γιά μᾶς, πού μᾶς ἀγαπάει ἄπειρα. Αὐτός ὁ Κάποιος, δέν εἶναι οὔτε ὁ πατέρας μας, οὔτε ἡ μητέρα μας, οὔτε ὁ ἀδελφός μας, οὔτε ἡ ἀδελφή μας, οὔτε κάποιος ἄλλος συγγενής ἤ φίλος μας, ἀλλά ὁ Εἶς τῆς Τριάδος. Πῶς λοιπόν δικαιολογεῖται νά ντρεπόμασθε νά πᾶμε κοντά Του; Πῶς νά μήν τόν βλέπομε σάν τόν κατ’ ἐξοχήν Φίλο μας. «Εἴμαστε τό Πᾶν γι’ Αὐτόν». Τί ἄλλη μεγαλύτερη παρηγοριά μποροῦμε νά ποθήσουμε γιά τόν ἑαυτό μας; Πῶς μποροῦμε νά νιώθουμε μόνοι, «πεταμένοι μέσα στό κρύο, ἀφιλόξενο καί ἀπρόσωπο σύμπαν», μελαγχολικοί, ἐγκαταλελειμμένοι, ὀρφανοί, χωρίς πατέρα;
Ὁ Γέροντας ζοῦσε αὐτήν τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό καί διακήρυσσε: «Ἔτσι πρέπει νά βλέπουμε τό Χριστό. Εἶναι φίλος μας, εἶναι ἀδελφός μας, εἶναι ὅ,τι καλό καί ὡραῖο. Εἶναι τό πᾶν. Εἶναι φίλος καί τό φωνάζει: ‘’Σᾶς ἔχω φίλους, βρέ, δέν τό καταλαβαίνετε; Εἴμαστε ἀδέλφια. Ἐγώ, βρέ, δέ βαστάω τήν κόλαση στό χέρι, δέ σᾶς φοβερίζω, σᾶς ἀγαπάω. Σᾶς θέλω νά χαίρεστε μαζί μου τή ζωή’’. Ἔτσι εἶναι ὁ Χριστός. Δέν εἶναι κατήφεια, οὔτε μελαγχολία, οὔτε ἐνδοστρέφεια. Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν. Εἶναι ἡ χαρά, εἶναι τό φῶς το ἀληθινό, πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά πετάει, νά βλέπει ὅλα, νά βλέπει ὅλους, νά πονάει γιά ὅλους, νά θέλει ὅλους μαζί Του, ὅλους κοντά Του. Ἀγαπήσατε τόν Χριστό καί μηδέν προτιμῆστε τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ»[7].
Ἡ γενική ἐξομολόγηση, δίδασκε ὁ Γέροντας, θεραπεύει τόν ἄνθρωπο ὄχι μόνο ἀπό τίς βλάβες τῶν προσωπικῶν του ἁμαρτιῶν ἀλλά καί ἀπό τά ποικίλα ψυχολογικά τραύματα καθώς καί ἀπό τά βιώματα τῶν προγόνων του. Αὐτή ἡ σπουδαία λειτουργία τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐξομολόγησης δηλ. ἡ θεραπεία τῶν ψυχολογικῶν τραυμάτων τοῦ ἀνθρώπου, μᾶς ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Γέροντα. Μαζί μέ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, ὁ ἄνθρωπος λαμβάνει τήν ἴαση ἀπό τίς πληγές, πού τοῦ προξένησε ὁ πονηρός, ὁ κόσμος καί ἡ δική του ἀμέλεια καί ραθυμία. Ὑπάρχουν καταστάσεις, πού ζεῖ ὁ ἄνθρωπος ἤ «συμπεριφορές» στίς ὁποῖες ὑποδουλώνεται καί οἱ ὁποῖες ὁφείλονται σέ τραύματα τῆς ἐμβρυϊκῆς ἤ παιδικῆς του ἡλικίας. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ πού «ἀκτινοβολεῖται» ἀπό τόν πνευματικό, στήν διάρκεια μιᾶς Γενικῆς Ἐξομολόγησης, ἐπουλώνει αὐτές τίς ἀνοιχτές αἱμορροοῦσες πληγές. Δίδασκε ὁ σοφός Γέροντας: «Δέν εὐθύνεται μονάχα ὁ ἄνθρωπος γιά τά παραπτώματά του. Τά λάθη, οἱ ἁμαρτίες καί τά πάθη δέν εἶναι μόνο προσωπικά βιώματα τοῦ ἐξομολογούμενου. Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καί τά βιώματα τῶν γονέων του καί εἰδικά τῆς μητέρας, δηλαδή τό πῶς ζοῦσε ἡ μητέρα, ὅταν τόν κυοφοροῦσε… Δημιουργεῖται μιά κατάσταση στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῶν γονέων του, πού τήν παίρνει μαζί του σ΄ὅλη του τή ζωή, ἀφήνει ἴχνη μέσα του καί πολλά πράγματα πού συμβαίνουν στή ζωή του εἶναι ἀπόρροια τῆς καταστάσεως αὐτῆς. Τά φερσίματά του ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τήν κατάσταση τῶν γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, ἀλλά δέν διορθώνεται. Ἐδῶ βρίσκεται μεγάλο μέρος ἀπό τήν εὐθύνη γιά τήν πνευματική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.Ὑπάρχει, ὅμως, ἕνα μυστικό. Ὑπάρχει κάποιος τρόπος ν΄ἀπαλλαγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπ΄αὐτό τό κακό. Ὁ τρόπος αὐτός εἶναι ἡ γενική ἐξομολόγηση, ἡ ὁποία γίνεται μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ, δηλαδή, νά σοῦ πεῖ ὁ πνευματικός:- Πῶς θά ἤθελα νά ἤμασταν σ΄ἕνα ἥσυχο μέρος, νά μήν εἶχα ἀσχολίες καί νά μοῦ ἔλεγες τή ζωή σου ἀπ΄τήν ἀρχή, ἀπό τότε πού αἰσθάνθηκες τόν ἑαυτό σου, ὅλα τά γεγονότα πού θυμᾶσαι καί ποιά ἦταν ἡ ἀντιμετώπισή τους ἀπό σένα, ὄχι μόνο τά δυσάρεστα ἀλλά καί τά εὐχάριστα, ὄχι μόνο τίς ἁμαρτίες ἀλλά καί τά καλά. Καί τίς ἐπιτυχίες καί τίς ἀποτυχίες. Ὅλα. Ὅλα ὅσα ἀπαρτίζουν τή ζωή σου.Πολλές φορές ἔχω μεταχειριστεῖ αὐτή τήν γενική ἐξομολόγηση καί εἶδα θαύματα πάνω σ΄αὐτό. Τήν ὥρα πού τά λές στόν ἐξομολόγο, ἔρχεται ἠ θεία χάρις καί σέ ἀπαλλάσει ἀπ΄ὅλα τά ἄσχημα βιώματα καί τίς πληγές καί τά ψυχικά τραύματα καί τίς ἐνοχές, διότι, τήν ὥρα πού τά λές, ὀ ἐξομολόγος εὔχεται θερμά στόν Κύριο γιά τήν ἀπαλλαγή σου»[8].
«Ἡ θεία ψυχανάλυση», ὅπως ἀποκαλοῦσε ὁ Γέροντας, τήν ἀνωτέρω διαδικασία τῆς Γενικῆς ἐξομολόγησης, εἶναι αὐτή πού ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή ψυχοθεραπεία. Ἐξωτερικά ἡ Γενική Ἐξομολόγηση, ὅπως τήν περιγράφει ὁ Γέροντας, μοιάζει μέ τήν ψυχανάλυση. Στήν πραγματικότητα εἶναι κάτι πάρα πολύ ἀνώτερο καί ἀποτελεσματικότερο. Στήν «κοσμική ψυχανάλυση» γίνεται μία ἀναμόχλευση τοῦ συνειδητοῦ καί τοῦ ἀσυνειδήτου τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς ὅμως δυνατότητα θεραπείας. Αὐτό συμβαίνει διότι ἡ ψυχή δέν θεραπεύεται, παρά διά τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ (τῆς Θείας Χάρης). Ἴσως μάλιστα διά τῆς «κοσμικῆς ψυχανάλυσης» γίνεται καί ζημία, ἀφοῦ ὅταν κανείς ἀνακατεύει τόν βοῦρκο, θολώνει ὅλο τό νερό καί προκαλεῖ ἀνάδοση δυσωδῶν ἀναθυμιάσεων.
Ἡ Γενική Ἐξομολόγηση, ὅμως ἐπειδή διοχετεύει τήν θεραπευτική χάρη, στό συνειδητό καί τό ἀσυνείδητο τοῦ ἀνθρώπου, ἐνεργεῖ σάν μία «θεία ψυχανάλυση καί ψυχοθεραπεία ἀληθινή». Νά τί διηγεῖται ὁ Γέροντας: «Εἶχε ἔλθει σ΄ἐμένα πρό καιροῦ μία κυρία, πού ἔκανε αυτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἐξομολόγηση καί βρῆκε μεγάλη ὠφέλεια. Βελτιώθηκε ἡ ψυχολογική της κατάσταση, διότι τήνε βασάνιζε κάτι. Ἔστειλε, λοιπόν, αὐτή μία φίλη της καί πήγαμε ἔξω στό βράχο, στά Καλλίσια. Καθίσαμε καί ἄρχισε κι ἐκείνη νά μοῦ μιλάει. Τῆς λέω:- Νά μοῦ πεῖς ὅ,τι αἰσθάνεσαι. Ἄν σέ ρωτήσω ἐγώ γιά κάτι, νά μοῦ πεῖς. Ἄν δέν σέ ρωτήσω, νά συνεχίσεις νά τά λέεις, ὅπως τά αἰσθάνεσαι. Ὅλ΄ αὐτά πού μοῦ ἔλεγε, τά παρακολουθοῦσα ὄχι ἁπλῶς μέ προσοχή, ἀλλά “ἔβλεπα” μέσα στόν ψυχικό της κόσμο τήν ἐπίδραση τῆς προσευχῆς. Τήν παρακολουθοῦσα μέσα στήν ψυχή της κι “ἔβλεπα” ὅτι πήγαινε χάρις μέσα της, ὅπως τήνε κοίταζα ἐγώ. Διότι στόν πνευματικό ὑπάρχει χάρις καί στόν παπά ὑπάρχει χάρις. Τό καταλαβαίνετε; Δηλαδή, ἐνῶ ἐξομολογεῖται ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἱερέας προσεύχεται γι΄αὐτόν. Συγχρόνως ἔρχεται ἡ χάρις καί τόν ἐλευθερώνει ἀπ΄τά ψυχικά τραύματα, πού γιά χρόνια τόν βασανίζουν, χωρίς νά γνωρίζει τήν αἰτία τους. Ὤ, αὐτά τά πιστεύω πολύ! Στόν ἐξομολόγο μπορεῖς νά μιλήσεις ὅπως αἰσθάνεσαι, ἀλλά δέν εἶναι αὐτό τόσο σημαντικό, ὅσο εἶναι τό ὅτι κοιτάζει μέσα στήν ψυχή σου προσευχόμενος ὁ παπάς καί βλέπει πῶς εἶσαι καί σοῦ μεταδίδει τήν χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι αὐτό τό κοίταγμα εἶναι πνευματικές “ἀκτίνες” πού σέ ξαλαφρώνουν καί σέ θεραπεύουν, μή νομίσετε ὅτι εἶναι ἀκτίνες φυσικές. Εἶναι ἀλήθεια αὐτά τά πράγματα. Καί μέ τόν Χριστό τί ἔγινε; Ἔπιασε τό χέρι τῆς αἱμορροούσης καί εἶπε: “Ἐγώ γάρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ΄ἐμοῦ”. Θά πεῖς: “Ναί, μά ἦταν Θεός”. Ὁ Χριστός βέβαια ἦταν Θεός, ἀλλά μήπως καί οἱ Ἀπόστολοι δεν κάνανε τό ἴδιο; Ὅλοι οἱ πνευματικοί, οἱ ἐξομολόγοι, ἔχουν αὐτήν τήν χάρι κι ὅταν εὔχονται, τήν ἐκπέμπουν ὡς ἀγωγοί. Για παράδειγμα, θέλουμε ν΄ἀνάψουμε ἐδῶ πέρα μιά θερμάστρα καί βάζουμε ἕνα καλώδιο, ἀλλά δέν μπορεῖ νά κάνει ἐπαφή, διότι τό καλώδιο δέν εἶναι στήν πρίζα. Ἄν, ὅμως, τό καλώδιο μπεῖ στήν πρίζα, μόλις κάνει τήν ἐπαφή, ἔρχεται τό ρεῦμα μέσω αὐτοῦ τοῦ ἀγωγοῦ. Εἶναι πνευματικά πράγματα τῆς θρησκείας μας αὐτά. Μπορεῖ νά λέμε γιά καλώδιο, ἀλλά στήν πραγματικότητα αὐτή εἶναι “ἡ θεία ψυχανάλυση”»[9].



Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://Hristospanagia3.blogspot.com
Ἀπόσπασμα ἀπό τήν μελέτη: Ἡ ἀνθρωπολογία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου Ἁγιορείτου


--------------------------------------------------------------------------------

[1] Ὅ.π. σελ. 367.
[2] Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 236 (Β΄ἔκδοση).
[3] Διδαχή Γ΄ 173-4, ἔκδ. Ἰω. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Διδαχές, Ἀθήνα 1979, σ. 231.
[4] Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 212 (Β΄ἔκδοση).
[5] Ὅ. π. σελ. 372-373. Καί συνεχίζει ὁ Γέροντας: «Ὁ ἄνθρωπος τότε δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε, ἀχρηστεύεται. Λέει: “Εἶμαι ἁμαρτωλός, ἄθλιος, εἶμαι τοῦτο, εἶμαι κεῖνο, δέν ἔκανα τοῦτο, δέν ἔκανα κεῖνο… Ἔπρεπε τότε, δέν ἔκανα τότε, τώρα τίποτε… Πᾶνε τά χρόνια μου χαμένα, δέν εἶμαι ἄξιος”. Τοῦ δημιουργεῖται ἕνα αἴσθημα κατωτερότητας, ἔνας ἄκαρπος αὐτοεξευτελισμός, ὅλα γι΄ αὐτόνε εἶναι ρημάδια. Ξέρετε τί βαρύ πρᾶγμα εἶναι αὐτό; Εἶναι ψευτοταπείνωση. Ὅλ΄ αὐτά εἶναι σημάδια ἀπελπισμένου ἀνθρώπου, πού τόν ἔχει κυριεύσει ὁ σατανᾶς. Ὁ ἄνθρωπος φτάνει στό σημεῖο νά μή θέλει οὔτε νά μεταλάβει, νομίζει ὅτι εἶναι ἀνάξιος γιά τά πάντα. Προσπαθεῖ νά ἐξουθενώσει τή δράση του, τόν ἑαυτό του, γίνεται ἄχρηστος. Αὐτή εἶναι παγίδα πού στήνει ὁ σατανᾶς, γιά νά χάσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἐλπίδα του στήν ἀγάπη του Θεοῦ. Αὐτά εἶναι φοβερά, ἀντίθετα πρός τό Πνεῦμα του Θεοῦ».
[6] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, TLG, Work #152 58.700.33 to Work #152 58.700.46.
[7] Γ. Σ. Κρουσταλάκη, Ὁ Γέρων Πορφύριος, ἐκδ. Ἰχνηλασία, Ἀθήνα 1997, σελ. 51.
[8] Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, στ’ ἔκδοση, Χανιά 2005,σελ. 369-370.
[9] Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 369-372.

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Προφητικά αποφθέγματα του γέροντος Αμβροσίου

Προφητικά αποφθέγματα του γέροντος Αμβροσίου
(21/12/1912 - 2/12/2006)
Από το βιβλίο:
Ιερά Μονή Δαδίου «Παναγία η Γαυριώτισσα»
Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου
Ιερά Μητρόπολις Φθιώτιδος
ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ Π. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ
Επιλογή και σχόλια υπό Λεοντίου Μοναχού Διονυσιάτου.
Με τον γέροντα Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη.

Στο τέλος Αυγούστου 2001, κάποιος τον παρακάλεσε να προσευχηθεί στον Άγιο Νεκτάριο, για
να τον βοηθήσει. Και ο Γέροντας:
- Άστον, παιδί μου, τον Άγιο. Αυτός είναι στην Αμερική. Τρέχει να σώσει ζωές.
Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε πει ότι εκείνο που πρόκειται να συμβεί στην Αμερική θ' αλλάξει τον ρου της Ιστορίας:
- Μεγάλο κακό θα βρει την Αμερική, και όχι μόνο μέσα στον Σεπτέμβριο. Αλλοίμονο!
Αυτό το είχε προαναγγείλει επίσης και στον μακαριστό Επίσκοπο Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο σε μία από τις επισκέψεις του τελευταίου, και ήταν παρόντες κι άλλοι, χωρίς όμως να δώσει
εξηγήσεις:
- Σεβασμιώτατε, να δείτε τί θα πάθουν οι Αμερικανοί σε δύο μήνες, είχε πει. (σελ. 119)

Το 1990 είχε πει ότι σύντομα ο Θεός, επειδή θέλει να στηρίξει τους ανθρώπους, θα
αποκαλύπτει τους Αγίους Του οφθαλμοφανώς. Επειδή οι πειρασμοί θα είναι μεγάλοι και τα
βάσανα δυσβάσταχτα, θα παραχωρήσει ο Κύριος να εμφανίζονται Άγιοι, και μάλιστα μεγάλοι,
όπως ο Άγιος Δημήτριος ή ο Άγιος Γεώργιος. Θα ακούν οι άνθρωποι ότι τη μία εβδομάδα
παρουσιάστηκε ο τάδε Άγιος στην Κρήτη, την άλλη ο τάδε στη Μακεδονία, άλλος εδώ, άλλος εκεί
(σελ. 122).

- Τί να κάνω με τα παιδιά μου, γέροντα, που είναι δύσκολα; Μου φωνάζουν, κοιτάζουν τα
επικίνδυνα προγράμματα της τηλεόρασης και επηρεάζονται.
- Μόνος ο Κύριος διορθώνει την κατάσταση, θα λες: «Κύριε, σώσε εμένα, διόρθωσέ με, και φώτισε
και τα παιδιά μου να είναι κοντά Σου».
Και ο Κύριος θα σε ακούσει και θα σου δώσει εκείνο που πρέπει.
- Μας ακούει, όμως, ο Κύριος; Φτάνει η φωνή μας εκεί;
- Δεν ξέρω... τον περασμένο μήνα τον πονούσαν τ' αυτιά (!)
- Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει, θα
τα φυλάει σκανδαλωδώς.
- Δηλαδή, Γέροντα;
- Τί δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα
πάνω στο τραπέζι και θα λες: «Αυτό από που ήρθε»; Αλλά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς πίστη,
δεν γίνεται τίποτα। (σελ. 178)

- Από εδώ και πέρα, δεν έχεις διανοηθεί τί θα δεις και τι θα ακούσεις। Δεν έχουν
ξαναγίνει ποτέ στον κόσμο, είπε μια μέρα το καλοκαίρι του 2005.
- Στην Ελλάδα θα συμβούν;
- Σε όλο τον κόσμο και σ’ εμάς. Και γιατί; Γιατί εμείς, λέει, είμαστε ο φάρος της Ορθοδοξίας, αλλά
καταντήσαμε από την αμαρτία χειρότεροι από τους άθεους. (σελ. 178)

Ο Γέροντας έλεγε για τη συντέλεια του κόσμου ότι θα διαρκέσει όσο κρατάει ο Εξάψαλμος,
λίγα λεπτά. Την ώρα πού θα κρινόμαστε, στον ουρανό θα ψέλνουν τον Εξάψαλμο οι Άγγελοι.
Όλοι οι άνθρωποι πού θα ζουν εκείνη τη στιγμή θα βιώσουν τον θάνατο ακαριαία και αμέσως μετά
θα αναστηθούν, θα είμαστε όλοι με τα σώματα μας άϋλα, δεν θα πιάνουμε χώρο, ο ένας θα βλέπει
το σώμα του άλλου και όλοι θα είναι στην ηλικία των 33 χρόνων.
Ο Κύριος θα κρατά το βιβλίο της ζωής, το Ευαγγέλιο, και αυτομάτως θα πηγαίνουμε δεξιά ή
αριστερά από μόνοι μας, γιατί θα ξέρουμε αν είμαστε για τον Παράδεισο ή όχι. Γι' αυτό και στο
Δεσποτικό, πού κάθεται ο Δεσπότης, στην εικόνα του Χριστού είναι ανοιχτό το βιβλίο και δεν
υπάρχει καντήλι επάνω - δηλώνει ότι δεν υπάρχει έλεος στη Δευτέρα Παρουσία. Ενώ στο τέμπλο
είναι κλειστό το βιβλίο πού κρατάει ο Χριστός και υπάρχει καντήλι, διότι ακόμη έχουμε έλεος. (σελ.
183)
+ + + + + + +
Επειδή έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για την ανθρωπότητα, ο Θεός πήρε ορισμένους
ανθρώπους και τους έκανε αξιωματικούς. (σελ. 210)

Τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα. Ο διάβολος θα κυριαρχήσει. Όσοι τον
πλησιάσουν, θα τους τσακίσει, θα τους συντρίψει. Φίλους αυτός δεν έχει. (σελ. 210)

Να προσέχετε, γιατί ο κακός στήνει παγίδες. Μη γελάτε! Είναι δίπλα μας κι εσείς δεν μπορείτε
να τον δείτε. Ακουστέ τι σας λέω. Μη σταματάτε να προσεύχεσθε!
Βάζει ο διάβολος τον κόσμο να αμαρτήσει, και μετά την αμαρτία τους φοβίζει και τους κάνει να
ντρέπονται να εξομολογηθούν.
Πήγα ένα τέταρτο στην κόλαση και νόμιζα ότι ήμουν τρεις ώρες. (σελ. 210)

Όσοι κάνουν το χάραγμα, δεν θα βρουν στιγμή ησυχίας. Πρέπει ν’ αποκτήσετε ισχυρή πίστη,
μόνοι σας, με υπομονή, με καλοσύνη, με δικαιοσύνη. Να μη χάσουμε την πίστη! Σταθερή
πίστη, και ο Θεός θα δώσει βοήθεια. Χωρίς την προσευχή, πάμε χαμένοι. Μη σκέφτεστε για το
μέλλον. Είναι όλα στα χέρια του Θεού. Να διαβάζετε Πατερικά κάθε μέρα από λίγο και ο Θεός θα
φωτίζει. Ύστερα θα δυναμώνει ο νους σας. (σελ. 211)

Η ευχή «Κύριε, ελέησον» είναι σαν ένα σπαθί πού κόβει στα δύο τον Σατανά.
Βρεθήκαμε στους έσχατους καιρούς εμείς οι ταλαίπωροι, και οι μοναχοί και κοσμικοί, αλλά ο
αγώνας είναι αγώνας. Δεν θα σταματήσεις τον αγώνα ούτε δευτερόλεπτο. Αγώνας μέχρι τέλους!
και τότε ό Κύριος, πού στεφανώνει τους ανθρώπους και τους αποκαθιστά αιώνια, Εκείνος την
τελευταία ώρα θα σου χαρίσει όχι πράγματα ψεύτικα και μάταια της ζωής αυτής, αλλά θα σε κάνει άξια να βασιλεύεις μέσα στη Βασιλεία του θεού. Αιώνια! Όχι για 1.000 χρόνια, για 100.000 χρόνια.
Αιώνια [σημαίνει] δεν έχει τέλος. (σελ. 211)

Άλλη τόση να είναι η γη (σε πληθυσμό), μπορεί ο Θεός να τη θρέψει. Περί αναστάσεως των
σωμάτων μην αμφιβάλλετε. Να, είμαι 90 χρόνων. Αυτό το σώμα πρέπει να λιώσει στον τάφο,
για να βγει καινούριο, άφθαρτο, αιώνιο, χωρίς να αρρωσταίνει, χωρίς να πονά, χωρίς να διψά,
χωρίς να ζεσταίνεται, θα είναι όπως τα αγγελικά σώματα. Αρκεί να μην πέσουμε στην αμαρτία. Ο Θεός θέλει να Του πούμε ότι μόνο γι’ Αυτόν θα ζούμε. Αν μείνουμε στην αμαρτία, τότε και τα
καταχθόνια είναι αιώνια. Δεν αλλάζει από κει η κατάσταση, η βάσανος, η οδύνη, ο πόνος, οι φωτιές.
Εσάς στη Θεολογική Σχολή αυτά σας τα λένε μαλακά. Ούτε ο Ιάκωβος ούτε ο Πορφύριος τα
έλεγαν αυστηρά. Έτσι έπρεπε να τα πουν, να τα ακούσει ο κόσμος και να μετανοήσει. Έρχεται ο
διάβολος και με χτυπάει αλύπητα. Μου λέει: «Μην τους τα λες τόσο καθαρά. Άστους να κοιμούνται. Μην τους αφήνεις να ξυπνούν». (σελ. 211)

Η αμαρτία μπαίνει από τα αισθητήρια όργανα. Πρέπει να τη σταματάμε στο μυαλό με την
προσευχή και με την ευχή.
Ο φθόνος είναι το χειρότερο αμάρτημα και δεν έχουμε ελαφρυντικά.
Πρέπει να φεύγει από μέσα μας.
Και οι Άγιοι αμάρτησαν, αλλά αγίασαν. Ως άνθρωποι, κι αυτοί έπεσαν σε παραπτώματα,
αλλά αγίασαν. (σελ. 214)

(Για κάποιον πού υπέφερε από κατάθλιψη) Ακόμα δεν έχει τελειοποιηθεί ως προς την πίστη
του. Όταν πιστέψουμε πραγματικά, μιλάμε στον Χριστό όπως σε φίλο, όπως στον πατέρα. Και
τότε Αυτός θα συνομιλήσει μαζί μας. Ο Χριστός θα μας μιλήσει σε κάθε μας ζήτημα, είτε μέσω
κάποιου άλλου είτε εσωτερικά θα μιλήσει και θα τον καταλάβουμε.
Ο Θεός δεν έχει άκρες.
Ο Θεός με ένα χάδι διορθώνει τα πάντα.
Εάν σφάλλουμε, ο Άγγελος-φύλακας φεύγει, κάθεται πιο πέρα στενοχωρημένος. Αλλά μ' ένα
«συγγνώμη», παιδί μου, όταν είναι από το βάθος της ψυχής μας, επιστρέφει.
Αυτοί πού φεύγουν την εβδομάδα των Παθών πάνε κατευθείαν επάνω. Είναι ευλογημένος ο
άνθρωπος πού πεθαίνει Σάββατο και κηδεύεται Κυριακή. Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι
ανοιχτός. (σελ. 214)

Οι δαίμονες κάποιες φορές του εμφανίζονταν και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις πού ήρθε σε
αντιπαράθεση μαζί τους, προκειμένου να προστατέψει κάποιον άνθρωπο, μάλιστα κάποτε τον
χτυπούσαν κιόλας. Αλλά αυτό δεν το αποκάλυπτε εύκολα. Για παράδειγμα, μια φορά του
εμφανίστηκε ένας γιγαντόσωμος δαίμονας πού του έδωσε μια γροθιά στο πρόσωπο και ο
Γέροντας, ο οποίος τότε ήταν όρθιος και γερός, δεν δίστασε και του την ανταπέδωσε. Τα
σημάδια των χτυπημάτων επάνω του μερικές φορές ήταν ορατά, σαν τότε πού τον είχαν δαγκώσει στο δεξί χέρι, ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρα, και ο μακαριστός Επίσκοπος Σισανίου και
Σιατίστης Αντώνιος, ο όποιος το είδε, γύρισε και είπε σε ένα πνευματικό παιδί του πού τον
συνόδευε:
- Είδες τι του έχει κάνει ο σατανάς;
Μιαν άλλη φορά, όταν πλέον ήταν κατάκοιτος και δεν μπορούσε ούτε να εξομολογεί, ο γιατρός Θ.
Ντούρος γύρευε Πνευματικό και ο Γέροντας τον εξομολόγησε, όμως τη νύχτα υπέφερε από τις
επιθέσεις των δαιμόνων πού τον χτυπούσαν, γιατί πήρε επάνω του τις αμαρτίες του γιατρού. Αλλά όταν κάποτε ένα πνευματικό του παιδί του ζήτησε να τον συγχωρήσει που του έφερε τόση
ταλαιπωρία μετά την εξομολόγηση, εκείνος τον ανέπαυσε:
- Αυτή είναι η δουλειά μου, παιδί μου, είπε. (σελ. 89)

Πήγε ο Γέροντας σε κάποιο Μοναστήρι μ’ ένα νέο ιερέα, πνευματικό του παιδί, για να
προσκυνήσουν. Στο αρχονταρίκι που κάθισαν, υπήρχε μία παλιά φωτογραφία μοναχών της
Μονής. Την ώρα που έπιναν τον καφέ, έπιασε τη φωτογραφία και του είπε στο αυτί, δείχνοντας ένα μοναχό από τους 20 περίπου πού εικονίζονταν:
- Τους βλέπεις; Μόνο αυτός σώθηκε. (σελ. 107)

Δύο χρόνια πριν την κοίμηση του, είχε πει σε ένα πνευματικό του παιδί πού εκτιμούσε πολύ,
όταν εκείνος του πρότεινε να τον πάει μια σύντομη βόλτα για να ξεσκάσει, λίγο μετά την έξοδο
του από το «Αττικό» νοσοκομείο:
- Εγώ, Γιώργο, από εδώ πού είμαι πηγαίνω παντού. Τα βλέπω όλα.
Τα γνωστά περιστατικά είναι αποκαλυπτικά γι' αυτό το χάρισμα που του είχε δώσει ο Θεός,
ιδίως κατά τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του. Για παράδειγμα, κάποια φορά αποκάλυψε ότι
ήταν σε μια σπηλιά και έκανε λειτουργία με τους πρωτοχριστιανούς.
Τα πνευματικά του ταξίδια όμως, δεν αφορούσαν μόνο το παρελθόν. Μπορούσε να μεταφέρεται
πνευματικά και να πληροφορείται για διάφορα πού συνέβαιναν και στο παρόν ή στο μέλλον. Μια
φορά, για παράδειγμα, είχε εκμυστηρευτεί ότι ήταν στην Κρήτη και συλλειτουργούσε με έναν Ιερέα,
αγαπημένο πνευματικό του παιδί, ήταν δε πολύ ευχαριστημένος από αυτό πού είχε ζήσει. (σελ. 124)

Όπως θα θυμούνται όλοι, το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2004 κατέπεσε στη θαλάσσια
περιοχή του Σιγγιτικού κόλπου, οκτώ ναυτικά μίλια από το Άγιον Όρος, το ελικόπτερο Σινούκ,
το οποίο μετέφερε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο και τους 16 ανθρώπους πού ήταν μαζί του,
κληρικούς και λαϊκούς. Το ίδιο βράδυ ο Γέροντας ήταν σε μεγάλη προσευχή. Έβλεπε που είναι και
πονούσε γι' αυτό πού έβλεπε, γιατί το πρόσωπο του μαζευόταν και έκανε γκριμάτσες. Αποκάλυψε
μόνο ότι οι άνθρωποι έφυγαν μαρτυρικά, γιατί κατάλαβαν ότι πεθαίνουν και πολύ ταλαιπωρήθηκαν.
Κάποιος τον ρώτησε:
- Γέροντα, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο, σ’ αυτό το μέρος, και τόσο πολλοί;
- Τους μάζεψε όλους ο Θεός, παιδί μου, γιατί έτσι ήταν το θέλημα Του, απάντησε.
Αλλά έπειτα από κάποιες μέρες, όταν είχαν πάλι το θέμα αυτό στη συζήτηση, πρόσθεσε και τα εξής:
- Ο τρόπος πού πεθάνανε τους πάει στον Παράδεισο όλους. (σελ. 124)

Οι σημερινοί άνθρωποι δεν έρχονται προς το φως, γιατί είναι πονηρά τα έργα τους. Όπως
έλεγε και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Και όταν πηγαίνουν να μιλήσουν με κάποιον και ν’
ακούσουν λόγο Θεού, πάλι μπερδεύονται πιο πολύ, επειδή τα έργα τους είναι πονηρά. (σελ. 202)

Από τα 10 εκατομμύρια Έλληνες τα 2 εκατομμύρια θα σωθούνε, γιατί κρατάνε. Γιατί, είδες
τί μου λες; Δεν αλλάζεις πορεία όπως είσαι, μα να σου κόψουν το κεφάλι. Έτσι είναι τα 2
εκατομμύρια των Ελλήνων.
Αλλά τα 8, πού τα πήρε ο λύκος και τα έπνιξε, που είναι; Και δεν ξέρεις τί διαφθορά υπάρχει μέσα
στην Ελλάδα. Μέχρι αφαντάστου βαθμού καταστροφή ψυχική και σωματική. (σελ. 202)

Το 2.000 είχε πάει στο Μοναστήρι του Δαδίου ο ηγούμενος κάποιας Μονής με μία
συντροφιά νέων. Όλοι περίμεναν ν’ ακούσουν κάποιες καλές κουβέντες απ’ τον Γέροντα
Αμβρόσιο. Έπειτα από τις συστάσεις, ρώτησε ο ηγούμενος:
- Πώς τα βλέπετε τα παιδιά, Γέροντα;
Εκείνος έμεινε λίγο σκεφτικός, σκυθρωπός ίσως, κατόπιν σήκωσε το βλέμμα, τους κοίταξε και είπε: - Δεν βλέπω ζέση!
Και μετά τη σιωπή που έπεσε στην παρέα, συνέχισε:
- Δεν μου λέτε, ποιόν αγαπάτε, τον ηγούμενο ή τον Χριστό; Μου φαίνεται ότι τον ηγούμενο
αγαπάτε.
Εμμέσως πλην σαφώς καυτηρίασε τότε την τάση πού έχουν κάποιοι να έλκονται πίσω από
Γέροντες - εννοούσε και τον εαυτό του βέβαια…
«…Δεν πρέπει να θεοποιούμε τους ηγουμένους και τους στάρετς, αλλά ο στόχος να είναι ο Ιησούς
Χριστός. Αυτός είναι πού σώζει. Οι άλλοι είναι το μέσον, δεν είναι ο σκοπός». Και ήταν απόλυτος σ’ αυτό. (σελ. 161)

Οι Έλληνες έχουμε ανάγκη σοβαρής κατηχήσεως. Που είστε κύριοι καθηγηταί; 10.000
καθηγηταί θεολόγοι έπρεπε να βγείτε πάνω στις πλατείες να κηρύξετε το Ευαγγέλιο, όχι να
περιμένετε μέσα στα Γυμνάσια και μέσα στους άμβωνες. Οι άμβωνες δεν φτιάνουν ανθρώπους!
Γιατί; Δυστυχώς, δεν λέγεται η αλήθεια, η οποία έπρεπε να λέγεται, μέσα στον χριστιανικό
ναό. Κρύβεται η αλήθεια από εμάς όλους τους δασκάλους. Σας το λέω με πλήρη συνείδηση
αυτό. Κρύβεται η αλήθεια, δεν διδάσκεται ο ελληνικός λαός όπως πρέπει. Αλλού τον
προσανατολίζουμε και δεν του λέμε την αλήθεια, για να συνέλθει ο ελληνικός λαός και να
συνέλθουμε κι εμείς. Γιατί είναι τυφλωμένα τα πνεύματα μας, η καρδιά μας είναι σκοτισμένη, δεν
έχει Πνεύμα Θεού, για να μεταδώσει και στον πλησίον, να μεταδώσει εις τον συνάνθρωπο Πνεύμα Θεού. (σελ. 233)

Μην περιμένουμε, αδελφοί μου χριστιανοί, να έρθει ένας προφήτης Ηλίας για να μας σώσει.
Γιατί, αν έρθει εκείνη η εποχή, θα είναι πολύ τραγική για τον άνθρωπο, και πιο πολύ για εμάς
τους χριστιανούς, όταν θα έρθει ο Προφήτης Ηλίας στη γη.
Είναι εδώ στη γη, ο Προφήτης, εδώ είναι, μεταξύ μας, και θα έρθει (φανερωθεί) στην καθορισμένη
ώρα του, η οποία θα είναι φοβερή για τους ψευδοπροφήτες σαν κι εμένα, χριστιανοί μου αδελφοί.
Ψευδοπροφήτης είμαι κι εγώ, δυστυχώς, γιατί σας λέγω μόνο λόγια, δεν είμαι όμως στα έργα
φτασμένος, και συγχωρέστε με। (σελ. 233)

Σχόλια ΛΜΔ:
Κάποια αποφθέγματα αν και όχι φανερά προφητικά, είναι αποκαλυπτικά των τάσεων της
εποχής μας, και από αυτή την άποψη επελέγησαν μαζί με τα άλλα, για να αποτελέσουν μια
αλληλοσυμπληρούμενη ενότητα. Εξ άλλου οι προφητείες είναι για την Ορθοδοξία η πιο δυνατή
έκφραση της διδασκαλίας της, όχι ένα είδος μαντικής πρόβλεψης χρόνων όπως νομίζουν οι οπαδοί των αστρολογικών προβλέψεων και των διφορούμενων τετράστιχων του Νοστράδαμου.
Παρατηρούμε στο 01 ότι ο γέροντας Αμβρόσιος προβλέπει και άλλη ενέργεια σαν της 11ης
Σεπτεμβρίου στην Αμερική, πιθανόν αυτή που αναφέρεται σαν «BlackJack» στο «τι θα γίνει το
2012». Οι ενέργειες αυτές αποσκοπούν στην κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών, και
γίνονται από το παρακράτος που ελέγχει (από το παρασκήνιο και τις μασονικές στοές) τις
κυβερνήσεις σε ολόκληρη τη Δύση. Από αυτά τα γεγονότα πολύ θα υποφέρουν οι Χριστιανοί, αλλά για παρηγοριά τους ο Θεός θα στέλνει αγίους να τους ανακουφίζουν από τα πολλά τους βάσανα (02). Θα γίνονται και πολλά θαύματα, ακόμη και για την καθημερινή διατροφή των πιστών (03).
Τα γεγονότα τα βλέπει (04) ο γέροντας Αμβρόσιος να εξελίσσονται άσχημα από το 2005 και
μετά. Τα ίδια έλεγε και ο γέροντας Βησσαρίων (βλ. «τι θα γίνει το 2012»). Πολλοί γνωστοί γέροντες που κοιμήθηκαν τα τελευταία χρόνια έλαβαν αξιώματα (06) από το Θεό, για να μπορούν να συνδράμουν τους πιστούς της αγωνιζομένης στη Γη Εκκλησίας. Τέτοιοι ήταν ο γ. Πορφύριος, ο γ. Παΐσιος, ο γ. Ιάκωβος ο Τσαλίκης κλπ, καθώς βέβαια και ο ίδιος ο γέροντας Αμβρόσιος τελευταία.
Ευτυχώς για όσους είναι ήδη πνευματικά έτοιμοι, τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα,
και επειδή αυτοί που επιδιώκουν την ανατροπή κάθε νομιμότητας δουλεύουν τώρα σχεδόν φανερά με το διάβολο (προωθώντας παντού τον αποκρυφισμό), η κακία θα γενικευθεί (07). Αλλά αυτοί που θα πάνε με το διάβολο θα χαθούν.
Το χάραγμα ακόμα και πριν τον τελικό Αντίχριστο, είναι δείγμα υποτέλειας, όσων το
λαμβάνουν, στο αντίχριστο πνεύμα αυτών που επιδιώκουν απολυταρχικό έλεγχο της
ανθρωπότητας. Είτε αυτός ο έλεγχος γίνεται δια της βίας φανερά, πχ με πολέμους, είτε καλυμμένα μέσω καθοδηγούμενης αναρχίας, ψευτο-τρομοκρατίας κλπ. Επομένως έχει επιπτώσεις
πνευματικές, δεν είναι κάτι ουδέτερο για την ψυχική σωτηρία αυτών που το λαμβάνουν, έστω και αν δεν έχει εμφανισθεί ο τελικός Αντίχριστος. Κατά τον γέροντα Αμβρόσιο (09) οι άνθρωποι που θα το λάβουν δεν θα έχουν ανάπαυση και σ’ αυτή τη ζωή.
Η «Ευχή» σε διάφορες εκφράσεις της, όπως το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», είναι
ισχυρό πνευματικό όπλο (10). Οι δαίμονες απομακρύνονται από τα άτομα που προσεύχονται με
αυτό τον τρόπο. Οι γέροντες όταν τα πνευματικά τους παιδιά είναι αδύναμα αποφεύγουν να μιλούν για τα πνεύματα της πονηρίας, για να μην προκαλέσουν στο νου τους πανικό και σύγχυση. Για τους Μοναχούς όμως και για όσους έχουν αποκτήσει κάποιες πνευματικές εμπειρίες, η αποκάλυψη του ρόλου των δαιμόνων για την εξαπάτηση των πιστών είναι ωφέλιμη, και αυτός ήταν ο λόγος που ο γέροντας Αμβρόσιος μιλούσε για το θέμα αυτό (11), ενώ πολλοί θεολόγοι, ιδιαίτερα της Δύσης, το αγνοούν.
Η Νέα Τάξη προσπαθεί με αδιάκοπους πολέμους να επιτύχει την επικράτησή της. Αλλά με
μια απειροελάχιστη κίνηση σαν χάδι (13), ο Θεός θα ανατρέψει όλο τον μάταιο κόπο της και θα
αναλάμψει παγκόσμια η Ορθοδοξία.
Οι δαίμονες σωματοποιούνται μερικές φορές, όταν το επιτρέψει ο Θεός, και επομένως δεν
είναι περίεργη η εμπειρία του γέροντος μαζί τους (14), που μοιάζει με αυτή του Φιλ Σνάϊντερ που
γράψαμε στο «τι θα γίνει το 2012». Βέβαια δεν πεθαίνουν (αφού είναι πνεύματα) αν τους
πυροβολήσεις, αλλά απλώς φθείρεται ή και καταστρέφεται η προσωρινή υλοποίησή τους.
Δεν προσωποληπτεί ο Θεός στο θέμα της σωτηρίας. Αν δεν κάνουν προσπάθεια να
σωθούν, τότε χάνονται και οι μοναχοί (15).
Ο γέροντας ήταν δυνατόν να ταξιδεύει στο χρόνο (16) και να έχει ρεαλιστικές εμπειρίες από
τα ταξίδια του αυτά. Μάλιστα όχι μόνο στο μέλλον, για το οποίο αφήνουν ένα παραθυράκι οι
εξισώσεις του Αϊνστάιν, αλλά ακόμη και στο παρελθόν!
Θυμηθείτε ότι η πτώση του Σινούκ (17) με τον πατριάρχη Αλεξανδρείας έγινε στις 11
Σεπτεμβρίου (2004), όπως 3 χρόνια ενωρίτερα έγινε την ίδια ημέρα και το χτύπημα των Πύργων.
Οι σωσμένοι τελικά, κατά τη 2α Παρουσία, Έλληνες δεν αποκαλύφθηκε σε κανένα πόσοι θα
είναι. Αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο γέροντας είναι όσοι ζούσαν στις μέρες του, και κατά δικιά του εκτίμηση μπορούσαν να σωθούν (19).
Ο σεβασμός και η αγάπη προς τους γέροντες πρέπει να ανεβαίνει στο αρχέτυπο, τον
ηγούμενο των ψυχών μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό (20). Αλλιώς υπάρχει ιδιοτέλεια και ψεύτικη
ανάπαυση της ψυχής, η οποία στην πραγματικότητα διατηρείται σε ένα είδος νάρκης. Τότε δεν
υπάρχει και αληθινό Πνεύμα μέσα μας που να φωτίζει, και να ενισχύει την πίστη των άλλων. Πολύ περισσότερο δεν λέγεται ανοικτά και επίσημα (από άμβωνος) η αλήθεια (21). Αυτό είναι
χαρακτηριστικό της γενικής υποκρισίας των εσχάτων ημερών μας, στις οποίες θα εμφανισθεί ο
προφήτης Ηλίας να κηρύξει, με φωνή ασυμβίβαστη προς την επικρατούσα διαφθορά. Αλλά θα
φανερωθεί ελάχιστα χρόνια πριν την 2α Παρουσία, όχι τώρα οπότε ούτε ο 3ος παγκόσμιος πόλεμοςδεν έγινε, γι αυτό να μην εξαρτάμε τη σωτηρία μας από την εμφάνισή του (22).

Γ΄ Χαιρετισμοί, 7/20-3-2009
Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης
www.imdleo